وقتی «وطن» فراتر از «سیاست» می‌ایستد: درس‌هایی از الگوی همبستگی ایرانی

گروه سیاسی: در جهان پرآشوب امروز، جایی که «جنگ نرم» و «نبردهای نیابتی» به ابزارهای اصلی قدرت‌های بزرگ برای فروپاشی ملت‌ها تبدیل شده‌اند، پدیده‌ای به نام انسجام داخلی به عنوان حیاتی‌ترین لایه دفاعی یک کشور شناخته می‌شود. نگاهی به تاریخ معاصر نشان می‌دهد که تفاوت میان یک «دولت پایدار» و یک «سرزمین سوخته»، اغلب نه در تجهیزات نظامی، بلکه در میزان همگرایی جریان‌های متضاد سیاسی در لحظات حساس تاریخی نهفته است.

به گزارش بولتن نیوزیکی از بزرگترین آرزوهای هر قدرت مداخله‌گر، بهره‌برداری از شکاف‌های سیاسی داخلی یک کشور است. در بسیاری از نقاط جهان، دیده‌ایم که چگونه اختلافات حزبی و جناحی، مسیری هموار برای نفوذ بیگانگان فراهم کرده است. اما در این میان، تجربه ایران الگوی متفاوتی را ارائه می‌دهد.

زمانی که تهدید خارجی از مرزها عبور می‌کند یا موجودیت ملی هدف قرار می‌گیرد، تمامی جریان‌هایی که در حالت عادی «منتقد» یا حتی «مخالف» دولت مستقر هستند، در یک صف واحد قرار می‌گیرند. این همان نقطه‌ای است که محاسبات دشمن را به هم می‌ریزد؛ جایی که «نه به جنگ» و «حفظ کیان ملی» به شعار مشترک چپ و راست، و موافق و منتقد تبدیل می‌شود. این رفتار نشان‌دهنده یک بلوغ سیاسی است: سیاست داخلی یک رقابت است، اما امنیت ملی یک خط قرمز.

دومین رکن قدرت یک ملت که مانع از فروپاشی آن می‌شود، نبودِ بستر برای «مزدوری» است. در دهه‌های اخیر، استراتژی رایج دشمنان، خریدِ گروه‌های مسلح یا احزاب سیاسی وابسته برای ضربه زدن از درون بوده است.

در الگوی ایرانی، دشمن با یک «دیوار بتنی» مواجه شده است:

فقدان ارتش‌های نیابتی: هیچ گروه مسلحی که با پول بیگانه علیه وطن خود بجنگد، جایگاه اجتماعی پیدا نمی‌کند.

استقلال احزاب: احزاب سیاسی، حتی در اوج انتقاد، حاضر به معامله با قدرت‌های خارجی برای رسیدن به قدرت نیستند.

هویت ملی مستحکم: فرد ایرانی، حتی اگر از شرایط اقتصادی یا سیاسی گله‌مند باشد، «وطن‌فروشی» را لکه‌ای ننگین بر پیشانی خود می‌داند.

این مدل از همبستگی، پیامی روشن برای ناظران جهانی دارد. وقتی یک ملت اجازه نمی‌دهد صدای مخالفش به سازِ بیگانه برقصد، آن ملت عملاً «شکست‌ناپذیر» می‌شود. در واقع، قدرت واقعی یک کشور نه در موشک‌ها، بلکه در این واقعیت نهفته است که دشمن نتواند حتی یک «مهره» در داخل شطرنج سیاسی آن کشور پیدا کند که حاضر باشد به نفع بیگانه حرکت کند.

آنچه ایران را در تلاطم‌های خاورمیانه به یک جزیره ثبات تبدیل کرده، تنها قدرت نظامی نیست؛ بلکه یک پیمان نانوشته ملی است. پیمانی که می‌گوید: «ما در داخل با هم بحث می‌کنیم، اما در برابر بیگانه، یک صدای واحد هستیم.» این درسی است برای تمام ملت‌هایی که می‌خواهند در برابر طوفان‌های ژئوپلیتیک، استقلال خود را حفظ کنند.