دست درازی باکو در تاریخ ایران

گروه فرهنگی: سناریو مصادره مفاخر و مشاهیر ایرانی سال ها و دهه هاست که از سوی کشورهای همسایه ایران به جریان افتاده است. بطوریکه کشوری مانند ترکیه با ادعای کاذب تاریخی راهبرد هویت سازی فرهنگی در این سال ها تلاش کرده است مشاهیر ایرانی را با نام خود ثبت جهانی کند که مولانا نمونه واقعی آن است.

به گزارش بولتن نیوز، این رویه تصاحب فرهنگی مفاخر تاریخی ایران، به ترکیه و ادعای دیگر آن درباره فارابی و ابوعلی سینا ختم نشده، به نوعی که قابلیت سرایتی پیدا کرده است. جمهوری آذربایجان از جمله کشورهایی است که با تبعیت از این سیاست دست درازی فرهنگی در تاریخ ایران تلاش دارد تا با نام مشاهیر ایرانی هویتی فرهنگی تازه ای برای خود دست و پا کند.

اگر چه تلاش ها برای مصادره هویتی مفاخر ایرانی از سوی باکو بیش از یک دهه است که به جریان افتاده است و آنها به شدت با ابزار مختلف درصدد حصول به اهداف مورد نظر هستند، اما آنچه تاکنون اتفاق افتاده است چیزی خلاف انتظار باکو بوده است. در واقع این اتفاق خلاف واقع برای باکو نتیجه خوش شانسی های ایران بوده است نه تلاش های مسئولان و متولیان ذیربط در پیگیری موضوع از مجاری قانونی و بین المللی جهت برخورد با سناریو تصاحب مفاخر ایرانی توسط باکو.

در واکاوی آنچه موجب شده است آذربایجان این جسارت را پیدا کند و برای مصادره مفاخر ایرانی جهت هویت سازی مصنوعی سیاستگذاری کند باید این نکات را مورد توجه قرار داد. در غفلت دستگاه های ذیربط کشور ما، وقتی ترکیه ادعا دارد ابوعلی سینا ترک زبان بوده و با برندسازی از نام مولانا برای خود آن را با نام خود ثبت می کند، باکو نیز این جسارت را پیدا می کند تا قصد نام نظامی گنجوی کند.

از سوی دیگر رفتار فریز گونه ما نسبت به مفاخر و رها کردن آنها در درون تاریخ و در نهایت بی توجهی ما به نام و جایگاه مفاخر و مشاهیر تاریخی – ملی ایران زمین، دست به دست هم داده است تا کشوری مانند جمهوری آذربایجان برای مصادره به مطلوب شخصیت‌ها، شاعران و آثار تاریخی ایرانی از جمله «نظامی گنجوی» به نام خود تلاش کند؛ غافل از این واقعیات تاریخی که آنچه امروز در نقشه جغرافیایی با نام کشور آذربایجان وجود دارد در زمانی نه چندان دور بخشی از خاک ایران بوده است. مضافاً اینکه نظامی گنجوی اصلا ترک زبان نبوده است و به زبان ترکی ابیاتی نسروده است که نظامی گنجوی را شاعر بزرگ آذربایجانی می دانند.

بنابراین با توجه به نکات بیان شده، در پایان این یادداشت باید تأکید کرد که از جمله علل بنیادین در عرصه پرونده مصادره مفاخر، هنر و آثارِ تاریخی ایران توسط واحدهای جغرافیایی برآمده از نقشه فرهنگی – تاریخی ایران که روز به روز سنگین تر شده و دامنه آن وسعت بیشتری به خود می گیرد این است که اولاً ما در این عرصه کم کار بوده ایم و به نوعی تاریخ و هویت تاریخی و مفاخرهای ملی خود را رها کرده ایم و فضا را برای دیگر کشورها جهت تاریخ سازی با نام مفاخر ایرانی باز کرده ایم. و دوماً اینکه بی توجهی و ضعف ما در عرصه دیپلماسی فرهنگی برای خنثی سازی اینگونه ادعاهای تاریخی موجب شده است تا دزدان فرهنگی تاریخ ایران گستاخ تر شوند. سوم اینکه دانستن این نکته ضروری است که تاریخ ایران و هویت های پرورش یافته در درون این تاریخ به مانند خاک ایران مهم و دارای اهمیت هستند.

همانگونه که در برابر متجاوزان به خاک کشور می ایستیم و حاضر نیستم یک وجب از آن را از دست دهیم و با جان و دل از آن دفاع می کنیم در ارتباط با موضوع تاریخی و هویت های تاریخیمان نیز باید اینگونه باشیم و اینگونه عمل کنند و متجاوزان به هویت ایران را در جای خودشان بنشانیم.