ارمغان ارتباطات دموکراتیک!
باید به سانسورچی های بیرحمِ خودمان بدل شویم
از آنجا که از توانایی خود در کنترلِ کلِ حوزهء دیداری و شنیداری توسط قوانینِ حاکم بر چرخهء تجاری و ارتباطات دموکراتیک اطمینان دارد، ما باید به سانسورچی های بیرحمِ خودمان بدل شویم.
گروه رسانه: در یادداشت پیش رو که به قلم عادل ایرانخواه به رشته تحریر در آمده، نگارنده معتقد است از آنجا که از توانایی خود در کنترلِ کلِ حوزهء دیداری و شنیداری توسط
قوانینِ حاکم بر چرخهء تجاری و ارتباطات دموکراتیک اطمینان دارد، ما باید به سانسورچی های بیرحمِ خودمان بدل شویم.
به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت به شرح زیر است:
ارضِ موعود لیبرالیسم، اینجا برقرار است! در جهانِ مجازی و عصر هایپرریالیتی، زمانه ای که "تصویر از هر واقعیتی واقعی تر است" جهانی سیاست زدوده، که آزادی مطلق به شما ارزانی داشته شده است. یک دموکراسیِ افراطی، خبری از سانسور دولتی نیست، هرچه بخواهید می توانید بگویید، چراکه هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. به تاسی از مارکوزه ( و نوشتهء درخشانش، تسامح سرکوبگر) یک آزادی اقتدارگرا، نوعی آزادی بیانِ ممیزی گذار! خفقان آورتر از هر سانسور دولتی. دیگر دستگیرمان شده که دموکراسی لیبرال، چیزی جز گردشِ آزاد سرمایه و انتقال اطلاعات نیست.
به گزارش بولتن نیوز، از برکات شبکه های اجتماعی، آنچه که در واقع در حال امحا و نابودیست، حوزهء عمومیست و ما به مدد سلفیهایمان با آن چون قلمرویی شخصی رفتار می کنیم. خیل عظیم کسانی که با روشهایی حقیر در پی بیان خویش هستند. با آن عبارت مشمئزکننده؛" می خواهم خودم باشم" خودت باش احمق جان. متعاقب این سیر قهقرایی فضایی است که انسانها همه چیزشان را عرضه می کنند. در چنین بازار مکاره ایی هرکس، به هرچه دارد چوب حراج می زند تا در اقتصاد لایکی و بورس وایرال شدن، هوس این قرن را ارضا کند. هولِ دیده شدن به هرقیمتی و با هر خفتی.
و چه کالایی جذابتر از ... یک بلاهت پورنوگرافیک و سیطرهء غریضهء جنسی بر تمامی ساحات زندگیمان. انحطاطی که با اجراهایی شادمانه و از سر رضایت نمایش داده می شود. چنین فضای شخصی شده ای قاعدتاً کنجکاوی و طرح مسایل عمومی را کنار می نهد و تنها چیزی که نصیبمان می کند رذیلت فضولیست! سرک کشیدن و ناخنک زدن به حریم شخصی یکدیگر.
فمنیستهای لیبرال و آنها که یواشکی و در اندرونیهای مجازیشان آزاداند، این آزادی مبارکشان باد اماحقیقت این است که" قدرت در زمانهء ما نه همچون گذشته،بر سانسور، که اساسن بر رواداری بی قید و بند استوار است" یا چنان که آلن بدیو می گوید: سرمایه داری جهانی، از آنجا که از توانایی خود در کنترلِ کلِ حوزهء دیداری و شنیداری توسط قوانینِ حاکم بر چرخهء تجاری و ارتباطات دموکراتیک اطمینان دارد، دیگر هیچ چیز را سانسور نمی کند. آنهنگام که این جوازِ مصرف، تبادل، و لذت را بپذیریم، تمامِ هنر و اندیشه را باید تباه شده فرض کنیم. ما باید به سانسورچی های بیرحمِ خودمان بدل شویم.
به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت به شرح زیر است:
ارضِ موعود لیبرالیسم، اینجا برقرار است! در جهانِ مجازی و عصر هایپرریالیتی، زمانه ای که "تصویر از هر واقعیتی واقعی تر است" جهانی سیاست زدوده، که آزادی مطلق به شما ارزانی داشته شده است. یک دموکراسیِ افراطی، خبری از سانسور دولتی نیست، هرچه بخواهید می توانید بگویید، چراکه هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. به تاسی از مارکوزه ( و نوشتهء درخشانش، تسامح سرکوبگر) یک آزادی اقتدارگرا، نوعی آزادی بیانِ ممیزی گذار! خفقان آورتر از هر سانسور دولتی. دیگر دستگیرمان شده که دموکراسی لیبرال، چیزی جز گردشِ آزاد سرمایه و انتقال اطلاعات نیست.
به گزارش بولتن نیوز، از برکات شبکه های اجتماعی، آنچه که در واقع در حال امحا و نابودیست، حوزهء عمومیست و ما به مدد سلفیهایمان با آن چون قلمرویی شخصی رفتار می کنیم. خیل عظیم کسانی که با روشهایی حقیر در پی بیان خویش هستند. با آن عبارت مشمئزکننده؛" می خواهم خودم باشم" خودت باش احمق جان. متعاقب این سیر قهقرایی فضایی است که انسانها همه چیزشان را عرضه می کنند. در چنین بازار مکاره ایی هرکس، به هرچه دارد چوب حراج می زند تا در اقتصاد لایکی و بورس وایرال شدن، هوس این قرن را ارضا کند. هولِ دیده شدن به هرقیمتی و با هر خفتی.
و چه کالایی جذابتر از ... یک بلاهت پورنوگرافیک و سیطرهء غریضهء جنسی بر تمامی ساحات زندگیمان. انحطاطی که با اجراهایی شادمانه و از سر رضایت نمایش داده می شود. چنین فضای شخصی شده ای قاعدتاً کنجکاوی و طرح مسایل عمومی را کنار می نهد و تنها چیزی که نصیبمان می کند رذیلت فضولیست! سرک کشیدن و ناخنک زدن به حریم شخصی یکدیگر.
فمنیستهای لیبرال و آنها که یواشکی و در اندرونیهای مجازیشان آزاداند، این آزادی مبارکشان باد اماحقیقت این است که" قدرت در زمانهء ما نه همچون گذشته،بر سانسور، که اساسن بر رواداری بی قید و بند استوار است" یا چنان که آلن بدیو می گوید: سرمایه داری جهانی، از آنجا که از توانایی خود در کنترلِ کلِ حوزهء دیداری و شنیداری توسط قوانینِ حاکم بر چرخهء تجاری و ارتباطات دموکراتیک اطمینان دارد، دیگر هیچ چیز را سانسور نمی کند. آنهنگام که این جوازِ مصرف، تبادل، و لذت را بپذیریم، تمامِ هنر و اندیشه را باید تباه شده فرض کنیم. ما باید به سانسورچی های بیرحمِ خودمان بدل شویم.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
