جهت آگاهی بی‌کاران

بعضی از نامزدهای دوره دوازدهم ریاست‌جمهوری، به‌ویژه اصولگراها که تبلیغات انتخاباتی‌شان در جریان است، با انگشت‌گذاشتن بر معضل بی‌کاری، وعده‌هایی برای اشتغال بی‌کاران در دولت خود می‌دهند تا از این طریق، آرای جوانان خواهان شغل را به دست آورند. شاید با رأی بالا به ریاست‌جمهوری برسند و شاید بتوانند درصدی از بی‌کاران را به شغلی که احتمالا ایجاد می‌کنند برسانند.

تا اینجا، این تبلیغات اشکال ندارد؛ اما تدلیس از آنجایی تبلیغات انتخاباتی آنان را به فریب و انحراف در افکار مخاطب آلوده می‌کند که اولا، اعداد و ارقامی را بیان می‌کنند که دلخوشی بی‌پایه‌ای بیش نیست. ثانیا به طور روشن، علمی و منطبق با واقعیات موجود جامعه ایران، توضیح نمی‌دهند این تعداد شغل – مثلا پنج میلیون شغل جدید در چهار سال را چگونه خلق می‌کنند؟ اینکه مرتب تکرار شود زمینه‌اش وجود دارد، همین پتروشیمی چه‌ها که نمی‌کند! اگر فلان اتفاق در عرصه اقتصادی بیفتد‌، میلیون‌ها شغل ایجاد می‌شود و از این‌گونه حرف‌های کلی بی‌خاصیت، جز لذت درونی گوینده و مخاطب فایده‌ای ندارد.

وانگهی اصولا دیدگاه اقتصادی اصولگرایان امروزی که هر نوع ثروت را بادآورده و هر ثروتمند را غارتگر و دست‌آموز استکبار جهانی برای نابودی اقتصاد ایران و زالوصفت که خون مردم مستضعف را می‌مکد، قلمداد می‌کنند، با شعار ایجاد‌ میلیونی شغل در تضاد است. لطفا به این نکته‌ها توجه کنید:

١ – هرکسی رئیس‌جمهور شود، بر اساس سیاست‌های فعلی نظام که کوچک‌کردن دولت و تقویت ‌بخش خصوصی است، نمی‌تواند دستور دهد که بی‌کاران را به استخدام دولت درآورند. بی‌کاران عزیز، امید خود را از اینکه کارمند دولت شوند، قطع کنند. رئیس دولت دهم بدون توجه به قوانین و مقررات و بدون آینده‌نگری، اواخر عمر مدیریتش بر قوه ‌مجریه،‌ هزاران نفر را به استخدام دولت درآورد و مصیبت بزرگی را برای دولت‌های بعد از خود رقم زد.

٢ – امید به ایجاد شغل وقتی پابرجاست که تولید شکل بگیرد یا رونق پیدا کند. تولید وقتی به سامان می‌آید که سرمایه‌گذاری شود. سرمایه در دست سرمایه‌داران یا کسانی است که توانایی تولید ثروت را دارند. سرمایه‌داران یا خلاقان عرصه اقتصاد، وقتی ثروت، سرمایه و خلاقیت خود را به عرصه تولید اشتغال‌زا می‌آورند که احساس کنند برای خود و سرمایه‌شان امنیت و سود وجود دارد.

درست است که در سرزمین ما امکانات و نعمت‌های زیادی برای انواع و اقسام تولید، اعم از صنعتی، کشاورزی، گردشگری و... وجود دارد؛ اما همه اینها بالقوه است و به دلایل مختلف، به‌ویژه به دلیل نوع نگاه اصولگرایان به شیوه مدیریت جامعه، بعید است به‌ فعل درآید. اضافه بر آن، نیروی بالقوه مستعد برای سرمایه‌گذاری در فناوری‌های نوین، مانند تولید نرم‌افزارهای رایانه‌ای و شیوه‌های ورود به فضای مجازی، در کشورمان فراوان است؛ اما جناح راست هنوز در بهره‌گیری از این دنیای گسترده به جمع‌بندی نرسیده است و نگران تبعات ورود جوانان به این عرصه‌هاست؛ بنابراین چندان که باید و شاید، طرح‌های دامنه‌دار برای ایجاد اشتغال یا فراهم‌کردن زمینه آن برای اعداد گزاف و نجومی را که در تبلیغات انتخاباتی خود اعلام می‌کنند، ندارند.

٣ - نگارنده قصد ندارد آیه یأس بخواند و بی‌کاران را به آینده خود ناامید کند، بلکه از آنان می‌خواهد تحت‌تأثیر شعارهای کسانی که اعتقادی به مقدمات و زیربناهای تولید که همان جذب سرمایه‌گذاران خلاق به‌مثابه پایه اصلی اشتغال است ندارند، قرار نگیرند. بعضی از اینها نمی‌توانند امنیت ایجاد کنند، چون در موقعیتی بوده‌اند که خود در فضاسازی علیه سرمایه‌گذاران نقش داشته‌اند.

باید به کسی رأی داد که برای ایجاد امنیت سرمایه‌گذاران و نیز امنیت شغل کارکنان و کارگران تلاش می‌کند. باید به کسی رأی داد که می‌تواند هر نوع تهدید علیه ایران و ایرانی را خنثی کند. بی‌کاران برای رفع معضل بی‌کاری باید متحد و قانون‌مند همراه با سایر اقشار اجتماعی، کسی را به ریاست قوه ‌مجریه برسانند که با فناوری نوین و وسایل ارتباطی امروزی از هر نوع آن، قهر نباشد و در اندیشه بهره‌مندی از تازه‌ترین دستاوردهای بشری باشد که در حوزه فضای مجازی تعریف می‌شود.

به یقین دولتمردان دوره یازدهم می‌توانند صادقانه به خواسته‌های جامعه ایران معاصر، در حد توان و اختیارات خود پاسخ دهند؛ به شرط اینکه دست به دست هم دهیم و روز ٢٩ اردیبهشت‌ جاری، حماسه‌ای دیگر خلق کنیم