نگاهی به زندگی مرحوم علامه محمدرضا حکیمی؛ «فیلسوف عدالت»
گروه دین و اندیشه: متاسفانه شب گذشته اندیشمند فرزانه، علامه محمدرضا حکیمی جان به جان آفرین تسلیم کردند تا عرصه علم و حوزه اندیشه ایران و اسلام یکی از بزرگ ترین دانشمندان و اندیشه ورزان خود را از دست بدهد. این اندیشمند دینی و نویسنده که به دلیل ابتلا به کرونا چندی پیش مجددا در بیمارستان بستری شده بود و همچنان دچار ضعف جسمی شدیدی بود و در روزهای اخیر هم در بیمارستان بستری شد، حدود ساعت ۱۰ شب یکشنبه، ۳۱ مردادماه درگذشت.
به گزارش بولتن نیوز، علامه محمدرضا حکیمی در سال ۱۳۱۴ شمسی در مشهد به دنیا آمد. او در دوازده سالگی تحصیلات حوزوی را از مدرسه نواب مشهد آغاز کرد و در طول دوران تحصیل از اساتیدی چون ادیب نیشابوری دوم، میرزا احمد مدرس، مجتبی قزوینی (درس‌های فلسفی و الهیاتی)، هاشم قزوینی، سید محمدهادی میلانی (خارج فقه و اصول)، آقابزرگ تهرانی، غلامحسین محامی بادکوبه‌ای، علی‌اکبر الهیان و اسماعیل نجومیان استفاده کرد. در سال ۱۳۸۰قمری از آقابزرگ تهرانی اجازه نقل روایت گرفت. حکیمی همچنین مقداری از علوم غریبه را نزد سید ابوالحسن حافظیان مشهدی(درگذشته ۱۳۶۰شمسی) و برخی دیگر از استادان آموخت.
به نوشته اکبر ثبوت، با آنکه در دهه چهل شمسی عالمان مشهد مردم را به مراجع نجف ارجاع می‌دادند، حکیمی هوادار امام خمینی (ره) بود و تلاش کرد که استادش شیخ مجتبی قزوینی را با خود همراه کند. در نتیجه مرحوم قزوینی با همراهی عده‌ای دیگر از علمای دینی مشهد به قم رفته و با امام خمینی (ره) دیدار کردند. حکیمی به خاطر فعالیت‌ها و سخنانش در جلسات تحت فشار دستگاه‌های امنیتی حکومت پهلوی قرار گرفته بود. حکیمی در مشهد جلساتی با نام الغدیر دایر کرده بود و درباره کتاب الغدیر گفتگو و سخنرانی برگزار می‌کرد.
وی در سی سالگی هنگامی که علاّمه شیخ آقا بزرگ تهرانی (متوفی ۱۳۴۸ شمسی) به مشهد مقدس مشرف شده بود، موفق به اجازه شفاهی نقل روایات و احادیث اهل بیت (ع) از ایشان گردید و سپس شیخ آقا بزرگ از نجف اشرف در ماه رجب سال ۱۳۸۳ قمری، اجازه‌ای کتبی برای آقای حکیمی نوشت و فرستاد و از این طریق بود که او نیز به سلسله عالمان و محدثان بزرگ تا اصحاب ائمه طاهرین و حضرات معصومین (ع) متصل شد. با صدور این اجازه کتبی و ذکر لقب «الاستاذ المحقّق» از سوی علاّمه آقا بزرگ تهرانی (ره) و پس از آن، «العلامة الجلیل» از طرف علاّمه امینی (ره) درباره او، مهر صحت بر وسعت فضل و کمالات آقای حکیمی گذاشته شد.
این حکیم فرزانه در خرداد سال ۱۳۴۵ شمسی از خراسان به تهران رفت. وی با شهید مرتضی مطهری و علامه محمدتقی جعفری دوستی داشت. همچنین ایشان با مرحوم دکتر علی شریعتی نیز از مشهد و در کانون حقایق اسلامی آشنا شده و با او ارتباط گسترده‌ای داشت و این روابط به قدری گسترده بود که مرحوم شریعتی ایشان را به عنوان وصی خود جهت هرگونه دخل و تصرف در آثارش انتخاب کرده بودند.
از ایشان با عناوینی چون «علّامه»، «استاد»، «فیلسوف عدالت» و «مرزبان توحید» یاد می‌شود. حضرت امام خمینی (ره) در پیامی به تاریخ ۱۳۴۸/۸/۲۸ وی را با این جملات خطاب کرد: «جناب مستطاب ثقة الاسلام آقای محمدرضا حکیمی - دامت افاضاته».
علامه حکیمی نویسنده‌ای پر کار بودند. از ایشان بیش از ۵۰ کتاب منتشر شده است. همچنین وی بر بیش از ۳۰ کتاب مقدمه نوشته و برای ۳۷ کتاب یادنامه نیز مقاله نوشته است. آثار محمدرضا حکیمی را در پنج گروه دسته‌بندی کرده‌اند؛ نخست آثاری که درباره مکتب تفکیک هستند، دوم آثاری که با هدف تبویب و تبیین روایات اهل بیت نگاشته شده‌اند، آثاری که شناساننده آموزه‌های فردی و اجتماعی اسلام هستند، چهارم آثاری که با محوریت زندگی عالمان دین تدوین شده‌اند و بالاخره کتاب‌هایی که مجموعه مقالات متفرقه حکیمی را خود جا داده‌اند. برخی از آثار او عبارتند از:
الحیاة مجموعه‌ای حدیثی که با همراهی دو تن از برادرانش آن را نگاشته است.
خورشید مغرب
امام در عینیت جامعه
الهیات الهی و الهیات بشری (در دو جلد)
حماسه غدیر
مکتب تفکیک
بیدارگران اقالیم قبله
عقلانیت جعفری
و... .
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
