از بن‌بست سیاست تا ژرفای استراتژی؛ هزینه‌ها و دستاوردهای یک مسیر

گروه سیاسی: پیش از این در مطلبی با عنوان «در بحبوحه آتش و جنگ روانی پیش رو» به گفتگوی دو رزمنده پرداختیم که از سر دلسوزی برای آینده ایران، دو نگاه فکری متفاوت را نمایندگی می‌کردند. آنها روزگاری در یک سنگر، برای یک آرمان مشترک جنگیده‌اند. شانه به شانه، خطر را لمس کرده و طعم پیروزی را چشیده‌اند. اما گذر زمان و پیچ‌وخم‌های تاریخ، امروز آنها را در دو نقطه متفاوت از تحلیل و نگاه به میهن قرار داده است. یکی، با نگاهی منتقدانه به سیاست‌های جاری، از هزینه‌های آن می‌گوید و دیگری، با تکیه بر همان آرمان‌های دیروز، از عمق استراتژیک و دستاوردهایی دفاع می‌کند که معتقد است ضامن عزت و اقتدار کشور شده است. گفتگوی پیش رو، نه یک مناظره سیاسی، که درددل صریح دو همرزم است؛ بازخوانی مسیری که از سنگرهای دیروز تا بزنگاه‌های امروز ایران امتداد دارد.

صدای اول: نگرانی از ایستایی و هزینه‌های یک سیاست

به گزارش بولتن نیوز،گفتگو با صدای رزمنده اول آغاز می‌شود که لحنش سرشار از نگرانی و نقد است. او که خود راوی سال‌های حماسه بوده، امروز از بن‌بستی سخن می‌گوید که به اعتقاد او، کشور را در مسیر هزینه‌های گزاف قرار داده است:

«حتی حاضر نشدند زندانیان سیاسی را عفو کنند. هیچ گشایش و تغییری نمی‌خواهند ایجاد کنند. با نظرات شخصی، هزینه‌های گزافی به کشور وارد شده است. این آمریکا ستیزی، این اسرائیل ستیزی، این داستان حزب‌الله، حماس و سوریه... خروجی‌اش چیست؟»

او با اشاره به تحولات منطقه، انگشت روی یک مقایسه معنادار می‌گذارد و آن را شاهدی بر ادعای خود می‌داند:

«از دیروز خلع سلاح پ.ک.ک در ترکیه شروع شد. ببین تفاوت حکمرانی ترک‌ها با ما چیست. در آنجا کلی رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر عوض شد و سیاست‌ها تغییر کرد تا به خلع سلاح رسیدند... اما ما کماکان داریم سیاست‌های قبلی را ادامه می‌دهیم، چون در این کشور یک نفر حرف اول و آخر را می‌زند و عوض هم نمی‌شود... حتی اگر سیاست‌هایش کشور را نابود کند.»

این کلمات، که از گلوی یک دلسوز انقلاب بیرون می‌آید، نمایانگر دغدغه‌ای عمیق نسبت به آینده و حاصل سیاست‌های چند دهه اخیر است؛ نگاهی که هزینه‌ها را پررنگ‌تر از دستاوردها می‌بیند.

صدای دوم: پاسخ از دل تاریخ و عمق استراتژی

در مقابل این نگاه منتقدانه، همرزم دوم او، با صلابت و باوری ریشه‌دار، تصویری کاملاً متفاوت را ترسیم می‌کند. او سخنان دوستش را نه رد، که از زاویه‌ای دیگر به آن پاسخ می‌دهد و مقایسه او را به چالش می‌کشد:

«خلع سلاح پ.ک.ک را آقا سال ۵۸ برای ایران انجام داد! اتفاقاً ببین تفاوت حکمرانی کجاست. اگر حزب‌الله و حماس و سوریه نبود، سال‌ها پیش باید در قم و همدان می‌جنگیدیم. آنهایی که به معنای واقعی کلمه استراتژی را می‌فهمند، یعنی همان اندیشمندان سیا و پنتاگون، خوب می‌دانند و اذعان دارند که نابغه استراتژیست قرن حاضر کیست و در تاریخ معاصر چه کرده است.»

او انتقادات داخلی را نیز بی‌اساس نمی‌داند، اما ریشه آن را در جای دیگری جستجو می‌کند؛ در رقابت‌های سیاسی و تلاش برای کسب قدرت:

«مسیر تاریخ با حرف چند نادان یا گدای سیاسی و قدرت عوض نمی‌شود. اکثر منتقدین چپ، با بازی کردن با سرنوشت ایران، کاسه گدایی قدرت دست گرفته‌اند. ما سابقه همه‌شان را می‌دانیم. از جمله موسوی، کروبی و خاتمی که تا سر قدرت بودند، خَرِ حکومت را تازیانه می‌زدند و با باختن‌شان، با استعاره‌هایی مثل آزادی سیاسی و اصلاحات، دنبال یابوی قدرت هستند. امان از روزی که علم سیاست، لقلقه دهان برای کسب قدرت باشد، آن هم در لحظات تاریخی کشور. آنهایی که دم از منافع ملی می‌زدند، کجایند؟!»

رزمنده دوم، در پایان صحبت‌هایش، با لحنی دوستانه اما قاطع، همرزم خود را به نگاهی کلان‌تر و تاریخی‌تر دعوت می‌کند و یک هشدار می‌دهد:

«حسین! قدرت و سیاست خیلی فریبنده است. مواظب باش اسیر توهمات این گروه نشوی که هر چه دستاورد در زندگی‌ات داشتی را نابود کنی. در ۴۶ سال قبل از انقلاب و در دویست سال قبل، ایران هیچگاه به این قدرت و عظمت نبوده است. و قطعاً امام، آقا و ملت، سه ضلع خدشه‌ناپذیر این مثلث عزت، اقتدار و استقلال هستند.»

نتیجه‌گیری

:
گفتگوی این دو رزمنده، در نقطه‌ای به ظاهر بی‌نتیجه به پایان می‌رسد. اما در عمق، این کلمات بازتابی از دو نگاه متفاوت به یک مسیر مشترک است. نگاهی که هزینه‌های امروز را می‌بیند و نگاهی که به افق‌های دورتر و دستاوردهای راهبردی چشم دوخته است. این جدال دیدگاه‌ها، خود گواهی بر زنده بودن و پویایی گفتمان در دل جامعه‌ای است که همچنان بر سر میراث مشترک خود، یعنی انقلاب و آینده ایران، به بحث و گفتگو نشسته است.

ــــــــــ

🗣️ Résumé en français : Deux combattants, deux visions

Deux anciens camarades de guerre échangent un dialogue sincère sur l’avenir de l’Iran. L’un critique vivement les politiques actuelles et les coûts élevés qu’elles ont engendrés, tandis que l’autre défend avec ferveur les choix stratégiques adoptés, en soulignant leur rôle dans la dignité et la puissance nationale.

Le premier exprime son inquiétude face à l'immobilisme politique et les décisions coûteuses telles que le soutien à des mouvements régionaux. Il déplore l’absence de réformes et de changements significatifs.

Le second insiste sur la valeur des alliances régionales et la profondeur stratégique acquise. Il voit dans les critiques internes une lutte pour le pouvoir plutôt qu’une réelle vision politique, et appelle à rester fidèle à une lecture historique plus vaste.

Ce dialogue, reflet de deux sensibilités issues d’une même histoire, témoigne de la vivacité du débat autour de l’héritage révolutionnaire et du futur de la nation.

ــــــــــ

🗣️ English Summary: Two Comrades, Two Perspectives

Two veteran warriors from the days of the revolution engage in a candid conversation about Iran’s present and future. Once side by side in the trenches fighting for a shared ideal, their views have diverged over time—one now critiques current policies, while the other stands firmly by their strategic vision and legacy.

The first voice expresses deep concern about political stagnation and the high cost of certain ideological choices. He questions the rationale behind unwavering hostility toward the U.S. and Israel and critiques Iran's support for groups like Hezbollah and Hamas, asking what these actions have truly yielded.

He contrasts Iran’s approach with Turkey’s recent disarmament of the PKK, arguing that flexible governance and policy evolution are vital—and that Iran’s rigidity has become a costly deadlock. To him, a single dominant voice in Iran’s leadership obstructs reform and risks national well-being.

The second voice responds with resolve, defending Iran’s strategic alliances as essential to national security. He argues that if Iran hadn’t built depth through partners like Hezbollah and Syria, foreign conflicts might have reached Iranian soil long ago. He believes critics are motivated more by political ambition than national interest, and he warns against losing sight of Iran’s historical achievements.

He concludes with a heartfelt appeal to his fellow fighter, urging him not to be swayed by what he calls illusionists of power and politics. To him, the true pillars of Iran’s strength remain its leadership, its people, and the ideals of the revolution.

Final Reflection:
While the conversation ends without consensus, it reveals the vibrancy of Iran’s ongoing political discourse. Both perspectives emerge from shared sacrifice and sincere care for the nation. The dialogue speaks not only to disagreement—but to a continuing commitment to the future of Iran.