وقتی غیرت جاده، سیاست را به زانو درآورد: خلیج همیشه فارس؛ از "ابوموسی" تا قلب تاریخ

گروه اقتصادی: در پهنه بی‌کران تاریخ، نام‌ها صرفاً واژگانی برای شناسایی نیستند؛ آن‌ها شناسنامه‌ی یک ملت، مرزهای یک تمدن و ریشه‌های یک هویت‌اند. خلیج فارس، این آبراه کهن که هزاران سال است نام "پارس" را چون مدالی بر سینه دارد، فراتر از یک موقعیت جغرافیایی، ناموس ملی ایرانیان است. اما گاهی در پسِ پرده‌های سیاست، دست‌هایی قصد دارند با جوهرِ طمع، این شناسنامه را مخدوش کنند. آنچه اخیراً در مرزهای ترانزیتی رخ داد، نه یک اختلاف تجاری، بلکه آزمونی برای غیرت ایرانی بود که در آن، رانندگان کامیون، دیپلمات‌های واقعیِ عزت ملی شدند.

به گزارش بولتن نیوز، ماجرا از یک شیطنت آشکار آغاز شد. کشور امارات متحده عربی، در اقدامی که بوی تحریف و تحقیر می‌داد، بر روی کالاهای ترانزیتی به مقصد افغانستان، نامی جعلی را به جای "خلیج فارس" درج کرد. آن‌ها گمان می‌کردند در هیاهوی داد و ستد و زیر چرخ‌های سنگین کامیون‌ها، این "دروغِ حک شده بر کارتن‌ها" از نگاه‌ها پنهان می‌ماند و کم‌کم به یک عادت تبدیل می‌شود. اما آن‌ها یک فاکتور حیاتی را در محاسباتشان از قلم انداخته بودند: غیرت راننده ایرانی.

وقتی رانندگان غیور ما با این نوشته‌های توهین‌آمیز روبرو شدند، فرمان‌های خود را رها کردند. آن‌ها نه با اسلحه، بلکه با "توقف" جنگیدند. اعتصابی که ۱۱ روز به طول انجامید، پیامی روشن به ابوظبی فرستاد: «نان ما در گرو چرخ‌هایمان است، اما جان و آبروی ما در گرو نام خلیج فارس.»

تصاویر رانندگانی که با دستان پینه‌بسته، برچسب‌های جعلی را پاره می‌کردند و فریاد می‌زدند: «تا این نام اصلاح نشود، یک متر هم جابجا نمی‌شویم»، لرزه بر اندام کسانی انداخت که گمان می‌کردند با پول می‌توان تاریخ را خرید. سرانجام، اماراتی‌ها که در بن‌بستِ اراده‌ی این مردان گرفتار شده بودند، به زانو درآمدند. آن‌ها مجبور شدند تک‌تک برچسب‌های جعلی را با سشوار صنعتی و کاردک جدا کرده و نام مقدس "Persian Gulf" را جایگزین کنند. این پیروزی، پیروزیِ منطقِ غیرت بر منطقِ ثروت بود.

این ایستادگی رانندگان، یادآور زخمی کهنه و البته صلابتی همیشگی است: جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک. این سه جزیره، صرفاً چند کیلومتر مربع خاک در میان آب نیستند؛ آن‌ها برج‌های دیده‌بانیِ غیرت ما در دهانه تنگه هرمزند.

ابوموسی: با آن سواحل نیلگون، قلب تپنده حاکمیت ایران در اعماق خلیج فارس است.
تنب بزرگ و کوچک: دژهای استواری هستند که امنیت دریایی منطقه را به نام ایران گره زده‌اند.

ادعاهای واهی و تکراری درباره این جزایر، همان‌قدر بی‌اساس است که تلاش برای پاک کردن نام خلیج فارس از نقشه‌ها. تاریخ، اسناد بریتانیایی، نقشه‌های عصر قاجار و پهلوی و حتی مکاتبات بین‌المللی، همگی شهادت می‌دهند که این خاک، بوی ایران می‌دهد و با خون شهیدانی که در موج‌های خروشان این منطقه جان باخته‌اند، آبیاری شده است.

حماسه رانندگان کامیون نشان داد که مردم، فرسنگ‌ها جلوتر از میزهای دیپلماسی، پاسدار مرزهای هویتی هستند. ای کاش این صلابت در کلام و رفتار مسئولان نیز بیش از پیش تجلی یابد تا هیچ همسایه‌ای به خود اجازه ندهد با تکیه بر قدرت‌های گذرا، به خاک و نام ایران دست‌درازی کند.

ما با هیچ همسایه‌ای سر جنگ نداریم، اما بر سر "یک وجب خاک" و "یک واژه از تاریخ"، با هیچ‌کس شوخی نداریم. امارات و دیگر مدعیان باید بدانند که خلیج فارس، یک دریای بسته نیست؛ دریایِ بی‌پایانی از غیرت است که اگر به جوش آید، هر نام جعلی را غرق خواهد کرد.

جزایر سه‌گانه نه قابل مذاکره‌اند و نه موضوعی برای "سوءتفاهم". آن‌ها واقعیتِ غیرقابل تغییرِ جغرافیای ما هستند. همان‌طور که رانندگان ما ثابت کردند، ایرانی ممکن است سختی بکشد، اما اجازه نمی‌دهد به شناسنامه‌اش توهین شود.

خلیج فارس، همیشه فارس باقی خواهد ماند، چرا که نگهبانان آن، مردمی هستند که غیرت را در جاده‌های سخت و موج‌های سهمگین آموخته‌اند.