جايگاه ژاپن در رتبه بندى شادى دنيا كجاست؟!
گروه بین الملل: محمدرضا اسلامى: مدتى پيش خبرى منتشر شد كه در آن پاسپورت ژاپنى به عنوان قدرتمندترين پاسپورت دنيا معرفى شده بود.
به گزارش بولتن نیوز، در بحثِ قدرت پاسپورت ژاپنى، مقايسه اى انجام شد با قدرت پاسپورت آلمانى و سرنوشت شهروندان دو كشورى كه رونق و قدرت "صنعت و صادرات" باعث قدرت پاسپورت شده است.
همچنين قيد شد كه پاسپورت كره جنوبى "نيز" جزء قدرتمندترين پاسپورتهاى دنيا محسوب مى شود.
(مردم كره جنوبى بدون نياز به ويزا، مي توانند به ١٧٨ كشور دنيا سفر كنند)
اما اخيرا ژاپن_تايمز خبرى منعكس كرده كه جايگاه ژاپن را در "رتبه بندى شادكامى دنيا" نشان مى دهد.
وضعيت ژاپن در بحث شادى و شادكامى بسيار خراب است و در رتبه پنجاه و هشتم دنيا (تنها يك پله بالاتر از هوندراس Honduras) است.
ژاپنِ صنعتى و مدرن و توسعه يافته، فقط يك پله بالاتر از كشور هوندراس قرار گرفته، كه كشورى است در آمريكاىِ مركزى، توسعه نيافته، و درگير گروههاى تبهكار (گَنگ ها) و فقر.
در اين رتبه بندى، جايگاه كره جنوبى هم خوب نيست و (كمى بهتر از ژاپن)، رتبه پنجاه و چهارم دنيا را داراست.
جايگاه چين هم بسيار بد و رتبه نوَد وسوم دنيا را داراست.
در اين رتبه بندى، شادترين مردم دنيا، مردم كشور فنلاند معرفى شده اند. كشورى كه همچون ژاپن و آلمان و كره جنوبى، صنعتي نيست اما مجموعه شرايط "زندگى" در آن به نحوى است كه احساس شادكامى و تعادل، در بالاترين جايگاه جهانى قرار دارد.
شادترين كشورهاى دنيا در اين گزارش:
فنلاند، دانمارك، نروژ.
جايگاه آمريكا هم در اين رتبه بندى يك پله سقوط داشته(!)، و به رغم بحث رؤياى_آمريكايى ، وضعيت شادكامى در آمريكا در رتبه نوزدهم است. (حال آنكه در گزارش سال قبل ١٨ بوده)
اما چرا چنين است؟
ظاهرا شادى و شادكامىِ شهروندان الزاما مرتبط با قدرت صنعتى و ميزان توسعه يافتگى كشور نيست.
ميزان شادكامى و رضايت از زندگى الزاما مرتبط با قدرت اقتصادى/نظامى (مثل آمريكا) يا "رشد" اقتصادى (همچون چين) نيست.
بحث لذت بردن از زندگى و احساس رضايت، بحثى پيچيده و چند وجهى است. گزارش مذكور به پارامترهايى كه در ارزيابي به آنها استناد كرده اند، پرداخته كه در صورت تمايل مى توانيد در لينك زير مطالعه كنيد
به عنوان مثال اُفت رتبه شادكامى در آمريكا (با وجود اينكه سال گذشته بهترين سال از بابت نرخ بيكارى در آمريكا بوده) به دليل
“social crisis”
ذكر شده و عنوان شده كه احساس شهروند آمريكايي اين است كه در هنگام "احتياج" و نياز، نمى تواند روى كسى حساب كند.(نمونه گزارش نيويورك تايمز در پي نوشت)
جمع بندى:
اصراري نيست كه گزارش مذكور حتما در همه جنبه ها ارزيابى صحيحي داشته، اما جاى اين بحث جدى باقى است كه رشد اقتصادى/صنعتى/نظامى، الزاما باعث افزايش رضايت و شادكامى در شهروندان نشده است.
همچنين جاى اين تذكر هم باقي است كه مقايسه فنلاند پنج ونيم ميليون نفرى با آمريكا يا چينى كه يك شهرشان، چند برابر فنلاند جمعيت دارد، محل تأمل است.
اينكه فقر و عدم ثبات سياسى باعث اندوه و عدم شادكامى است هم امرى مسجل است (مانند رتبه مصر: ١٣٧- سوريه: ١٤٩- يمن: ١٥١- افغانستان: ١٥٤) اما، در مجموع گزارش نشان مى دهد كه به رغم رشد اقتصادى در "دنيا"، شاخص "شادى جهانى" ، افت داشته است.
سوال اصلى اينجاست كه "اسبابِ شادكامى" و رضايتمندى و تعادل در زندگى ها،
چيست و كجاست؟
به تعبير سهراب سپهرى :
دلِ خوش، سيرى چند؟!
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
