دادگاه یک‌طرفه «هم‌میهن» برای پژمان جمشیدی؛ چرا اتهام از شاکی، تصویر از زن چادری است؟

گروه اجتماعی: در تازه‌ترین پرده از رقابت رسانه‌ها برای «دیده شدن» به هر قیمت، روزنامه هم‌میهن در اقدامی که نه با قانون مطبوعات همخوانی دارد و نه با شرافت حرفه‌ای روزنامه‌نگاری، پرونده‌ای قضایی علیه پژمان جمشیدی، بازیگر شناخته‌شده، را به روی جلد خود کشانده است. اما این «گزارش» نه یک افشاگری مستند، که یک تریبون یک‌طرفه برای شاکی پرونده است؛ اقدامی که بیش از آنکه روشنگری باشد، مصداق بارز «محاکمه در رسانه» و نقض آشکار حقوق شهروندی است.

نقض قانون و اخلاق؛ وقتی تحریریه جای دادگاه می‌نشیند

به گزارش بولتن نیوز ،اصل اساسی در هر نظام حقوقی، «اصل برائت» است. مادامی که جرمی در دادگاه صالحه اثبات و حکم قطعی صادر نشده، هیچ‌کس مجرم نیست. رسانه، در جایگاه رکن چهارم دموکراسی، وظیفه نظارت و اطلاع‌رسانی دارد، نه قضاوت و صدور حکم.

روزنامه هم‌میهن با انتشار جزئیات ادعاهای تایید نشده شاکی، عملاً قانون را زیر پا گذاشته است. طبق قانون، رسیدگی به شکایات باید در مراجع قضایی صورت گیرد، نه در صفحات یک روزنامه. انتشار ادعاهای یک طرف دعوا، آن هم بدون ارائه کمترین فرصتی برای دفاع به طرف مقابل (پژمان جمشیدی)، نه تنها خلاف قانون است، بلکه یک سقوط اخلاقی تمام‌عیار در ژورنالیسم محسوب می‌شود.
این اقدام، مصاحبه یا گزارش تحقیقی نیست؛ این یک «رپرتاژ آگهی» برای تهمت است. این کار حرفه‌ای روزنامه‌نگاری نیست، بلکه عطش سیری‌ناپذیر برای جنجال و جذب مخاطب از طریق قربانی کردن اعتبار و آبروی یک فرد است. رسانه‌ای که باید پناهگاه حقیقت باشد، به بلندگوی اتهام‌زنی یک‌سویه تبدیل شده است.

استفاده ابزاری از «چادر»؛ ترور نمادین برای سیاه‌نمایی

اما فاجعه به همین‌جا ختم نمی‌شود. روزنامه هم‌میهن برای تزئین این گزارش جنجالی، تصویری از یک زن چادری را بر روی جلد خود منتشر کرده است. این انتخاب، شگفت‌آور، بی‌ربط و عمیقاً مشکوک است.

بر اساس اطلاعات موجود و اذعان متن شما، شاکی پرونده نه تنها ارتباطی با این پوشش ندارد، بلکه از نظر فرهنگی نیز نسبتی با جامعه متدین و چادری کشور ندارد. پس این تصویر از کجا آمده و چه هدفی را دنبال می‌کند؟

پاسخ در «مهندسی افکار» و «استفاده ابزاری» نهفته است. این اقدام، یک عملیات روانی آشکار برای گره زدن یک پرونده قضایی (که ماهیت آن هرچه باشد) به یک نماد مذهبی و فرهنگی است. روزنامه با این انتخاب، آگاهانه یا ناآگاهانه، در حال ارسال این پیام مسموم است که «مذهبی‌ها» یا «چادری‌ها» در حال پرونده‌سازی یا شکایت علیه سلبریتی‌ها هستند.

این یک سیاه‌نمایی عامدانه و تلاشی زننده برای «ترور نمادین» حجاب برتر است. در دورانی که جامعه بیش از هر زمان دیگری به آرامش و انسجام نیاز دارد، این روزنامه با استفاده از یک تصویر کاملاً بی‌ربط، به دنبال ایجاد دوقطبی و بدبین کردن بخشی از جامعه نسبت به قشر متدین است. این دیگر «گاف» رسانه‌ای نیست، این یک «پروژه» است؛ پروژه‌ای برای تخریب وجهه یک نماد با سوءاستفاده از یک پرونده سلبریتی.

سقوط در زردگرایی

اقدام روزنامه هم‌میهن یک گناه مضاعف است: هم نقض حقوق متهم در یک پرونده قضایی و هم توهین به یک نماد فرهنگی و مذهبی. این نشریه با فدا کردن اصول حرفه‌ای و اخلاقی، نشان داد که «دیده شدن» به قیمت «لجن‌پراکنی» و «نفرت‌پراکنی» اجتماعی، برایش ارجحیت دارد.

این پرونده، بیش از آنکه آزمونی برای پژمان جمشیدی باشد، آزمونی برای مدعی‌العموم و هیئت نظارت بر مطبوعات است تا با رسانه‌ای که قانون و اخلاق را همزمان قربانی ژورنالیسم زرد و تسویه‌حساب‌های ایدئولوژیک می‌کند، برخورد قاطع صورت گیرد.