در فراق امام موسی کاظم (ع )

دل‌ها محزون در فراق امام غریبی است که سال‌ها در سایه تعقیب و شکنجه روزگار گذراند و تبعید سهم تعبُد و خدامحوری‌اش بود.

امامی که سیاهچال‌های بغداد او را خوب می‌شناسند و غل و زنجیر‌ها همنشین وجود پاک و مناجات‌های مداومش بودند.

این حکایت روزگار هفتمین امام شیعیان است که در غروب ۲۵ رجب از غل و زنجیر جهل و زندان نفاق و کین دشمنان رها شد تا همنشین آسمان و سلاله پاک خود باشد.

او که تمام لحظات عمر بابرکتش توأم با رنج جهل دشمنان بود فرمود: «کسی که مزه رنج سختی را نچشیده، نیکی و احیان در نزد او جایگاهی ندارد.» 

امامی که زندان هارون الرشید عباسی نتوانست بلندای کرامت و حلمش را حبس کند و وسعت کرامت خاندانش را به حاشیه براند.

هارون به این خیال خام بود که می‌تواند وسعت بی‌کران نور را به چاردیواری زندان کشیده و گمان می‌کرد می‌تواند معصومیت ناب را در پس میله‌ها به زنجیر کشد،  اما زهی خیال باطل!

و حال کاظمین در این دقایق رجب خشم فروخورده امام کاظم علیه‌السلام را فریاد می‌زند و ظلم روا داشته به ساحت نورانی او را؛ او که همواره می‌گفت: «خشم، کلید هر بدی است» پس دردناکترین جهالت و زجرآورترین شکنجه‌ها را با حلم و صبر بی‌مانندش تاب آورد و خشم را در برابر این استقامت به زانو افکند.

امروز نه تنها کاظمین، بلکه مشهد و قم داغدار «پدر» است؛  امام رضا (ع) و حضرت معصومه (س) امشب ردای یتیمی بر تن کرده و در سوگ چنان گوهر نایابی اشکبارند.

خدایا به حق کاظم آل محمد (ع) توفیق کظم غیظ در لحظات سخت امتحانت را به همه ما عطا بفرما و ما را در پیشگاه شفاعتش، روسیاه نگردان.

چشم گردون در عزای موسی جعفر گریست

دیده ی خورشید بر آن ماه خوش منظر گریست

او که خود مظلوم و در بند ستمگر بود اسیر

بر غریبی شهید کربلا یک سر گریست