هواداران احمق، فرمانده احمق‌تر

اين روزنامه آمريكايي با ابراز تأسف نسبت به بي رمقي محافل ضدانقلاب نوشت: اپوزيسيون فعال در فضاي مجازي مي گويند آزادي بي نهايت آنها در زندگي آن لاين، آنها را از دنياي واقعي جدا كرده است. خيلي از آنها كه تظاهرات در سال پيش را سازماندهي كردند، اكنون به بازي هايي نظير فارم ويل مي پردازند يا عكس هاي ارسال شده توسط دوستان مجازي خود را نگاه مي كنند. يكي از آنها به نام ژينوس كه هنرمندي 39 ساله است مي گويد «ما به انقلابيون نيمكت نشين تبديل شده ايم كه از خطرات دنياي واقعي احتراز مي كنيم. دنياي مجازي مثل يك پارتي نامحدود و بي قاعده، ما را كاملاً سرگرم مي كند. من فوريه گذشته [بهمن 89] به خيابان رفتم ولي بعداً فهميدم تمام دوستانم پاي اينترنت مانده و خبرها را از خانه پيگيري و ارسال كرده اند».

اين روزنامه مي افزايد: «بسياري از نظرات ارسال شده در رسانه ها نشان از آن دارد كه براي آنهايي كه بخش اصلي تظاهرات سال 2009 را تشكيل مي دادند، زندگي هنوز آنقدر راحت است كه به ريسك كردن آن نمي ارزد. عباس عبدي مي گويد: «مخالفان گزينه قابل قبولي را نمي بينند و شكم آنها هم سير است. آنها سعي مي كنند به زندگي خودشان بپردازند.»

«نيك آهنگ- ك» كاريكاتوريست خارج نشين نشريات زنجيره اي با اشاره به تحليل اخير واشنگتن پست نوشت: امروز وقتي يكي از دوستان، مطلب واشنگتن پست درباره نحوه تعامل با فيس بوك و شبكه هاي اجتماعي را نقل كرد و آن را خواندم، دردم گرفت. اين نقطه ضعف بزرگ فعالان ماست كه به جاي فعال كردن شبكه هاي غيرمجازي، ساعت ها روي فيس بوك خيمه مي زنند و «وب لاس» مي زنند به اين خيال كه به ساختار قدرت تكاني داده اند. اما امروز خبرنگار هلندي واشنگتن پست كه ايران را هم بسيار خوب مي شناسد مي داند كه تحولات بزرگ اجتماعي از روي مبل انجام نمي شود. وقتي كساني روي مبل لم مي دهند، خيال حاكميت هم كاملاً راحت خواهد بود كه هيچ اتفاقي نخواهد افتاد. كدام انقلاب و جنبشي از روي «مبل» و با لم دادن به نتيجه رسيده؟ دوستي مي گفت: «دل مان را خوش كرده ايم كه مثلاً چه بشود؟ حال همديگر را در فيس بوك بگيريم؟ يا در بالاترين داد و بيداد كنيم؟ يا در كامنت داني فلان سايت اعتراض مان را به رخ مخالفان بكشانيم؟» به گمانم راست مي گفت! دوستان ما تبديل به كبريت بي خطر شده اند و اين بازي از سوي حاكميت به خوبي پيش مي رود. روزي كه زير لينك «موسوي دستگير بشه، ايران قيامت مي شه» پشت سر هم و با آي دي هاي مختلف مثبت (+) مي گذاشتيد را به ياد آوريد. آيا قيامت شد؟ حرف من به معناي تشويق هيچكس براي به خطر انداختن خودش نيست، نه خودش نه هيچ فرد ديگري! فقط مي خواهم اندكي فكر كنيد كه چه فكر مي كرديد، و چه شد!

اما يكي از دوستان اين كاريكاتوريست فراري با رد نظر نامبرده در كامنتي نوشت: «دوست عزيز! اگر بخواي كساني رو دلزده، دلمرده، ديپرس و سرد بكني چكار ميكني؟ اول يكسري قول ميدي كه اميدوار بشن، بعد يك كم از اميدشون رو ميگيري، بعد دوباره اميدوارشون ميكني! بعد دوباره اميدشون رو ميگيري! بعد يه حرف ميزني كه مخالف حرف قبليته! بعد حرفت رو عوض ميكني وووو تا حريف كاملاً گيج و سرخورده بشه. حركات موسوي و كروبي، از روز اول خيزش ايراني ها دقيقاً همين بوده. ساعت 11 روز سه شنبه بياين ميدان فلان! نه نه، روز چهارشنبه بياين، نه، نه، اصلاً بمونين خونه تا خبرتون كنيم، نه نه، بياين، ولي شعار ساختارشكن ندين نه، نه، بهتره بمونين خونه تا ما اعلاميه بديم ووووووو... اين دو نفر و عده اي كه اينها رو بزرگ كردن، بهمراه اپوزيسيون بي خاصيت خارج نشين دست به دست هم دادن و به اسم رهبري و هدايت جنبش ما رو به اينجا كشوندن. اين داستان اينترنت و فيس بوك هم شده يك رقم الكل كه مصرف مداوم آن جز اعتياد و اضمحلال نتيجه ديگري نداره. ژنرال آمريكايي شوارتسكف در يكي از سخنراني هاش كه براي مديرهاي درجه يك نروژ در اسلو ايراد كرد، گفت اگه به من بگن كه 1000 تا سرباز ماهر ميخواي و يك فرمانده احمق، يا 1000 تا سرباز احمق و يك فرمانده باهوش؟ من فرمانده باهوش و سربازهاي ساده رو انتخاب مي كنم، چرا كه مديريت و فرماندهي حرف اول رو ميزنه. مشكل ما از رأس جنبش بود».

كيهان