وقتی خودمان با دست‌های خودمان، جوانان‌مان را به بیرون از کشور هول می‌دهیم

گروه اجتماعی- مصطفی مطهری: مهاجرت از ایران، موضوعی است که بارها در پایگاه بولتن نیوز به آن پرداخته شده، روز به روز شکل عریان تر و خطرناک تری بخود می گیرد. دلیل مهاجرت هر چه باشد باید فکری به حال آن کرد و چاره ای برای درمان آن جست. این موضوع زمانی حساسیت بیشتری بخود می گیرد که به مسئله مهاجرت از دید فرار نخبگان نگاه کنیم. به بیان جامع تر وقتی یک نخبه یا استعداد ایرانی علیرغم آن همه هزینه از سوی دولت برای پروراندن و شکوفا سازی استعدادش از ایران مهاجرت می کند و رفتن را بر ماندن ترجیح می دهد این یعنی یک فاجعه ملی و ساختاری که باید برای آن به فکر چاره بود.

به گزارش بولتن نیوز، بطوریکه براساس گفته های«صفدر زارع حسین آبادی»، دبیر انجمن استعدادهای برتر ایران«از 86 مدال دار المپیادی در کشور، 82 تا 83 نفرشان مهاجرت کرده اند... بچه هایی که مدال می گیرند به خاطر کم توجهی های موجود در کشور به فکر مهاجرت می افتند»؛ این سخنان اگرچه اعداد و ارقام هستند و یک آمار تلقی می شوند اما در عمل گویای عمق فاجعه ای است که در حال روی دادن می باشد.

در روزهای گذشته وقتی طرح خرید خدمت سربازی از سوی مجلس مطرح شد که مشمولان خارج از کشور می توانند خدمت سربازی را بخرند تا شرایطشان برای رفت و آمد آسان شود، یادداشتی را در این باره با عنوان« به خارج بروید و سربازی را بخرید » به نگارش درآوردیم و در آن یادداشت به این موضوع اشاره کردیم که چرا جوانان داخل کشور فراموش شده اند و خارج نشینان اولویت پیدا کرده اند؟، از مسئولان و قانونگذاران پاسخگویی را مطالبه کردیم.

واقعیت های موجود در کشور و عدم توجه به مطالبات جوانان را می توان در خلال گزارشات دبیر انجمن استعدادهای برتر ایران دید. اینکه چطور جوان ایرانی داخل کشور، به انحای مختلف به دلیل بی توجهی ها و فراموش شدن ها، سرخورده می شود و جلای وطن می کند. در واقع ضایعه مهاجرت این جوانان نخبه را باید کشور بپردازد که سالیان سال برای شکوفا سازی آنها هزینه کرده است و زمانیکه باید در خدمت کشور و اعتلای آن باشند به دلیل بی توجهی ها به مطالباتشان و عدم قبول مسئولیت های ملی – مدیریتی در قبال آنها و کشور، رفتن را انتخاب می کنند. این درد زمانی بیشتر می شود که سرمایه های ایران به خدمت دول و کشورهای دیگر در می آیند و این کشورها آنها را به دلیل ظرفیت هایی که دارند با آغوش باز می پذیرند.

پرسش اینجاست که مقصر ماجرا کیست؟ چه کسی باید پاسخگو باشد؟ چگونه کسی به مسئله ای به این مهمی واکنش و حساسیتی نشان نمی دهد؟ چطور و چگونه تشویق به خروج از ایران علیرغم هشدارها در این باره، مدام تقویت می شود؟ مدیریت سرمایه های ملی – نخبه ای در کشور ما در دستان چه کسانی است که نسبت به این موضوع بی توجه اند و کمترین اهمیتی برایشان ندارد؟