تذکر مهم رهبر انقلاب به مُخرِّبان ماجرای لانه جاسوسی

به گزارش بولتن نیوز به نقل از خبرگزاری فارس: «این کار [تسخیر لانه جاسوسی] دانشجویان ما در سال ۵۸ یکی از بهترین کارهایی بود که در این انقلاب انجام گرفت. مبادا تلقینهای یک عدّه آدمهایی را که - به اعتقاد بنده - تعریف واقعی از آنها این است که "انسانهای سطحی و ضعیفی هستند" باور کنید. نمی‌خواهیم بگوییم اینها وابسته‌اند. نمی‌خواهیم بگوییم مغرضند. نه! ضعیفند.» ؛ «یک عدّه ضعیف، امروز نیایند وسوسه کنند و طوری شود که جوان ما، دانشجوی ما، با خودش فکر کند: "این چه کاری بود که لانه جاسوسی را تسخیر کردیم!؟" نه آقا! یکی از بهترین کارهایی که در انقلاب ما شد، همان کار بود. امام یک جوان نبود که شما بگویید "احساساتی شد و حرفی زد." امام، آن پیر حکمت و مردِ حکیمِ دنیا دیده مجرّب، با دید نافذ خود، آن‌طور از حرکت دانشجویان در آن روز تجلیل کرد. پس امام، به حقیقتی پی برده بود که این را گفت. ما نیز همان را - نه فقط از روی تبعیت؛ بلکه از روی احساس، از روی بینش و از روی منطق - تأیید و تصدیق می‌کنیم.» (۱۳۷۲/۰۸/۱۲)
این بیان رهبر انقلاب در سال 1372، در واقع پاسخی است تاریخی به همان نوع تحلیل‌هایی که امروز، پس از گذشت بیش از چهار دهه، بار دیگر از سوی برخی چهره‌های سیاسی تکرار می‌شود. اگر از نگاه امام و رهبری، تسخیر لانه جاسوسی «یکی از بهترین کارهایی» بود که در انقلاب صورت گرفت، پس تلقی آن به عنوان «اشتباه تاریخی» و «نقطه آغاز دشمنی آمریکا با ایران» نه‌تنها خطای سیاسی بلکه تحریف یک واقعیت روشن تاریخی است.
دشمنی از کجا آغاز شد؟
باید یادآور شد که دشمنی آمریکا با ملت ایران، سال‌ها پیش از این واقعه آغاز شده بود. آیت‌الله خامنه‌ای در این باره می‌فرمایند: «بعضی‌ها تاریخ را تحریف می‌کنند؛ خود آمریکایی‌ها این کار را می‌کنند. آن سالی که بنده رئیس‌جمهور بودم و رفتم سازمان ملل، یک خبرنگار معروفِ آن روزِ آمریکا در سازمان ملل با بنده مصاحبه کرد و شروع اختلافات بین ایران و آمریکا را از ماجرای سفارت گفت... این تحریفِ تاریخ است؛ قضیّه این نیست. اختلاف بین ملّت ایران و آمریکا از بیست‌وهشتم مرداد، حتّی قبل از بیست‌وهشتم مرداد شروع شد.» (۱۳۹۸/۰۸/۱۲)
و در تحلیلی دقیق‌تر افزودند: «۲۶ سال قبل از حادثه‌ی سفارت، کودتای بیست‌وهشتم مرداد اتّفاق افتاده؛ آن روز که دیگر کسی به سفارت ‌نرفته بود. سال ۳۲، آمریکایی‌ها در ایران یک دولت ملّی مستقل را که وابسته‌ی به آمریکا نبود، با کودتای مجرمانه‌ی ظالمانه‌ای سرنگون ‌کردند؛ این دشمنی آمریکایی‌ها است. پس مسئله‌ی دشمنی آمریکا با جمهوری اسلامی، با ملّت ایران، با ایران اسلامی، ربطی به مسئله‌ی ‌سفارت ندارد.» (۱۴۰۲/۰۸/۱۰)
بر این اساس، اگر قرار باشد آغاز دشمنی را جست‌وجو کنیم، باید نه در ۱۳ آبان ۵۸ بلکه در ۲۸ مرداد ۳۲ و در سال‌های سلطه‌گری آمریکا بر ایران جست. تسخیر لانه جاسوسی در حقیقت پاسخی بود به همان سابقه‌ی سیاه، نه آغاز خصومت.
روز ۱۳ آبان ۱۳۵۸، در حالی‌که نظام نوپای جمهوری اسلامی هنوز با توطئه‌های پی‌درپی سرویس‌های بیگانه و بقایای وابسته به رژیم پهلوی مواجه بود، جمعی از دانشجویان مسلمان پیرو خط امام تصمیم گرفتند با ورود به سفارت آمریکا، از فعالیت‌های مخفیانه و ضدانقلابی این مرکز پرده بردارند. همان روز حاج سید احمد خمینی، به نمایندگی از سوی امام خمینی(س)، در میان دانشجویان حاضر شد و پس از آگاهی از جزئیات ماجرا، به قم بازگشت تا امام را در جریان قرار دهد. همه چشم‌ها، چه از سوی دانشجویان و چه از سوی شخصیت‌های سیاسی و گروه‌های مختلف، به واکنش امام دوخته شده بود.
صبح روز ۱۴ آبان، پاسخ امام خمینی(س) مسیر تاریخ را روشن کرد. ایشان نه‌تنها این حرکت را تأیید کردند، بلکه در بیانی تاریخی آمریکا را «شیطان بزرگ» نامیدند و سفارت آن را همان‌گونه که در اطلاعیه دانشجویان آمده بود، «لانه جاسوسی» خواندند. امام با صراحت فرمودند: «امریکا توقع دارد که شاه را ببرد به آنجا مشغول توطئه، پایگاهی هم اینجا برای توطئه درست کنند، و جوانهای ما بنشینند و تماشا کنند... توقع این هست که جانیِ دستِ اول ما را ببرند آنجا نگه دارند و حمایت از او بکنند، و اینجا هم مرکز توطئه درست کنند... و ملت ما و جوانهای دانشگاهی ما و جوانهای روحانی ما بنشینند تماشا کنند تا خون این صد هزار نفر تقریباً ـ یا کمتر و بیشتر ـ هدر برود.» و در بیانی دیگر، هدف ملت را چنین تبیین کردند: «ملت ایران بپاخاسته که نگذارد این لانه‌های جاسوسی در ایران به عمل ننگین خود ادامه دهند، و تا استرداد محمدرضا پهلوی، برای محاکمه و استرداد آنچه به یغما برده است، این لانه جاسوسی و آن جاسوسان حرفه‌ای به حال خود باقی خواهند ماند.» (صحیفه امام، ج۱۱، ص۵۴)
اما امام ایستاد!
این موضع صریح امام، نه واکنشی احساسی بلکه تصمیمی راهبردی در چارچوب «دفاع از استقلال و عزت ملت ایران» بود.
رهبر انقلاب اسلامی، آیت‌الله خامنه‌ای، در تحلیل تاریخی این واقعه تصریح کرده‌اند که برخلاف فشارهای فراوان برای عقب‌نشینی، امام در برابر همه ایستاد: «بنده در جزئیّات وقایع تسخیر سفارت آمریکا قرار داشتم؛ میدانم که چه تحرّکاتی از گوشه‌وکنار انجام می‌گرفت برای خنثی کردن این حرکت؛ امّا امام ایستاد.» (۱۳۹۵/۰۸/۱۲)
همین ایستادگی امام، مهر تأییدی بود بر این حقیقت که تسخیر لانه جاسوسی نه یک اقدام هیجانی، بلکه حرکتی برخاسته از درک عمیق سیاسی و شناخت دقیق از دشمن بود. امام به‌درستی دریافته بود که سفارت آمریکا پس از انقلاب، به مرکز هدایت و سازماندهی ضدانقلاب و مأمن توطئه‌های امنیتی بدل شده است.
اقدامی عقلانی و به موقع
در ادامه، رهبر انقلاب در تبیین ماهیت این اقدام می‌فرمایند: «حرکت دانشجویان که به سفارت حمله کردند در حقیقت حرکت دفاعی بود، به‌جا و به‌موقع و کاملاً عقلانی بود.» (۱۳۹۹/۰۸/۱۳) و این دفاع عقلانی، دقیقاً در برابر چه چیزی بود؟ در برابر توطئه‌ای آشکار. چنان‌که ایشان فرمودند: «سفارتی که بعد به عنوان لانه جاسوسی معرّفی شد، به مرکز سازماندهی مخالفین و دشمنان انقلاب تبدیل شده بود که بروند آن‌جا دستور بگیرند و در بیرون، علیه انقلاب و نظام اسلامی همکاری کنند.» (۱۳۷۳/۰۸/۱۱)
در واقع، تسخیر لانه جاسوسی اقدامی بازدارنده بود؛ حرکتی برای بستن مسیر نفوذ مجدد آمریکا در ساختار سیاسی و امنیتی ایران. به تعبیر رهبر انقلاب، این حرکت نشان داد که ملت ایران حاضر نیست در برابر قدرت‌های مغرور و مستکبر سر فرود آورد: «حرکت دانشجویان نسبت به سفارت آمریکا نشان داد که ملّت ما در مقابل قدرتِ پر گوىِ پرخواهِ متوقّعِ مغرورِ مستکبری مثل آمریکا، تا همه‌جا ایستاده است.» (۱۳۷۳/۰۸/۱۱)