چگونه آهنگر شويم؟ + تصاوير

تا چشم کار می‌کند چکش و انبردست و آچارهای رنگارنگ است و پتک. نه نقره است، نه طلا، نه پارچه و نه تور و نه خبری از تابلوهای رنگ‌روغن و آبرنگ. اینجا همه چیز فرق می‌کند. این جا کوره‌ای روشن است و یک جوان فولادین که می‌گوید مثل فولاد آبدیده شده است. این جا دنیای کوچک یک مرد آهنگر است به نام خیرالله جعفرزاده، کارآفرینی 30 ساله در شهرستان ملکشاهی. 

این کارآفرین آهنگر، می گوید:« پدر و مادرم خیلی اصرار به درس خواندن من داشتند اما خیلی با درس خواندن سازگار نبودم و به کار بیشتر علاقه داشتم. شاید این علاقه ام به کار به دلیل مشکلات مالی خانواده ام بود اما به هر حال با درس کنار نیآمدم و به سربازی رفتم. به نظر من جوانان در اول مسیر زندگی باید تصمیم درستی بگیرند و انتخابی آگاهانه داشته باشند. باید هر جوانی بداند که با خودش چند چند است. اگر کسی توان درس خواندن ندارد قاعدتا نباید وقت و هزینه را تلف کند. باید سریع به سربازی رفته و برای خودش بعد از اتمام سربازی کاری راه بیاندازد. اگر هم جوانی در خود می بیند که توانایی ادامه تحصیل دارد، چه بهتر. درسش را تا آخر ادامه دهد و به جایگاه علمی که انتظارش را دارد برسد.»

او درباره ورود به عرصه آهنگری خاطرنشان می کند: «عمویم در آهنگری خبره بود و من هم در دوران تحصیلی در مقطع راهنمایی و متوسطه در اوقات فراغت به کارگاه آهنگری او می رفتم. او در زمان جنگ سلاح های سنگین را تعمیر و با کامیون به جبهه ارسال می کرد. با شاگردی در کنار وی توانستم فوت و فن های آهنگری را یاد بگیرم. چون علاقه داشتم برای همین در کارم موفق بودم. من بعد از اتمام سربازی دنبال کار می گشتم. مدتی کار کشاورزی انجام دادم اما این کارها من را راضی نکرد. از بچگی عاشق کارهای سخت و سنگین بودم. همیشه کارهایی را که کسی نمی‌توانست انجام دهد، انتخاب می کردم. نمی‌دانم چرا اما دلم می‌خواست نشان دهم که من هم مثل مردها می‌توانم کارهای طاغت فرسا را انجام دهم. در نهایت جوشکاری را انتخا ب کردم. 4 سالی در جوشکاری کارگر بودم.از این که فقط باید گوش به حرف می دادم و زیرمجموعه یک اوستا کار باشم به شدت اذیت می شدم در واقع از اینکه برای کسی کار کنم خیلی لذت نمی بردم. باید یک کارگاه برای خودم راه می انداختم. در جوشکاری کار آهنگری را هم به طور کامل یاد گرفته بودم و علاقمند به کار آهنگری شدم. بعد از تجربه های گران بهای 4 سال جوشکاری توانستم برای خودم کارگاه آهنگری را راه اندازی کنم.» 

خیرالله جعفرزاده می افزاید: «فعالیت آهنگری بسیار متنوع است و به عنوان صنایع مادر در کشور محسوب می شود. کار آهنگری کاری پر زحمت است و انگیزه اصلی من عشق به این کار و عشق به وطن است. تنها عشق و علاقه به تولید می تواند انسان را متقاعد به ورود به این عرصه کند. ما اینجا با آتش سر و کار داریم. وقتی نتیجه کار، رسیدن به خودکفایی و کسب روزی حلال باشد این کار هم خسته کننده محسوب نمی شود. هر روز را با انگیزه یک کار نو و یک خدمت نو آغاز می کنم. من بر این باورم که برکت کار با خداست. الان به خودم می‌گویم از پس کارهای سخت برمی‌آیی و این لطف خداست که آهنگر شده ای. اینکه می‌توانم خرج خانواده‌ام را بدهم و محتاج کسی نباشم و سرم بالا باشد و کار کنم، همه اینها لطف خداست. آهن و فولاد و آتش کار خودش را کرده است. خیلی قوی‌تر و محکم تر شده‌ام. شغل آهنگری شغلی بسیار با برکت است این را کاملا در زندگی شخصی خودم متوجه شده ام. به نظر من آهنگری شغلی مقدس است. در مدتی که به کار کردن مشغول بوده ام، هیچ وقت به فکر خرج کردن های بیهوده و اسراف در زندگی ام نبودم و تنها به کارم فکر می کردم.»

او می گوید: «بعد از مدتی با فعالیت های بسیج سازندگی از طریق یکی از اقوام آشنا شدم. در شهرستان ملکشاهی خیلی از جوانان با حمایت های بسیج سازندگی توانسته اند کسب و کارهای پر رونقی راه اندازی کنند. یکی از دوستانم با وام بسیج سازندگی مزرعه پرورش بلدرچین راه اندازی کرده است و ماهانه 4 میلیون تومان فقط از فروش تخم بلدرچین درآمد کسب می کند. در کنار فروش تخم بلدرچین، جوجه کشی هم انجام می دهد و برای 3 نفر در مزرعه اش اشتغالزایی کرده است. وام های بسیج سازندگی کارگشاست. من هم از بسیج سازندگی 15 میلیون تومان وام دریافت کردم و توانستم کارم را توسعه دهم. برادرم را که دنبال شغل دولتی بود پیش خودم آوردم و در حال حاضر با لیسانس فقه و حقوق در کارگاه آهنگری مشغول به کار است. از کارش راضی است. روی پای خودش ایستاده و برای کار دولتی در اداره ها گردن کج نمی کند و با عزت برای خودش روزی حلال کسب می کند. از درآمد کارگاه راضی هستم.» 

این فعال اقتصاد مقاومتی خاطرنشان می کند: «در کارگاه ما کوره آهنگری با ذغال داغ می شود. جنس مورد استفاده در کارگاه فنر است. فنر را در کوره قرار می دهیم و با توجه به نوع محصول، فنر چکش کاری می شود. فنر با سمباده و سنگ فرز شکل داده می شود. بعد دسته تعبیه می شود. چاقوهای آشپزخانه و قصابی و ساتورهای قصابی را تولید می کنیم. گاهی اوقات کلنگ نیز تولید می کنیم. در ماه نزدیک به 30 عدد چاقوی آشپزخانه ای و 30 عدد ساتور قصابی تولید می کنیم. مقابل کارگاه ویترینی قرار داده ام که محصولات کارگاه را به نمایش می گذارم. مشتری ها سفارش می دهند و ما برای آنها آماده می کنیم. تک فروشی هم داریم. اما محصولاتمان را فروشگاه های بزرگ خریداری می کنند. کیفیت محصولاتمان بالاست و در عین حال بسیار با دقت تهیه می شود. از فضای مجازی نیز برای تبلیغ محصولاتمان استفاده می کنیم. خرج 2 خانواده از این کارگاه در می آید. دو برادر میانگین ماهانه 3.5 الی 4 میلیون تومان درآمد داریم.»

خیرالله جعفرزاده می گوید: «اگر جوانی بخواهد وارد حرفه آهنگری شود، باید عشق این کار را داشته باشد. باید از نزدیک این شغل را حس کند و با سختی های آن آشنا شود. ابتدا در یک کارگاه آهنگری شاگردی کند. آگاهی هایش را از این شغل بالا ببرد و سپس تصمیم خود را برای وارد شدن به این حرفه بگیرد. آهنگری سرمایه زیادی برای شروع کار نمی خواهد. وام بسیج سازندگی هم می تواند موتور محرک شما باشد. اگر تصمیم به شروع گرفتید با وام بسیج سازندگی یک مغازه کوچک اجاره کنید و وسایل آهنگری از قبیل کوره، دستگاه سنگ فرز، دستگاه چکش کاری و مته را تهیه کنید. خودتان بازاریابی و در فضای مجازی نیز تبلیغ کنید. فقط سعی کنید با دقت کار کنید تا محصولاتی با کیفیت تولید کنید.»

جعفرزاده مثبت اندیشی و توکل به خدا را در انجام کارها مهم می داند و خاطرنشان می کند: «رسیدن به موفقیت سخت نیست و تنها اراده قوی می خواهد و می توان در کمترین زمان به بزرگ ترین موفقیت ها دست یافت. با نگاهی به سیره امامان شیعه علیهم السلام متوجه می شویم که سخت کوشی، تلاش و پرداختن به فعالیت های تولیدی از برجسته ترین ویژگی های این بزرگواران است. آنان با این روش خویش، درس بزرگی و عزت نفس به شیعیانشان آموختند. متاسفانه امروزه برخی جوانان راحت طلب شده اند و به دنبال مشاغل اداری یا فروشندگی هستند. جوانان امروزه کمتر به سراغ تولید می روند درحالی که کاری لذت بخش تر از تولید و کارآفرینی نیست. جوانها از ظرفیت و پتانسیل کشاورزی اطلاعی ندارند. کارهای فنی را غالبا نمی پسندند. در شهرستانها هزینه زندگی نسبت به کلان شهرها کمتر است و زمینه برای کار تولیدی نیز بیشتر است، جوانها باید از این فرصت استفاده کنند و آستین ها را بالا بزنند و در خودکفایی کشورشان سهیم باشند.»