کد خبر: ۷۸۴۰۴
تعداد نظرات: ۲ نظر
تاریخ انتشار:

معرفى چهره‏هاى پاک در قرآن‏

آنان که داراى سرمایه امیدند- امید به حیات پاک و آخرت آباد و امید براى بدست آوردن مایه‏هاى انسانى و امید به بقاى حق، و خشنودى الهى و سعادت دنیا و آخرت- بهترین حالت طلب را دارند

در این مقال به معرّفى چهره‏هاى پاکى که لازم است انسان در تمام طول عمر با آنان همراه باشد، مى‏پردازیم؛ زیرا همراهى با آنان پر منفعت‏ترین تأثیر را در همه حیات آدمى دارد.

خبرگزاری فارس: معرفى چهره‏هاى پاک در قرآن‏


آیه اول: چهره‏هاى پاک در قرآن‏

لَیْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلکِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْیَومِ الآخِرِ وَالْمَلَائِکَةِ وَالْکِتَابِ وَالنَّبِیِّینَ وَآتَى الْمَالَ عَلَى‏ حُبِّهِ ذَوى‏الْقُرْبَى‏ وَالْیَتَامَى‏ وَالْمَسَاکِینَ وَابْنَ الْسَّبِیلِ وَالسَّائِلِینَ وَفِى الرِّقابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّکَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا وَالصَّابِرِینَ فِى الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِینَ الْبَأْسِ أُولئِکَ الَّذِینَ صَدَقُوْا وَأُولئِکَ هُمُ الْمُتَّقُونَ‏] «1».

نیکى این نیست که روى خود را به سوى مشرق و مغرب کنید، بلکه نیکى [واقعى و کامل که شایسته است در همه امور شما ملاک و میزان قرار گیرد، منش و رفتار و حرکات‏] کسانى است که به خدا و روز قیامت و فرشتگان و کتاب آسمانى و پیامبران ایمان آورده‏اند، و مال و ثروتشان را با آن که‏ دوست دارند به خویشان و یتیمان و درماندگان و در راه ماندگان و سائلان و [در راه آزادى‏] بردگان مى‏دهند، و نماز را [با همه شرایطش‏] برپاى مى‏دارند، و زکات مى‏پردازند، و چون پیمان بندند وفاداران به پیمان خویشند، و در تنگدستى و تهیدستى و رنج و بیمارى و هنگام جنگ شکیبایند؛ اینانند که [در دین‏دارى و پیروى از حق‏] راست گفتند، و اینانند که پرهیزکارند.

در این آیه دقت کنید، خداى بزرگ براى معرّفى و شناساندن نیکان روزگار پانزده خصیصه و ویژه‏گى بیان مى‏دارد، چنانچه این موارد عالى در وجود کسى پیدا و به این واقعیّت‏ها آراسته شد، انسان باید در طلب دوستى با او جدیّت کند و خود را با چنین منبع لطفى پیوند زده و از درخت پر ثمر وجود او همان سود را ببرد که خود او برده است، آرى، امیدوار، به چه چیزى امید دارد، اگر امید به مواد مادى عالم است و طلب تنها در آن مسیر است که این امید را همه حیوانات و کلیّه جانوران دارند.

انسان باید غیر از امیدهاى مادّى به بهترین امیدهاى معنوى هم وصل گردد و از پس آن بهترین خواسته را پیدا کرده و سپس به آن خواسته‏ها جامه عمل بپوشاند. این میسّر نیست مگر با چنگ زدن به دامن اولیا و اتّصال به ذیل عنایت پاکان و نیکان.

آیه دوّم: پرهیزکاران‏

وَالَّذِى جَاءَ بِالصِّدْقِ وَصَدَّقَ بِهِ أُولئِکَ هُمُ الْمُتَّقُونَ* لَهُم مَا یَشَاؤُنَ عِندَ رَبِّهِمْ ذلِکَ جَزَاءُ الْمُحْسِنِینَ* لِیُکَفِّرَ اللَّهُ عَنْهُمْ أَسْوَأَ الَّذِى عَمِلُوا وَیَجْزِیَهُمْ‏ أَجْرَهُم بِأَحْسَنِ الَّذِى کَانُوا یَعْمَلُونَ‏] «2».

و آن که سخن راست و درست آورد و کسانى که آن را باور کردند، اینانند که پرهیزکارانند.* براى آنان نزد پروردگارشان آنچه بخواهند فراهم است؛ این است پاداش نیکوکاران؛* تا خدا [به رحمتش‏] زشت‏ترین اعمالى که انجام دادند از آنان محو کند، و آنان را بر پایه بهترین عملى که همواره انجام مى‏دادند پاداش دهد.

منظور از راستى در این آیه شریفه تمام واقعیت‏هاى الهى وایمان به آن و اجراى آن است و به حقیقت اینان صاحبان ارزشند و معاشرت با آنان و دنبال کردن راهشان علّت سعادت دو جهان براى انسان است، کسى که امید به سعادت دارد باید به طلب اینان و راهشان برخیزد.

آیه سوم: مؤمنان‏

إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ یَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِى سَبِیلِ اللَّهِ أُولئِکَ هُمُ الصَّادِقُونَ‏] «3».

مؤمنان فقط کسانى‏اند که به خدا و پیامبرش ایمان آورده‏اند، آن گاه [در حقّانیّت آنچه به آن ایمان آورده‏اند] شک ننموده و با اموال و جان هایشان در راه خدا جهاد کرده‏اند؛ اینان [در گفتار و کردار] اهل صدق و راستى‏اند.

آیه چهارم: ذاکران و صابران‏

إِنَّ الْمُسْلِمِینَ وَالْمُسْلِمَاتِ وَالْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَالْقَانِتِینَ وَالْقَانِتَاتِ وَالصَّادِقِینَ وَالصَّادِقَاتِ وَالصَّابِرِینَ وَالصَّابِرَاتِ وَالْخَاشِعِینَ وَالْخَاشِعَاتِ وَالْمُتَصَدِّقِینَ وَالْمُتَصَدِّقَاتِ وَالصَّائِمِینَ وَالصَّائِمَاتِ وَالْحَافِظِینَ فُرُوجَهُمْ وَالْحَافِظَاتِ وَالذَّاکِرِینَ اللَّهَ کَثِیراً وَالذَّاکِرَاتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُم مَّغْفِرَةً وَأَجْراً عَظِیماً] «4».

مسلماً خدا براى مردان و زنان مسلمان و مردان و زنان با ایمان، و مردان و زنان عبادت‏پیشه، و مردان و زنان راستگو و مردان و زنان شکیبا، و مردان و زنان فروتن، و مردان و زنان صدقه دهنده، و مردان و زنان روزه‏دار، و مردان و زنان حفظ کننده خود از پلیدى‏هاى جنسى، و مردان و زنانى که بسیار یاد خدا مى‏کنند، آمرزش و پاداشى بزرگ آماده کرده است.

البتّه باید توجّه داشت که تمام این حقایق در وجود یک آشناى با خدا، اعم از مرد و زن، جمع است، این‏طور نیست که مرد و زنى یکى از این صفات را داشته باشند و آن‏گاه براى آنان آمرزش و اجر بزرگ باشد. اصولًا مؤمن همه این خصوصیّات را داراست؛ زیرا این واقعیت‏ها از توابع ایمان واقعى است و هرکجا ایمان باشد این حقایق هم هست. پس چه نیکوست که انسان در طلب آنان که آراسته به این برنامه‏ها هستند برآید و البتّه امید واقعى سازنده این طلب و خواسته، در وجود انسان است.

آیه پنجم: مردان الهى‏

رِجَالٌ لَّا تُلْهِیهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَیْعٌ عَن ذِکْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِیتَاءِ الزَّکَاةِ یَخَافُونَ یَوْماً تَتَقَلَّبُ فِیهِ الْقُلُوبُ وَالأَبْصَارُ] «5».

مردانى که تجارت و داد و ستد آنان را از یاد خدا و برپا داشتن نماز و پرداخت زکات باز نمى‏دارد، [و] پیوسته از روزى که دل‏ها و دیده‏ها در آن زیر و رو مى‏شود، مى‏ترسند.

این بیم و ترس همان است که در فصل‏هاى گذشته به تفصیل، توضیح داده شد، بیمى که علّت خوددارى انسان از هر گناهى است.

آیه ششم: اوصاف مؤمنان‏

قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ* الَّذِینَ هُمْ فِى صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ* وَالَّذِینَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ* وَالَّذِینَ هُمْ لِلزَّکَاةِ فَاعِلُونَ* وَالَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ* إِلَّا عَلَى‏ أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَیْرُ مَلُومِینَ* فَمَنِ ابْتَغَى‏ وَرَاءَ ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ الْعَادُونَ* وَالَّذِینَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ* وَالَّذِینَ هُمْ عَلَى‏ صَلَوَاتِهِمْ یُحَافِظُونَ* أُولئِکَ هُمُ الْوَارِثُونَ* الَّذِینَ یَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ‏] «6».

بى‏تردید مؤمنان رستگار شدند.* آنان که در نمازشان [به ظاهر] فروتن [و به باطن با حضور قلب‏] اند.* و آنان که از [هر گفتار و کردارِ] بیهوده و بى‏فایده روى‏گردانند،* و آنان که پرداخت کننده زکات‏اند،* و آنان که نگه دارنده دامنشان [از شهوت‏هاى حرام‏] اند،* مگر در [کام جویى از] همسران یا کنیزانشان که آنان [در این زمینه‏] مورد سرزنش نیستند.* پس کسانى [که در بهره‏گیرى جنسى، راهى‏] غیر از این جویند، تجاوزکار [از حدود حق‏] هستند.* و آنان که امانت‏ها و پیمان‏هاى خود را رعایت مى‏کنند،* و آنان که همواره بر [اوقات و شرایط ظاهرى و معنوى‏] نمازهایشان محافظت دارند.* اینانند که وارثان‏اند،* وارثانى که [از روى شایستگى‏] بهشت فردوس را به میراث مى‏برند [و] در آن جاودانه‏اند.

آیه هفتم: صابران‏

إِنَّ الإِنسَانَ لَفِى خُسْرٍ* إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ] «7».

[که‏] بى‏تردید انسان در زیان‏کارى بزرگى است؛* مگر کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام داده‏اند و یکدیگر را به حق توصیه نموده و به شکیبایى سفارش کرده‏اند.

آیه هشتم: مجاهدان‏

لکِنِ الْرَّسُولُ وَالَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ جَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ وَأُولئِکَ لَهُمُ الْخَیْرَاتُ وَأُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‏] «8».

ولى پیامبر و کسانى که با او ایمان آوردند با اموال و جان هایشان جهاد کردند، اینانند که همه خیرات [دنیا و آخرت‏] براى آنان است و اینانند که رستگارند.

آیه نهم: رستگاران‏

التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاکِعُونَ السَّاجِدُونَ الآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّاهُونَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللّهِ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ‏] «9».

[آن مؤمنان، همان‏] توبه‏کنندگان، عبادت کنندگان، سپاس‏گزاران، روزه‏داران، رکوع کنندگان، سجده‏کنندگان، فرمان‏دهندگان به معروف و بازدارندگان از منکر و پاسداران حدود و مقرّرات خدایند و مؤمنان را [به رحمت و رضوان خدا] مژده ده.

آیه دهم: مهاجران‏

وَالَّذِینَ هَاجَرُوا فِى اللَّهِ مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُم فِى الدُّنْیَا حَسَنَةً وَلَأَجْرُ الآخِرَةِ أَکْبَرُ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ‏] «10».

و آنان که پس از ستم دیدنشان براى به دست آوردن خشنودى خدا هجرت کردند، یقیناً آنان را در این دنیا در جایگاه و مکانى نیکو جاى دهیم، و قطعاً پاداش آخرت بهتر و برتر است، اگر مى‏دانستند [که داراى چه کمیّت و کیفیتى است‏].

آیه یازدهم: ناصحان‏

وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضَهُمْ أَولِیاءُ بَعْضٍ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَیُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَیُطِیعُونَ اللّهَ وَرَسُولَهُ أُولئِکَ‏ سَیَرْحَمُهُمْ اللّهُ إِنَّ اللّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ‏] «11».

مردان و زنان با ایمان دوست و یار یکدیگرند؛ همواره به کارهاى نیک و شایسته فرمان مى‏دهند و از کارهاى زشت و ناپسند بازمى‏دارند، و نماز را برپا مى‏کنند، و زکات مى‏پردازند، و از خدا و پیامبرش اطاعت مى‏نمایند؛ یقیناً خدا آنان را مورد رحمت قرار مى‏دهد؛ زیرا خدا تواناى شکست‏ناپذیر و حکیم است.

آیه دوازدهم: پروا پیشه‏گان‏

وَمَن یَأْتِهِ مُؤْمِناً قَدْ عَمِلَ الصَّالِحَاتِ فَأُولئِکَ لَهُمُ الدَّرَجَاتُ الْعُلَى‏] «12».

و کسانى که مؤمن بیایند در حالى که کارهاى شایسته انجام داده‏اند، براى آنان برترین درجات است.

آیه سیزدهم: بندگان حضرت حق‏

وَعِبَادُ الرَّحْمنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الأَرضِ هَوْناً وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَاماً* وَالَّذِینَ یَبِیتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَقِیَاماً* وَالَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنَا اصْرِفْ عَنَّا عَذَابَ جَهَنَّمَ إِنَّ عَذَابَهَا کَانَ غَرَاماً* إِنَّهَا سَاءَتْ مُسْتَقَرّاً وَمُقَاماً* وَالَّذِینَ إِذَا أَنفَقُوا لَمْ یُسْرِفُوا وَلَمْ یَقْتُرُوا وَکَانَ بَیْنَ ذلِکَ قَوَاماً* وَالَّذِینَ لَا یَدْعُونَ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ وَلَا یَقْتُلُونَ النَّفْسَ الَّتِى حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ وَلَا یَزْنُونَ وَمَن یَفْعَلْ ذلِکَ یَلْقَ أَثَاماً* یُضَاعَفْ لَهُ الْعَذَابُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَیَخْلُدْ فِیهِ مُهَاناً* إِلَّا مَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلًا صَالِحاً فَأُولئِکَ یُبَدِّلُ اللَّهُ‏ سَیِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَکَانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِیماً* وَمَن تَابَ وَعَمِلَ صَالِحاً فَإِنَّهُ یَتُوبُ إِلَى اللَّهِ مَتَاباً* وَالَّذِینَ لَا یَشْهَدُونَ الزُّورَ وَإِذَا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا کِرَاماً* وَالَّذِینَ إِذَا ذُکِّرُوا بِآیَاتِ رَبِّهِمْ لَمْ یَخِرُّوا عَلَیْهَا صُمّاً وَعُمْیَاناً* وَالَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَذُرِّیَّاتِنَا قُرَّةَ أَعْیُنٍ وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِینَ إِمَاماً] «13».

و بندگان رحمان کسانى‏اند که روى زمین با آرامش و فروتنى راه مى‏روند، و هنگامى که نادانان آنان را طرف خطاب قرار مى‏دهند [در پاسخشان‏] سخنانى مسالمت‏آمیز مى‏گویند،* و آنان که شب را براى پروردگارشان با سجده و قیام به صبح مى‏رسانند،* و آنان که مى‏گویند: پروردگارا! عذاب [دوزخ‏] را از ما بگردان که مسلماً عذاب آن پایدار و همیشگى است.* قطعاً دوزخ بد قرارگاه و بد اقامت گاهى است.* و آنان که وقتى انفاق مى‏کنند، نه از حدّ معمول [و متعارف‏] مى‏گذرند و نه تنگ مى‏گیرند، و [انفاقشان‏] همواره میان این دو در حدّ اعتدال است.* و آنان که معبود دیگرى را با خدا نمى‏پرستند، و کسى را که خدا خونش را حرام کرده است، جز به حق نمى‏کشند، و زنا نمى‏کنند و کسى که این اعمال را مرتکب شود به کیفر سختى برسد.* روز قیامت عذابش دو چندان شود، و در آن با خوارى و سرشکستگى جاودانه ماند.* مگر آنان که توبه کنند و ایمان آورند و کار شایسته انجام دهند که خدا بدى‏هایشان را به خوبى‏ها تبدیل مى‏کند و خدا بسیار آمرزنده و مهربان است.* و هر که توبه کند و کار شایسته انجام دهد قطعاً به صورتى پسندیده و نیکو به سوى خدا باز مى‏گردد.* و آنان که در مجلس غنا و دروغ‏پردازى و امور باطل حاضر نمى‏شوند، و هنگامى که بر گفتار و کردار لغو مى‏گذرند، با بزرگوارى و متانت مى‏گذرند،* و آنان که وقتى به آیات پروردگارشان پندشان دهند، در برابر آن با حالت کرى و کورى نمى‏افتند، [بلکه با گوش شنوا و چشم بصیرت به آن دل مى‏دهند]* و آنان که مى‏گویند:

پروردگارا! ما را از سوى همسران و فرزندانمان خوشدلى و خوشحالى بخش، و ما را پیشواى پرهیزکاران قرار ده.

چنین بندگانى که اوصافشان ذکر شد، پاداش پایداریشان را در راه بندگى خدا، غرفه‏هاى جنّت و حفره‏هاى بهشتى مى‏یابند که در آنجا با تحیّت و سلام در شادمانى، یکدیگر را ملاقات کنند و در آن بهشت که جایگاه بسیار نیکو و مقامى بلند است؛ تا ابد جاوید و متنعّم خواهند بود.

یک‏بار دیگر در تمام آیاتى که در این فصل گذشت به خصوص آیات سوره فرقان دقّت کنید و ببینید چه نوع مردمى قابل دوستى و معاشرت هستند و انسان خواسته و طلب خود را باید در چه مسیرى قرار دهد؟

در حقیقت باید گفت: آنان که داراى سرمایه امیدند- امید به حیات پاک و آخرت آباد و امید براى بدست آوردن مایه‏هاى انسانى و امید به بقاى حق، و خشنودى الهى و سعادت دنیا و آخرت- بهترین حالت طلب را دارند و یک رشته طلب آنان متوجّه یافتن عاشقان خداست، تا با یارى آنان و از برکت معاشرت با آن وفاداران، به مقام قرب خدا و مقام رضایت و خشنودى او برسند.

پی نوشت :

(1)- بقره (2): 177.

(2)- زمر (39): 33- 35.

(3)- حجرات (49): 15.

(4)- احزاب (33): 35.

(5)- نور (24): 37.

(6)- مؤمنون (23): 1- 11.

(7)- عصر (103): 2- 3.

(8)- توبه (9): 88.

(9)- توبه (9): 112.

(10)- نحل (16): 41.

(11)- توبه (9): 71.

(21)- طه (20): 75.

(13)- فرقان (25): 63- 74.

 

منبع: عرفان اسلامى جلد یک ، آیت الله حسین انصاریان

شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.

bultannews@gmail.com

انتشار یافته: ۲
در انتظار بررسی: ۰
غیر قابل انتشار: ۰
سامی
|
IRAN, ISLAMIC REPUBLIC OF
|
۱۰:۱۰ - ۱۳۹۱/۰۱/۱۵
0
0
mer30 ziba bod
م-گ
|
IRAN, ISLAMIC REPUBLIC OF
|
۱۳:۱۴ - ۱۳۹۱/۰۱/۱۵
0
1
تمام آیات الهی وآیات ذکر شده دربالا چراغهائی هستند برای اینکه انسان درمسیر پر فراز ونشبیب زندگی راه درست وروشن راپیدا کند ودر این مسیر که سیر به سوی الله است بابهترین وبیشترین توشه معنوی سبک بالانه بندگی کند وبتواند قدرتمندانه از تمام زنجیر هایی که مارا در زندگی خیلی نامحسوس محاصره کرده اند رهائی یابد بدون اینکه از زندگی ببرد .چنانکه حضرت علی علیه السلام با این مضمون می فرماید برای دنیا چنان زندگی کن گویی تا ابد زنده ای وبرای آخرت چنان زندگی کن گویی فردا خواهی مرد .به نظرم اگر آخرت خوب وآباد می خواهیم باید دنیای خوب وآبادی بسازیم واین دو باهم معنا پیدا می کندو دیگر هیچ.....
نظر شما

آخرین اخبار

پربازدید ها

پربحث ترین عناوین