اشرافیت دیجیتال در اردوگاه اصلاحات؛ افشای لیست «سیم‌کارت‌های سفید» چهره‌هایی که از پشتِ دیوار فیلتر برای مردم دلسوزی می‌کنند!

گروه سیاسی: انتشار ناخواسته لیست دارندگان «اینترنت بدون فیلتر» در پلتفرم ایکس، زلزله‌ای در اعتبار سیاسی جریان اصلاح‌طلب ایجاد کرد. کسانی که سال‌هاست در تریبون‌ها از «خفقان»، «فشار حاکمیت» و «حق دسترسی آزاد مردم» سخن می‌گویند و رقبای خود را به انحصارطلبی متهم می‌کنند، حالا نامشان در صدر لیست دریافت‌کنندگان «اینترنت طبقاتی» از نهادهای امنیتی و دولتی می‌درخشد. این لیست نشان می‌دهد که «دیوار آتش» فقط برای مردم عادی است و مدعیان اصلاحات، کلیددار دروازه‌های وی‌آی‌پی هستند.

به گزارش بولتن نیوز، ماجرا از یک تغییر فنی در توییتر (ایکس) شروع شد، اما به یک رسوایی سیاسی بدل گشت. سال‌هاست چهره‌های شاخص اصلاح‌طلب و رسانه‌های نزدیک به این جریان، با ژست «اپوزیسیون درون‌ساختاری»، از محدودیت‌های اینترنت نالیده‌اند و خود را هم‌درد مردمی نشان داده‌اند که برای ارسال یک پیام ساده باید هفت‌خوان فیلترشکن را طی کنند. اما اسناد تصویری منتشر شده حقیقت تلخی را برملا کرد: صدای اعتراض این حضرات، از بستر «اینترنت بدون فیلتر» و امنِ اهدایی همان سیستمی بلند می‌شود که ظاهراً منتقدش هستند.

تئوریسین‌هایی با خطِ ویژه؛ عباس عبدی و سعید شریعتی
شاید شوکه‌کننده‌ترین بخش این لیست، حضور فعال‌ترین کاربران توییتری جریان اصلاحات باشد. عباس عبدی، تئوریسین مشهور اصلاحات که روزانه یادداشت‌هایی در نقد سیاست‌های محدودکننده می‌نویسد و سعید شریعتی، فعال سیاسی که مدام از انسداد سیاسی حرف می‌زند، هر دو دارای «سیم‌کارت سفید» هستند.
سوال افکار عمومی اینجاست: چطور می‌توان از «رنج مردم در پشت فیلترینگ» نوشت، وقتی خودتان هرگز طعم آن کندی و قطعی را نچشیده‌اید؟ آیا نقدهای تند و تیز این افراد در توییتر، صرفاً یک بازی رسانه‌ای مدیریت‌شده با ابزار اهدایی نهادهای ناظر نیست؟

ژنرال‌های دولت روحانی؛ معماران فیلترینگ، مشتریان اینترنت آزاد
حضور چهره‌های شاخص دولت حسن روحانی در این لیست، پرده از نفاق سیاسی بزرگی برمی‌دارد.
محمدجواد ظریف: وزیر سابق خارجه که همواره بر دیپلماسی عمومی در توییتر تاکید داشت، همچنان از اینترنت بدون فیلتر بهره می‌برد.
علی ربیعی (عباد): سخنگوی دولت پیشین و چهره امنیتی سابق که حالا ردای روشنفکری و جامعه‌شناسی پوشیده و از دردهای کارگران و طبقه فرودست می‌نویسد، در حالی از شکاف دیجیتال حرف می‌زند که خود در سمتِ مرفه این شکاف ایستاده است.
حسام‌الدین آشنا و عباس آخوندی: مشاوران و وزرای دولتی که وعده دادند دستشان روی دکمه فیلترینگ نمی‌رود، حالا نامشان در لیست کسانی است که فیلترینگ برایشان معنایی ندارد.

امپراتوری رسانه‌ای اصلاحات؛ کاسبانِ خبر با رانتِ حکومتی
بخش وسیعی از این لیست را مدیران مسئول و سردبیران روزنامه‌هایی تشکیل می‌دهند که تیتر یک‌شان اغلب انتقاد از وضعیت کشور است.
مهدی رحمانیان (مدیرمسئول شرق): روزنامه‌ای که تندترین گزارش‌های اجتماعی را منتشر می‌کند.
الیاس حضرتی (صاحب‌امتیاز اعتماد): که اکنون رئیس شورای اطلاع‌رسانی دولت است و فرزند و دامادش نیز در فضای رسانه فعال‌اند.
مصطفی فقیهی (سایت انتخاب): که مدام از تندروها و محدودیت‌سازان انتقاد می‌کند.
غلامحسین کرباسچی (هم‌میهن): شهردار اسبق و دبیرکل سابق کارگزاران.

حضور انبوه خبرنگاران و دبیران سرویس روزنامه‌های «هم‌میهن»، «شرق» و «اعتماد» در این لیست (نظیر روح‌الله نخعی، سارا معصومی، مریم لطفی و...) نشان می‌دهد که این رسانه‌ها نه‌تنها تحت فشار نیستند، بلکه به عنوان «خودی‌های منتقد»، از امکاناتی بهره‌مندند که حتی بسیاری از پژوهشگران و دانشگاهیان مستقل از آن محروم‌اند. اینجاست که مرز بین «خبرنگار مستقل» و «خبرنگار رانتی» مخدوش می‌شود.

فعالان سیاسی که «خودی» محسوب می‌شوند
اسامی دیگری چون محمدعلی ابطحی، عمادالدین باقی و فیض‌الله عرب‌سرخی نیز در این لیست به چشم می‌خورند. کسانی که سال‌هاست ژست قربانی بودن می‌گیرند، اما ظاهراً سیستم چنان به آن‌ها اعتماد دارد که خط امن و بدون سانسور در اختیارشان قرار داده است. حضور جواد دلیری و سامان موحدی‌راد نیز نشان‌دهنده گستردگی این شبکه در لایه‌های مختلف رسانه‌ای جریان اصلاحات است.

 نتیجه‌گیری: سقوط اخلاقی با سیم‌کارت سفید
این لیست، سند رسوایی جریانی است که نانِ اعتراض را می‌خورد اما آبشخورش با حاکمیت یکی است. اصلاح‌طلبانی که در توییتر (ایکس) برای لایک و ریتوییت، از محدودیت‌های مردم می‌نالند، در حالی این توییت‌ها را ارسال می‌کنند که آیکون VPN گوشی‌شان خاموش است.
این «خط سفید»، خط بطلانی است بر ادعای صداقتِ سیاسی آن‌ها. مردمی که ناچارند برای دسترسی به ساده‌ترین اطلاعات هزینه گزاف فیلترشکن بدهند، حالا می‌دانند که وقتی امثال عبدی، ظریف، ابطحی و کرباسچی از «ما» حرف می‌زنند، منظورشان «ما دارندگان اینترنت طبقاتی» است، نه توده‌ی مردمی که پشت دیوار نگه داشته شده‌اند.