آقازاده واقعی؛ روایت زنی که «پراید» را پس داد و با «مترو» به دلِ جامعه رفت

گروه سیاسی: در روزگاری که واژه «آقازاده» در ذهن افکار عمومی با مفاهیمی چون رانت، زندگی لوکس و جدایی از بدنه جامعه گره خورده است، روایت زندگی کوتاه اما پربار «فرشته باقری»، دختر سرلشکر باقری، خط بطلانی بر این کلیشه‌ها می‌کشد. او که می‌توانست در سایه نام پدر، زندگی آسانی را برگزیند، راهی متفاوت را انتخاب کرد؛ راهی که از دالان‌های ویژه‌خواری نمی‌گذشت، بلکه مقصدش «کف جامعه» بود.

به گزارش بولتن نیوز، روایت نزدیکان فرشته باقری حاکی از روحیه‌ای گریزپا از تجملات است. در بخشی از خاطرات نقل شده در ویدیو، اشاره می‌شود که حتی زمانی که برای او و همسرش خودروی پرایدی تهیه شد تا در رفت‌وآمد آسوده باشند، این خودرو خیلی زود کنار گذاشته شد. اطرافیان پس از مدتی متوجه شدند که او نه تنها از خودروی شخصی استفاده نمی‌کند، بلکه عامدانه و آگاهانه وسایل حمل‌ونقل عمومی همچون اتوبوس و مترو را برای ترددهای روزانه خود برگزیده است.

وقتی از او درباره مخاطرات امنیتی یا سختی این سبک زندگی سوال می‌شد، پاسخ او کوتاه و قاطع بود: «هیچ مشکلی نداریم.» او می‌خواست بداند در کف جامعه چه می‌گذرد و مردم با چه چیزهایی دست‌ و پنجه نرم می‌کنند؛ تجربه‌ای که از پشت شیشه‌های دودی خودروهای ضدگلوله هرگز به دست نمی‌آید.

انتخاب شغل فرشته باقری نیز بازتابی از جهان‌بینی او بود. او خبرنگاری را برگزید، اما نه برای آنکه چهره شود یا از تریبون رسانه برای قدرت‌نمایی استفاده کند. او خبرنگار شد تا راوی رنج و امید مردم باشد. همکارانش او را کسی توصیف می‌کنند که به دنبال ثبت حقیقت‌هایی بود که اغلب در هیاهوهای روزمره گم می‌شوند. در دورانی که بسیاری از فرصت‌طلبان از نام و نسب برای میانبر زدن استفاده می‌کنند، او در تحریریه‌ها و میان کاغذها و خبرها، به دنبال ادای دین به حقیقت و مردم بود.

پایان قصه زندگی این «آقازاده واقعی» نیز همچون شیوه زیستنش، بی‌آلایش و ناگهانی بود. روز سه‌شنبه، ۲۰ خرداد، پس از پایان جلسه هماهنگی عید غدیر در ساعت ۱۰ صبح، خبر پرکشیدن او رسید. خبری که تحریریه و اطرافیان را در بهت فرو برد. مرگ او نیز مانند زندگی‌اش، خالی از تکلف بود؛ نگاهی آرام و لبخندی بی‌ریا که برای همیشه در قاب عکس‌ها باقی ماند.

حضور چهره‌های بلندپایه نظامی و کشوری در مراسم وداع با او، تضادی عجیب را به تصویر می‌کشید؛ تضاد میان جایگاه رفیع خانوادگی و سادگی محض زندگی شخصی متوفی. فرشته باقری نشان داد که می‌توان در بالاترین سطوح قدرت منتسب بود، اما همچنان «مردمی» ماند. او میراثی از وفا، شجاعت و مسئولیت‌پذیری بر جای گذاشت که نشان می‌دهد عیار آدم‌ها نه به نام پدرانشان، بلکه به انتخاب‌های خودشان سنجیده می‌شود.
او رفت، اما نامش به عنوان نمادی از «آقازادگیِ حقیقی» که تعهد و انسانیت را بر شهرت و ثروت ترجیح داد، در یادها باقی خواهد ماند.