۱۲ قلب خاموش؛ تصویر تلخ یک جنایت فراموش‌نشدنی

گروه اجتماعی: سحرگاه سه‌شنبه، خانه‌ای در آستانه‌اشرفیه هدف حمله رژیم صهیونیستی قرار گرفت؛ نه پایگاه نظامی بود، نه انبار سلاح، فقط خانه‌ای قدیمی با دیوارهای ساده، جایی که خانواده‌ای ایرانی در آن کنار هم زندگی می‌کردند. خانه پدری شهید محمدرضا صدیقی — دانشمند برجسته ایرانی — این‌بار نه تنها نام او را با خود داشت، بلکه مأمن آرامش پدر، مادر، خواهر، برادر و کودکان معصوم او هم بود. اما با یک موشک، با یک دستور بی‌رحمانه، همه چیز به آتش کشیده شد...

۱۲ نفر. دوازده انسان. دوازده قلب. دوازده پاره‌ی جان این سرزمین.

به گزارش بولتن نیوز، در تصویری که این روزها در فضای مجازی دست‌به‌دست می‌شود، چهره‌هایی مهربان، چشمانی آرام، و لبخندهایی آشنا دیده می‌شود. روی آن عکس، قلب‌هایی قرمز گذاشته‌اند. اما این قلب‌ها، حالا فقط نشانه‌ی یادگاری است؛ چون دیگر نمی‌تپند. همه‌ی آن‌هایی که روی چهره‌شان قلب گذاشته‌اند، شهید شده‌اند. همه. زن و کودک، مادر و خواهر، بی‌هیچ گناهی.

🔻 چه کسی پاسخ این جنایت را خواهد داد؟

رژیم صهیونیستی که سال‌هاست از دور دست به خون مردم ما آلوده کرده، این‌بار به دل خانه‌هایمان نفوذ کرده است. این جنایت، نه فقط یک ترور کور، که یک نسل‌کشی خانوادگی است. حمله‌ای به ریشه‌های ما، به خانواده، به عشق، به مادری که در آغوشش کودکش پرپر شد.

و باز هم نهادهای بین‌المللی، سازمان‌های حقوق بشر، فقط نظاره‌گرند؛ فقط نمایش می‌دهند. نه تحقیقی، نه محکومیتی، نه حتی یک جمله‌ی همدردی. گویی خون کودکان ایرانی رنگ ندارد، گویی اگر قربانی، «ایرانی» باشد، دردش ارزش دیدن ندارد...

این جنایت باید ثبت شود، نه فقط در مجامع بین‌المللی، بلکه در حافظه‌ی ملی ما. این خون‌ها، امانت‌اند. امانت بر گردن تاریخ، بر دوش وجدان‌ها.

ما فراموش نمی‌کنیم. ما نمی‌بخشیم. این تصویر، سند مظلومیت ملت ماست؛ و داغی دیگر بر دل ایران.