قهرمانان نمرده اند، کمتر شده اند

گروه فرهنگ و هنر: طی شب های گذشته ((حمید گودرزی)) یکی از مهمانان برنامه ((دورهمی)) بود و صحبت های جالبی نیز در این برنامه مطرح کرد. صحبت هایی که واکنش های بسیاری در فضای مجازی و مراکز فرهنگی و سینمایی در پی داشت. گودرزی در صحبت های خود انتقاداتی را نسبت به وضعیت فعلی سینمای ایران مطرح کرد و شرایط کنونی آن را با زمان اوج دوره کاری خودش مقایسه کرد. مقایسه ای که قابل بررسی است. از آن جهت قابل بررسی است که از یک سو سینمای ایران در دهه 80 با سینمای ایران در دهه 90 مورد بررسی قرار می گیرد. دیگر این که گودرزی هنگامی که این سخنان را مطرح می کند, منظورش کدام سبک سینمایی است و چگونه فیلم هایی را مثبت می نامد.

 

به گزارش بولتن نیوز، گودرزی درخصوص غیبت چند ساله خود در سینما و تلویزیون با اشاره به باندبازی حاکم بر فضای هنری، توضیح داد: ((در دهه هشتاد که ما در سینما بازی می‌ کردیم، مردم روی پرده سینما آدم ‌های خوشتیپ و با کلاس می ‌دیدند که شخصیت قهرمانی داشتند و چهار تومان پول بلیت می‌ دادند، در آخر هم با حال خوب از سینما بیرون می‌ آمدند. در مقابل امروزه یک سری آدم‌ های کثیف و چرک که با زیر پیراهن بازی می‌ کنند و فقط فریاد می ‌زنند و رگ گردنشان را باد می ‌کنند، ستاره هستند و مخاطبان هشت تومان پول بلیت می ‌دهند و زمانی که از سینما بیرون می ‌آیند ناراضی هستند و زن و شوهرها به همه شک دارند. امروز سینمای بی ‌قهرمان مد شده است و این خیلی به نظرم برای سینما بد است.))

گودرزی شاخصه های سینمای دهه 80 را وجود آدم های با کلاس و خوشتیپ و سینمایی که قهرمان داشت می داند. بهترین معیار برای سنجش این که آیا صحبت های گودرزی درست است, نگاهی است بر روند جشنواره فجر از سال 1380 تا امروز تا ببینیم که بهترین فیلم ها  از نظر داوران و از نظر تماشاگران چه سبک از فیلم ها بودند تا صحت و سقم نظرات گودرزی مشخص شود.

به صورت میانگین تقریبا هر سال یک فیلم اجتماعی و تا حدودی تلخ و یک فیلم قهرمان محور در لیست برندگان بوده اند و در 2 دوره ای که آرای داوران و تماشاگران یکی بوده است ,چه در دهه 80 و چه در دهه 90 شاهد سینمای قهرمان محور بوده ایم. در سال 88 ((به رنگ ارغوان)) ابراهیم حاتمی کیا هر دو جایزه را نصیب خود کرد و در دوره اخیر نیز هر دو جایزه نصیب ((ماجرای نیمروز)) محمد حسین مهدویان گردید. اما نمی توان این نکته را نیز نادیده گرفت که در دهه 90 غلظت فیلم های تلخ و سیاه بیش از اندازه بوده است و کمتر شاهد سینمای قهرمان محور بوده ایم و اگر آثار حاتمی کیا و مهدویان و دو سه کار دیگر نبودند, معلوم نبود که تکلیف این سبک محبوب سینمایی چه می شد و مخاطبان می بایست برای تماشا, فیلم هایی به شدت افسرده و غمگین را انتخاب می کردند.

 

متاسفانه بخشی از جامعه سینمایی نیز گویا پروژه ای دارند که فیلم ها را هر چه تلخ تر و سیاه تر بسازند تا بتوانند جوایز و موفقیت هایی در خارج از کشور به دست بیاورند. از سوی دیگر سینمای آدم های خوشتیپ و با کلاس همان کمدی رمانتیک هایی است که آرام آرام به سمت ابتذال رفتند و خود مردم این گونه سینمایی را نخواستند و دیگر حاضر نشدند که بابت آن پول بلیت بپردازند.

اگر هم اکنون مردم فیلم هایی را دوست دارند که حداقل در ظاهر شبیه تر است به خودشان, دلیل نمی شود که بگوییم ایراد به صورت کامل از بازیگران و فیلمسازان است. مخاطبان در هر دوره ای نسبت به یک سبک سینمایی گرایش بیشتری دارند و هم اکنون نیز فیلم های درام با ته مایه اجتماعی محبوبیت بیشتری در بین مردم دارند.  البته گودرزی در ادامه صحبت هایش به نکته خوبی اشاره کرده است که پیش از این ما نیز چند بار آن را تذکر داده بودیم. وی گفته است:

(( نویسندگان ما هم که فیلمنامه سریال‌ های ترکیه ‌ای را که همه به موضوع خیانت می‌ پردازند، کپی می‌ کنند و از روی آن فیلم می ‌سازند؛ آثاری که نیاز جامعه ما نیست و باعث ایجاد نارضایتی در بین خانواده ‌ها و جامعه می‌ شود.)) متاسفانه این نکته حقیقت دارد و هم اکنون چه در سینما و چه در تلویزیون شاهد آن هستیم.

اما جدای از تمام این موارد اگر کسانی را که نسبت به حمید گودرزی در فضای مجازی واکنش نشان داده اند را مشاهده کنیم و شخصا از آن ها در مورد آزادی بیان سوال کنیم, به نتایجی دست خواهیم یافت که باعث تعجب همگان خواهد شد زیرا بی شک اکثریت این افراد از نبود آزادی بیان گلایه خواهند کرد. حمید گودرزی صحبت هایی مطرح کرده است که بخشی از آن درست و بخشی نادرست بوده است اما حتی اگر همه آن ها نادرست بود نیز کسی نمی توانست وی را به خاطر ارائه نظراتش محکوم کند. آن هم نظراتی که کاملا شخصی است و آسیبی به کسی وارد نخواهد کرد.