بحران های اقتصادی تا چه حد در کاهش نرخ ازدواج موثرند؟

 گروه اقتصادی: هر چند بی انگیزی جوانان برای قبول مسئولیت زندگی یکی از مهمترین عوامل کاهش نرخ ازدواج موثر است اما بررسی ها نشان می دهد بیکاری، پایین بدن سطح دستمزد در عین بالا بودن توقعات مالی زوجین در اولین سال های زندگی و تغییر رویکرد زندگی و تعریف آن در نسل جوان از مهمترین دلایلی است که سبب شده است نرخ ازدواج در جوانان را کاهش داده و از سوی دیگر سستی بنیان خانوارها را در پی داشته است.

به گزارش بولتن نیوز، در شرایطی که نرخ بیکاری در ایران بیش از 12 درصد برآورد شده، نرخ بیکاری جوانان بیش از 25 درصد گزارش شده است. همین امر از مهمترین دلایل تعویق تشکیل زندگی در میان جوانان است. از سوی دیگر پایین بودن سطح دستمزد در ایران سبب شده هزینه ها از درآمدها پیشی بگیرد از این رو اشتغال زنان امروزه برای بسیاری از مردان در شرف ازدواج مهم تلقی می شود چرا که دستمزد دریافتی از سوی زنان می تواند کمک هزینه ای برای خانوار تازه متولد شده باشد.

 ویژگی های زنان شاغل

 امروزه سهم دختران از ورودی دانشگاه ها افزایش یافته است. ورود دختران به دانشگاه ها و در اختیار گرفتن کرسی های آموزشی خود انگیزه ها را برای حضور بیشتر زنان در عرصه فعالیت های عمومی افزایش داده است.

حضور زنان در بازار کار خود تا حدی مناسبات را تغییر داده است. زنان حاضرند با حقوق و دستمزد کمتر مشغول به کار شوند. پوشش های بیمه ای حداقل برای یک دوره زمانی برایشان اهمیت چندانی ندارد و همین ها سبب می شود بسیاری از مشاغل در اختیار بانوان باشد تا جوانان.

هر چند این مساله در عمق خود به نابسامانی بازار کار منجر می شود اما از نارسایی های گذشته و آینده بازار کار نیز حکایت دارد.

ازدواج با زن شاغل برای بسیاری از مردان در شرف ازدواج مولفه ای مثبت تلقی می شود. گذشته از عوارض حضور زنان در بازار کاری نابرابر، زنان شاغل طبق تحقیقات دیرتر از زنان خانه دار تصمیم به بچه دار شدن می گیرند چرا که فرزندآوری را مخل موقعیت اجتماعی خود می دانند و نبود پوشش بیمه ای و حمایت های لازم نیز سبب می شود زنان شاغل تصمیم به آن بگیرند که دیرتر فرزند بیاورند و در نتیجه فرزند کمتری را نسبت به انتظار داشته باشند.

 از سوی دیگر شاغل بودن مادران نیز خود شکل تربیت خاصی را ایجاد می کند. کودکان مادران شاغل اغلب در مهدکودک ها بزرگ می شوند و از سوی دیگر آنچه والدین انتظار دارند، در تربیت آنها نمی گنجد. شاید برای غلبه بر این فضا لازم است چند نکته مد نظر قرار گیرد.

 یک – کسی مخالف اشتغال بانوان نیست. ب دون تردید در صورت انفعال نیمی از جمعیت نمی توان انتظار توسعه و رشد و رونق داشت. مساله اینجاست که اشتغال زنان نباید مانعی بر سر راه تحکیم بنیان خانواده باشد.

 گسترش حمایت های بیمه ای و تلاش برای ایجاد شغل به منظور تعادل در این بازار می تواند نه تنها حقوق مادران شاغل را حفظ کند بلکه اجرای سیاست های حمایتی برای زنانی که فرزند دارند را نیز در دستور کار قرار دهد.

دو – قناعت، گمشده دنیای امروز است. شاید اگر خانواده ها و جوانان اندکی قناعت پیشه کنند، بسیاری از مشکلات برطرف شود. در عین حال یاداوری این نکته ضروری است که بازگشت به سبک زندگی ایرانی – اسلامی بسیاری از مشکلات در این عرصه را حل می کند.