فرهنگ و درکی که از اهمیت بالای آن وجود ندارد!

گروه فرهنگی: پس از تایید اعتبارنامه نمایندگان مجلس یازدهم، بحث حضور در کمیسیون های تخصصی توسط منتخبان ملت این روزها در حال پیگیری است. اما در این میان نمایندگان به برخی کمیسیون ها اقبال کمتری نشان داده اند. یکی از این کمیسیون ها، کمیسیون فرهنگی است. این رویکرد عجیب نمایندگان مجلس را اگر در کنار وضعیت بد فرهنگی جامعه از هر نظری بگذاریم، به این نتیجه خواهیم رسید که اساسا اعتقاد به فرهنگ در میان بیشتر کارگزاران نظام وجود ندارد.

 

به گزارش بولتن نیوز، تاسف بزرگ از وجود چنین آماری در مجلس هنگامی افزون می شود که بدانیم اکثریت نمایندگان منتخب مجلس یازدهم، داعیه انقلابی بودن دارند و در همه صحبت هایشان از وضعیت بد فرهنگی حاکم بر جامعه شاکی هستند. این افراد اما زمانی که خود می توانند در نقش سیاست گذار وارد میدان شوند و کمک کنند که اوضاع کمی سامان پیدا کند، اساسا به مساله هیچ توجهی نمی کنند.

از اهمیت فعالیت های فرهنگی همین موردی که جناب آقای قمی، رییس سازمان تبلیغات اسلامی صبح امروز و در صحن علنی مجلس پیرامون فعالیت یک طلبه در منطقه ای گفتند و توضیح دادند که آن روحانی عزیز چنان حضور فعال و اثربخشی داشته که حتی کیوسک پلیس با 3 نیرو نیز از آن منطقه جمع آوری گشته است. افزایش امنیت اجتماعی تنها یک مورد از کارکردهای فرهنگ است. تاثیر این مساله مهم بر تمام شئون زندگی اعضای یک جامعه باعث می شود که در اولویت بندی، بالاترین جایگاه به فرهنگ تعلق بگیرد.

 

آن وقت با چنین اهمیتی بودجه کل دستگاه های فرهنگی مملکت به اندازه ساخت تنها 300 کیلومتر اتوبان است. کسی منکر نیست که آن اتوبان باید ساخته شود اما اگر به فرهنگ توجه نشود، بدترین رانندگان در آن اتوبان رفتارهایی ناهنجار از خود بروز می دهند و جان خود و دیگران را به خطر می اندازند. البته احتمالا برخی از حضرات نمایندگان، برداشتشان از فرهنگ، تنها سینما و موسیقی و تئاتر است و درک درستی از شمول این امر مهم ندارند.

از حق نباید بگذریم که البته حتی با همان بودجه اندک نیز، دستگاه های فرهنگی نتوانسته اند عملکرد مثبتی از خود نشان دهند. نمی شود که فرضا مسئول سازمان تبلیغات در صحن علنی مجلس تنها از نقایص و کمبودها بگوید اما سهم سازمان متبوع خود را ذکر نکند. امکانش نیست که ما همه اشکالات را به نام بودجه کم بنویسیم و نگوییم که برخی از تصمیمات اتخاذشده، به شدت تاریخ مصرف گذشته و از دور خارج شده هستند و دیگر کارایی ندارند. نمی توان اشکال را به سایر ارگان ها وارد دانست اما نگفت که در انتصابات و دادن همان بودجه های اندک و ارائه طرح در سازمان های مختلف فرهنگی تنها راه رابطه به نتیجه منتهی می شود و هر کسی نمی تواند بودجه برای تولید کارهایش بگیرد یا طرحی مفید ارائه کند.

 

مشکلات حوزه فرهنگ، چه در حیطه فرهنگ عمومی و چه فرهنگ به معنای ابواب هنری آن، ماحصل جمیع این اشکالاتی است که گفته شد. در واقع معایب موجود حاصل دیدگاه و برداشت اشتباه از فرهنگ است و تا زمانی که بنایی برای تغییر رویکردها نسبت به این مساله وجود نداشته باشد و اهمیت فرهنگ و گستره اثرگذاری آن بر تک تک شئون زندگی مردم درک نشود، اوضاع تغییر نخواهد کرد و حتی شاهد بدتر شدن وضعیت نیز خواهیم بود.