مرثیه سرایی روزنامه نگاران فراری برای آزادی

بولتن نیوز: 13اردیبهشت به بهانه روز جهانی مطبوعات فرصتی فراهم شد که گروهی از عمله جات سابق مطبوعات معروف به روزنامه های زنجیره ای ، که در اثرحوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری وپیش ازآن ، از فعالیت درعرصه مطبوعات کشورپالایش شده اند، دوباره دمی برای اربابان خود تکان بدهند وبا سیاه نمایی و اتکا به آمارهای بی پایه انجمن باسمه ای روزنامه نگاران، برای خائنین به ملت وآرمانهای انقلاب که نه به دلیل نوشتن وآزادی بیان در زندان هستند دوباره مرثیه سرایی کنند.

از جمله این فراریان ، نیمچه روزنامه نگارفراری، بیژن صف سری است که ضرب المثل گربه دزده دقیقا در مورد ایشان صدق می کند، که تا چوب را برمی داری فرار را بر قرار ترجیح می دهد و خود را در صد تا سوراخ قایم می کند. صف سری تا موقعی که در کشور بود روزنامه نگار درجه 3هم محسوب نمی شد و هنوزهم محسوب نمی شود، اکنون از اقبال بلند، با خوردن کفگیر ضد انقلاب فراری خارج نشین به ته دیگ و فرار او به خارج، به یادداشت نویس دائمی سایت های ضد انقلاب بدل شده وعلی الدوام مطالب بی سرو تهی می نویسد که نه چهارچوب استدلالی قوی دارد و نه از قدرت نویسندگی و نگارش معقولی برخودار است.

صف سری در یادداشت اخیر خود درباره وضعیت مطبوعات در ایران به به مرثیه سرایی در مورد روزنامه نگاری و مطبوعات کشور پرداخته و از سانسور و انقباض خبری در کشور نالیده است وبه گونه ای وانمود کرده است که همکاران او در داخل کشوربه خاطر ابراز عقیده و یا انجام وظایف مطبوعاتی خود بازداشت شده اند در حالی که بارها گفته شده و مسئولان قضایی هم اعلام کرده اند و محتویات پرونده هم گویاست، اتهامات ایشان نه مطبوعاتی که سیاسی وامنیتی است و به همین دلیل در دادسرای انقلاب اسلامی رسیدگی شده و به دادگاه مطبوعات ارجاع نشده است.

در یادداشت مذکور، قهرکردن مردم با روزنامه ها به سانسور و انقباض خبری در کشور نسبت داده می شود که این امرهم در حقیقت توپ را به زمین دیگران انداختن است. توگویی روزنامه هایی که نویسنده فراری ما درزمان مسئولیت و اشتغال در ایران منتشرمی کرد،تیراژ میلیونی داشت که اکنون با مهاجرت ایشان آن تیراژهای دلخواه دیگر وجود ندارد! ایشان یا می دانند و یا خودرا به جهالت می زنند که عامل عقب ماندگی مطبوعات در کشور ،به اصطلاح روزنامه نگاران پر مدعایی هستند که نه سواد درست وحسابی دارند و نه از روشن بینی و صداقت و شجاعت بر خوردارند تا در راه آرمانهای مردم قلم بزنند .

روزنامه نگاری چون خود صف سری که پس از سالها به قول خودش کار در مطبوعات هنوز قافله را با "غ" و " رثا" را با "س" می نویسند! بهتر است به جای مطالعه وسیع  در اساطیر یونان باستان! کمی هم کتاب فارسی اول دبیرستان را مطالعه کنند تا هنگام چهچه زنی در  مورد مطبوعات، لااقل غلط املایی ننویسیم

صف سری در تهران قادر به مدیریت درست مالی روزنامه ها نبود و حتی دوستان او از این عملکرد شکایت داشتند و دست آخر  روزنامه ها را در وضعیت نامناسب کارکنان و بدهی های آن به حال خود رها کرد. و حالا از واشنگتن سر درآورده و در جایگاه یک روزنامه نگار در جه 3 ژست روزنامه نگار فرهیخته و با سابقه و درجه 1 به خود می گیرد . اما کسانی که  او را می شناسند می دانند که او چقدر به آن چه می گوید معتقد و پایبند است.

باید از شرایطی که روزنامه نگاران به جای اثر گذاری مثبت بر تحولات جامعه، به کسانی تبدیل شوند که رفتار و گفته هایشان هیچ تناسبی با هم ندارد، افسوس خورد و غمگین شد. این مشکل متاسفانه در بسیاری از این جماعت ضد انقلاب به خوبی دیده می شود. در وطن رفتارهایی می کردند که با شعار اصلاح طلبی آنها هیچ سنخیتی نداشت و ناظران از خود سوال می کردند که آیا این یک ترفند برای دست یافتن به قدرت نیست تا به نام اصلاحات و شعارهای زیبا به قدرت برسند و از آن پس منافع خود را دنبال کنند؟

قبل از به قدرت رسیدن دولت خاتمی، بسیاری از همین روزنامه نگاران می دانستند که با مدیریتی که این سیاسی کاران در روزنامه ها دارند محال است که در مدیریت کلان دستگاه های اجرایی نیزکار ارزشمندی مطابق آن چه می نویسند، صورت دهند. رفتارهای آنها با همکاران و دیگران به گونه ای بود که ناکارآمدی آنها را قابل پیش بینی می کرد و امثال صف سری نیز به خوبی می دانند که دوستان و همراهان ضد انقلاب آنها چیزی در چنته ندارند و هر کدام از این روزنامه نگارانی که ماسک حقوق بشر و آزادی بیان به چهره زده اند، گرگ هایی هستند که به محض یافتن فرصت، دیگران و حتی خودی ها را به راحتی حذف می کنند و قدرت طلبی خصیصه اصلی آنهاست. بد نیست که صف سری، در مورد همکاران و مدیران روزنامه ها و آن چه بر سر روزنامه نگاری ایران آوردند، بنویسد و تاریخ شفاهی خود را برای نسل های آینده به تاریخ مدون تبدیل کنند..

این که عده ای در واشنگتن و لندن و پراگ و پاریس بنشینند و از آزادی و حقوق بشر بگویند و از خود چهره ای درخشان جلوه دهند و با پول بیگانگان، سرگرم شعار گفتن شوند هنری نیست. هنر آن است که خود و دوره اصلاحات را نقد کنند و رفتارها و گفتارها و  نیت و ذات واقعی خود را نقد و شفاف کنند و کسانی که هیچ سنخیتی با آزادی و توسعه و دموکراسی و حقوق بشر ندارند و خود را با کلک و ترفند به این جماعت چسبانده اند و مسیر احزاب و مطبوعات ایران را منحرف کردند و به ضد انقلاب تبدیل شدند، به مردم  ایران معرفی کنند. به عبارت دیگر، به جای نشان دادن دو جبهه سیاه وسفید در داخل و خارج کشور، از چهره هزار رنگ جماعتی که مطبوعات و روزنامه نگاری را،  به بیراهه بردند و مردم را ناامید کردند، پرده بردارند.