خشونت یا پاکسازی قومی؟

 به گزارش بولتن نیوز  به نقل از صبح نو، روزنامه هاآرتص اسرائیل نوشت خشونتی که علیه فلسطینی‌ها اعمال می‌شود اجرای سیاستی دیرینه از پاکسازی قومی است سیاستی که نه از «شهرک‌نشینان افراطی» آغاز می‌شود و نه به یک دولت راست‌گرای افراطی اسرائیل محدود می‌ماند. این روزنامه در مقاله‌ای به قلم جاناتان پولاک، روایتی مستند و تحلیلی تند ارائه می‌دهد و تأکید می‌کند آنچه معمولاً «خشونت شهرک‌نشینان» نامیده می‌شود، پدیده‌ای جداگانه یا استثنایی نیست، بلکه بخشی جدایی‌ناپذیر از سیاستی سازمان‌یافته و نظام‌مند اسرائیل علیه فلسطینی‌ها در کرانه باختری و داخل خط سبز است.

نویسنده با مرور مقاطع زمانی وقایع مشخص نشان می‌دهد این حملات با هماهنگی مستقیم یا تحت حمایت ارتش و نهادهای امنیتی اسرائیل انجام می‌شوند امری که مسئولیت را جمعی و نهادی می‌کند، نه فردی.

پولاک روایت را از شلیک سربازان اشغالگر به عمار حمايل جوان فلسطینی از روستای کفر مالک در کرانه باختری  آغاز می‌کند در حالی که از پشت سر هدف قرار گرفت  و حتی رو‌به‌روی آنان نبود. نیروها به مدت دو ساعت مانع رسیدن آمبولانس شدند و با خشونت، بستگان و همسایگانش را از تلاش برای امدادرسانی بازداشتند. 

دو روز بعد، بیش از صد اسرائیلی به روستای کفر مالک زادگاه او یورش بردند، خانه‌ها را ویران کردند و هرچه توانستند به آتش کشیدند. آن‌ها تنها نبودند؛ نیروهای مسلح رسمی دولت نیز وارد روستا شدند و سه نفر از ساکنان را کشتند. مقاله به حوادث متعدد قتل و حمله علیه کودکان، کشاورزان و خانواده‌های فلسطینی به‌ویژه در فصل برداشت زیتون می‌پردازد؛ جایی که سربازان و گروه‌های مسلح شهرک‌نشینان در تیراندازی، آتش‌زدن اموال و جلوگیری از رسیدن آمبولانس‌ها به مجروحان مشارکت داشتند. در نخستین روز فصل برداشت زیتون، حدود ۱۵۰ کشاورز بر تپه جبل قماص نزدیک شهر بیتا گرد آمده بودند که با حضور گسترده سربازان و نیروهای شبه‌نظامی در مزارع غافلگیر شدند. نتیجه پایان آن روز چه بود؟ ۲۰ کشاورز و سه خبرنگار زخمی، آتش‌زدن ۸ خودرو و واژگون‌کردن یک آمبولانس. همچنین استفاده ارتش از اقداماتی مانند اعلام «مناطق نظامی بسته» و بازداشت امدادگران و فعالان بین‌المللی مستند شده است؛ اقداماتی که نه برای حفاظت از ساکنان، بلکه برای منزوی‌کردن قربانیان و جلوگیری از همبستگی با آنان انجام می‌شود در حالی که مهاجمان از پاسخگویی می‌گریزند. تحلیل مقاله به داخل سرزمین‌های فلسطینی نیز گسترش می‌یابد به‌ویژه یافا تا نشان دهد خشونت منحصر به کرانه باختری نیست، بلکه از فضای تحریک‌آمیزی می‌آید که نهادهای رسمی و محلی آن را پرورش می‌دهند و شخصیت‌های مذهبی افراطیِ برخوردار از حمایت قانونی آن را تغذیه می‌کنند. در این چارچوب، گزارش به حادثه‌ای اشاره می‌کند که طی آن سه جوان با کلاه‌های مذهبی و گیسوان کناری بلند، حنان خمیل در ماه نهم بارداری را همراه دو کودک ۴ و ۵ ساله‌اش در خودرو محاصره کردند، تهدید و کتک زدند و به او و کودکانش اسپری فلفل پاشیدند در حالی که دشنام‌های نژادپرستانه سر می‌دادند. این رخداد در یافا اتفاق افتاد و کل جامعه فلسطینی شهر را هدف گرفت.

مقاله در پایان نتیجه می‌گیرد که توصیف این جنایت‌ها به‌عنوان اعمال «افراطی‌ها» حقیقت را پنهان می‌کند؛ زیرا به‌گفته نویسنده، این‌ها اجرای مستمرِ سیاستی طولانی‌مدت از پاکسازی قومی است که با یک سیاست و باور  همیشگی از دریا تا رودخانه از بحر تا نهر اعمال می‌شود و جوهره نظام موجود را تشکیل می‌دهد، نه انحرافی از آن.

رویکرد متفاوت ها آرتص

انتشار این‌گزارش صریح از روزنامه ها آرتص در خصوص جنایات ارتش و شهرک‌نشینان اسرائیل تا حدودی عجیب به نظر می‌رسد اما بی‌سابقه نیست.
در واقع هاآرتس، سنت طولانی در انتشار گزارش‌های تحقیقی و انتقادی علیه دولت، ارتش و سیاست‌های شهرک‌سازی دارد که از این بابت بارها مورد انتقاد و تحت فشار قرار گرفته است. 

این روزنامه معمولاً تلاش می‌کند دیدگاه‌های چپ میانه یا لیبرال نشان دهد و به بررسی موارد نقض حقوق بشر فساد و اقدامات افراطی می‌پردازد با این حال، چنین گزارش‌هایی معمولاً در محافل محافظه‌کار و راست‌گرای اسرائیلی بسیار بحث‌برانگیز و جنجالی هستند و به عنوان «ضد امنیت ملی» یا «حمایت از دشمن» نقد می‌شوند.