مسئولیت جدی دولت در تخصیص ناکامی‌های رفاهی

گروه اجتماعی: به نظر می‌رسد مفهوم «نارفاهیات» ابداع ریچارد تیتموس، نظریه‌پرداز کلاسیک رفاه اجتماعی باشد، یا حداقل او اولین فردی است که به طرح بحث درباره این مفهوم در حوزه سیاست‌گذاری‌ اجتماعی پرداخته است. اهمیت مفهوم نارفاهیات (diswelfares) در دستگاه نظری تیتموس ازآن‌روست که توجه ما را به سویه سلبی سیاست‌های اجتماعی سوق می‌دهد: انصاف در آن است که کاستی‌های برآمده از جامعه نیز منصفانه توزیع شوند.

به گزارش بولتن نیوز، در تعریفی ساده می‌توان نارفاهیات را وضعیتی دانست که به تولید آسیب‌ها و ناملایمات می‌انجامد؛ یا در تعریف دیگری، نارفاهیات، موقعیتی است که افراد یک جامعه با چالش در تولید کالا یا خدمات برای جامعه روبرو می‌شوند.

در غالب موارد این نارفاهیات زاده عوامل چندگانه و پیچیده است و جریمه مقصر در آن آسان نیست: معلولیت افراد، بیماری‌ها، جهل فراگیر، حاشیه‌نشینی...

فقر عموماً معلول این نارفاهیات است. هنگامی‌که فرصت شغلی کافی در جامعه وجود ندارد یا شرایط اشتغال بیش از ظرفیت افراد است (برای نمونه نیاز به جسم سالم، برای معلولان) با نارفاهیات و به‌تبع آن فقر بخشی از مردم روبرو می‌شویم.

تیتموس بر این عقیده است که دولت همان‌طور که مسئول امور رفاهی است، مسئول امور نا رفاهی هم هست؛ بنابراین دولت باید تنها به فکر تخصیص مزایا نباشد بلکه در تخصیص ناکامی‌ها نیز مسئولیت خود را جدی بگیرد.

تأمل‌کنیم:

 آیا نباید در توزیع نارفاهیات، بیشتر مداخله کنیم؟

برای مثال، چرا اولین گزینه برای انتخاب سایت‌های زباله، خطوط راه‌آهن، کارخانه‌ها و صنایع سنگین، تجمیع پساب‌ها و... همواره محلات فقیرنشین است؟ آیا صرف توجیه اقتصادی کافی است؟

دولت مسئول توزیع عادلانه نارفاهیات است!

منبع: کانال سیاست گذاری اجتماعی