آنگاه که دست بر پیشانی می‌رود و قلب ایران می‌ایستد: حماسه‌ی یک سلام نظامی

گروه فرهنگی: در سکوت یک پادگان، در همهمه‌ی یک استادیوم ورزشی، یا در صف صبحگاهی یک مدرسه؛ لحظه‌ای وجود دارد که زمان متوقف می‌شود. لحظه‌ای که یک دست، با نظمی استوار، به سمت پیشانی بالا می‌رود و نگاه‌ها به اهتزاز سه رنگ مقدس گره می‌خورد. این، تنها یک ژست نظامی یا یک پروتکل تشریفاتی نیست. این، خلاصه‌ی یک تاریخ، تبلور یک غیرت و سرود بی‌کلام یک ملت است. سلام نظامی به پرچم ایران، بیش از یک حرکت، یک حماسه است.

به گزارش بولتن نیوز، وقتی در برابر پرچم ایران می‌ایستیم، نگاهمان به یک پارچه نیست؛ به وجدان جمعی یک سرزمین است. این سه رنگ، تنها جوهری بر کتان نیست؛ عصاره‌ی قرن‌ها فریاد، مقاومت و امید است.

سبز آن، نه فقط رنگ رویش و طبیعت، که تداعی‌گر ایمانی است که از البرز تا زاگرس در دل این خاک ریشه دوانده. سپید آن، تنها نماد صلح نیست، بلکه بازتاب روحیه‌ی صلح‌جویی ملتی است که در طول تاریخ، جنگ را آغاز نکرده اما در دفاع، حماسه آفریده است. و سرخ... آن سرخی مقدس، نه فقط رنگ خون، که حرارت غیرت، شجاعت و شهامتی است که در رگ‌های هر ایرانی، از سرباز مرزنشین تا قهرمان المپیک، جریان دارد. سلام به این پرچم، سلام به این تاریخ زنده است.

حرکت دست در سلام نظامی، خود یک منشور نانوشته است. این ژست خشک و دقیق نظامی، در باطن، شعری سرشار از تعهد است. دستی که بالا می‌رود، گویی می‌گوید: «من ایستاده‌ام تا تو بر فراز بمانی.» انگشتان به هم چسبیده، نماد وحدت و یکپارچگی نسلی است که عهد کرده‌اند حافظ این خاک باشند. نگاهی که مستقیم به پرچم دوخته می‌شود، پیمانی دوباره با چشمانی است که روزی برای همین اهتزاز بسته شدند.

این سلام، صدای سربازی است که در نقطه‌ی صفر مرزی می‌گوید: «آسوده بخواب وطن، من بیدارم.» این سلام، اشک شوق ورزشکاری است که در آن سوی دنیا، تمام هویتش را در همین سه رنگ به جهانیان نشان می‌دهد. این سلام، بغض فروخورده‌ی دانش‌آموزی است که سرود ملی را زمزمه می‌کند و برای اولین بار، سنگینی این میراث را بر شانه‌هایش حس می‌کند. هر سلام، لرزه‌ای است که نه بر اندام، بلکه بر قلب ایران می‌افتد.

پرچم ایران، پرچمی نیست که تنها با باد به اهتزاز درآید؛ این پرچم با نفس‌های یک ملت زنده است. با خون‌هایی که ریخته شد تا زمین نخورد و با اشک‌هایی که جاری شد تا غبار فراموشی بر آن ننشیند.
بنابراین، هر سلام نظامی یک بیانیه است. بیانیه‌ای قدرتمندتر از هزاران کلمه که در سکوت فریاد می‌زند: «ما وارثان خون شهیدانیم. پاهایمان بر این خاک استوار است و قلبمان در آسمان تو می‌تپد.» این سلام، تجدید بیعتی است با گذشته و قولی است برای آینده. قولی که می‌گوید تا آخرین نفس، برای این سه رنگ مقدس، برای نام «ایران»، خواهیم ایستاد، دست بالا خواهیم برد و سلام خواهیم داد. این، حماسه‌ی جاودانه‌ی ماست.