هشدار جدی برای شمال کشور؛ زمین‌خواری در مازندران و گیلان را متوقف کنیم

گروه اقتصادی – استان‌های سرسبز مازندران و گیلان، که گنجینه‌ای از منابع طبیعی، جنگل‌ها، باغ‌ها، رودخانه‌ها و شالیزارها را در دل خود جای داده‌اند، با تهدید فزاینده زمین‌خواری، جنگل‌خواری و ساخت‌وسازهای غیرمجاز روبه‌رو هستند. سکوت در برابر این بحران، آینده محیط زیست، اقتصاد محلی و کیفیت زندگی مردم این مناطق را به خطر می‌اندازد.

از تهران بیاموزیم؛ شمال را نجات دهیم

به گزارش بولتن نیوز ،تجربه تلخ توسعه بی‌رویه تهران – آلودگی، ترافیک، تراکم جمعیت و فرسایش محیط زیست – نباید در شمال کشور تکرار شود. متأسفانه، گزارش‌ها نشان می‌دهند که روند فروش اراضی حاشیه جنگل‌ها و رودخانه‌ها در مازندران و گیلان رو به افزایش است. برخی سوداگران با خرید زمین از مردم محلی، با کمک نفوذ در نهادهای محلی، مجوز ساخت دریافت کرده و سودهای کلان به‌دست می‌آورند.

هزینه‌های پنهان یک معامله فریبنده

فروش زمین توسط مردم محلی شاید در کوتاه‌مدت سودآور به‌نظر برسد، اما در بلندمدت باعث کاهش دسترسی به منابع، تخریب محیط روستا، افزایش فقر، نابرابری اجتماعی و نابودی فرهنگ بومی می‌شود. این معاملات ناعادلانه، زیان‌هایی جبران‌ناپذیر برای جوامع محلی در پی دارد.

مردم محلی؛ سنگر اول حفاظت از منابع طبیعی

روستاییان و ساکنان محلی، نقش محوری در حفاظت از محیط زیست دارند. با تصمیم‌گیری آگاهانه برای عدم فروش زمین‌ها، می‌توان جلوی توسعه‌طلبی غیرقانونی را گرفت. آگاهی‌بخشی و توانمندسازی این جوامع، مهم‌ترین ابزار در مقابله با زمین‌خواری است.

نهادهای مسؤول؛ در آزمون عمل و صداقت

دستگاه‌هایی مانند منابع طبیعی، محیط زیست، جهاد کشاورزی، وزارت کشور، راه و شهرسازی و شهرداری‌ها، وظیفه‌ای خطیر در حفظ حریم روستاها و جنگل‌ها دارند. صدور مجوزهای غیرشفاف و نبود نظارت مؤثر، نقش مهمی در تشدید بحران داشته است. وقت آن است که این نهادها از حالت انفعال خارج شوند.

توسعه واقعی؛ نه ساختمان‌سازی بی‌رویه

توسعه پایدار، به‌معنای حفاظت از منابع و بهبود کیفیت زندگی است، نه نابودی جنگل برای ساخت ویلا. ساخت‌وساز بی‌برنامه، باعث تورم مسکن، فشار بر زیرساخت‌ها، تخریب اکوسیستم و تشدید شکاف طبقاتی می‌شود. زندگی لوکس در دل طبیعت، نتیجه‌ای جز فقر برای بومیان ندارد.

گردشگری و کشاورزی؛ قربانی ویلاسازی

شمال ایران ظرفیت بالایی در گردشگری و کشاورزی دارد، اما با تداوم روند فعلی، این مزیت‌ها به‌سرعت از بین می‌رود. تخریب طبیعت برای سودهای کوتاه‌مدت، آینده اقتصادی منطقه را نابود می‌کند. ویلا جایگزین شالیزار نمی‌شود؛ اشتغال پایدار و محیط سالم، سرمایه‌های واقعی هستند.

علت تداوم تخریب؛ سیاست‌های نیمه‌کاره و بی‌عملی

تا زمانی که مرزهای قانونی شهرها و روستاها به‌درستی تعریف نشود و مجوزها به‌صورت غیرشفاف صادر شوند، سوداگران راه نفوذ خواهند داشت. نهادهای مسؤول باید با همکاری شفاف، از فروش تراکم و مجوزهای بی‌ضابطه جلوگیری کنند و منابع طبیعی را خط قرمز توسعه قرار دهند.

راهکارها برای توقف روند تخریب

1. تدوین نقشه جامع آمایش سرزمین متناسب با توان محیطی هر منطقه

2. افزایش مشارکت مردم محلی در تصمیم‌گیری‌های توسعه‌ای

3. تعریف دقیق و قانونی حریم مناطق مسکونی و کشاورزی

4. ایجاد نهادهای نظارتی مستقل برای مقابله با تخلفات زیست‌محیطی

5. توزیع متوازن امکانات و سرمایه‌گذاری‌ها برای جلوگیری از مهاجرت بی‌رویه

سخن پایانی؛ میراث سبز شمال را نجات دهیم

مازندران و گیلان تنها مکان‌هایی برای گذراندن تعطیلات نیستند؛ آن‌ها میراث طبیعی، فرهنگی و اقتصادی ایران هستند. بی‌تفاوتی امروز، تباهی فردا را رقم می‌زند. همه ما – مردم، مسؤولان، نهادها – وظیفه داریم از این منابع ارزشمند محافظت کنیم. فردا برای نجات جنگل‌ها، دیر است؛ امروز باید اقدام کرد.