خبرنگاری تخصصی؛ شاید وقتی دیگر!

به گزارش بولتن نیوز، وحید حاج سعیدی : با توسعه روزافزون حوزه‌های علمی در جهان، خبرنگاری نیز هم‌پای این تحولات پیش رفته است و خبرنگاری تخصصی امروزه در دنیا به یکی از معتبرترین مقولات دنیای رسانه بدل شده است. خبرنگاری تخصصی یا Specialized Journalism  نوعی از روزنامه‌نگاری است که به جای پوشش عمومی اخبار و پرداخت به کلیات ماجرا، بر یک حوزه یا موضوع خاص و پرداختن به جزئیات تمرکز می‌کند.

در این نوع خبرنگاری، خبرنگار با شرکت در دوره های تخصصی تئوری و عملی، دانش عمیق و تخصصی در مورد آن حوزه مشخص پیدا می‌کند و گزارش‌ها و تحلیل‌هایی دقیق تر، حرفه ای تر و با جزئیات بیشتر و عمق بیشتر ارائه می‌دهد. 

خبرنگاران تخصصی، علاوه بر مهارت‌های عمومی خبرنگاری و داشتن تجربه و سابقه کار عملیاتی، باید اطلاعات فنی قوی در حوزه مورد نظر داشته باشد تا بتواند با متخصصان این حوزه گفتگو کند، مقالات علمی را تجزیه و تحلیل کنند، اصطلاحات تخصصی را بفهمد و در نهایت گزارش‌های دقیق و قابل فهمی برای مخاطبان با دانش و ذائقه های گوناگون بنویسد. 
از مزایای خبرنگاری تخصصی می توان به دقیق‌تر و عمیق‌تر بودن گزارش ها و مقالات این حوزه اشاره کرد. همچنین مخاطبان به خبرنگاران متخصص بیشتر اعتماد می‌کنند، زیرا می‌دانند که او اطلاعات کافی و قابل اتکا دارد و اظهارات او بر تنها بر اساس مشاهدات عینی، شاهدان عینی حاضر در صحنه و بیانات مسئولان و متخصصان نیست. 
از همه مهم تر اینکه گزارش‌های تخصصی می‌توانند تأثیر بیشتری بر سیاست‌گذاری‌ها و تصمیم‌گیری‌ها در آن حوزه داشته باشند و نوع نگاه دولتمردان نسبت به آن حوزه خاص تغییر پیدا می کند. 
امروزه در دنیا خبرنگاران متخصص فراوانی در حوزه‌های خبرنگاری تخصصی نظیر خبرنگاری ورزشی، خبرنگاری اقتصادی و مالی، خبرنگاری علمی، خبرنگاری پزشکی، خبرنگاری هنری و فرهنگی، خبرنگاری حقوقی، خبرنگاری محیط زیست، خبرنگاری مذهبی و ... فعالیت دارند که قطعاً عیار نوشته ها و مطالب آنها با خبرنگاران عمومی متفاوت است. 
هر چند در کشور ما نیز تلاش هایی در جهت تربیت خبرنگار تخصصی صورت گرفته است و راه اندازی دانشکده خبر یکی از این موارد است، اما به دلایل گوناگون اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی هنوز این امر به صورت جدی محقق نشده است. 
شاید مهم ترین علت هم مشکلات اقتصادی و نگاه غیر حرفه ای به مقوله خبرنگاری است که مانع از گسترش خبرنگاری حرفه ای در کشور می شود.  
نبود زیرساخت‌های آموزشی مناسب و نبود نهادهای تخصصی حامی خبرنگاران متخصص دومین دلیل عدم رغبت است. کمتر دوره‌ای می‌بینیم که به طور خاص خبرنگاران را در یک حوزه تخصصی آموزش دهد و یا نهادی باشد که از پژوهش‌های عمیق و تخصصی حمایت مالی و معنوی کند. در کنار این‌ها، شتاب‌زدگی و روزمرگی در رسانه‌ها به ویژه فضای مجازی که بیشتر به دنبال تولید خبرهای عامه‌پسند و سریع هستند تا تحلیل‌های عمیق و تخصصی، باعث می‌شود خبرنگار انگیزه کمتری برای وقت گذاشتن روی یک حوزه خاص داشته باشد. و در نهایت، می‌توان به نبود ارتباط و تعامل قوی بین رسانه‌ها و مراکز علمی و پژوهشی اشاره کرد که می‌توانست منبعی غنی برای خبرنگاران متخصص باشد و آن‌ها را برای تولید محتوای دقیق و تخصصی یاری دهد. این مجموعه عوامل دست به دست هم داده‌اند تا خبرنگار تخصصی در فضای رسانه‌ای ایران، همچنان بی فروغ و مهجور باقی بماند. 
ناگفته نماند انجام روزنامه نگاری حرفه ای و تخصصی، قطعاً زمان بر است و دستمزد و مزایای خبرنگاران متخصص به نسبت خبرنگاران عمومی بیشتر است. در این شرایط که اوضاع مالی نشریات و رسانه ها چندان روبراه نیست، پرداخت هزینه های بیشتر به منظور تربیت یا تامین نیازهای خبرنگار متخصص کمی دور از ذهن است و مدیران رسانه ها کمتر به این مقوله فکر می کنند. 
ناگفته پیداست، خبرنگاری حرفه ای و تخصصی با خبرنگاری  تجربی قابل مقایسه نیست و اگر به دنبال آینده‌ای روشن برای رسانه‌هاهستیم، باید خبرنگاری تخصصی در کانون توجه مدیران رسانه‌ها قرار گیرد و پرورش دست‌کم یک خبرنگار متخصص در هر مجموعه، به اولویتی گریزناپذیر تبدیل شود.