پاي كنكور ظهور

پرسش مهم تر از «آيا ظهور نزديك است؟»، اين سؤال است كه رفتار و گفتار امروز ما چه قدر بسترساز ظهور است و به چه ميزان حجاب مي شود و فاصله مي اندازد؟ حقيقي ترين پرسش اين است كه ما با جانشين امام عصر(عج) چه گونه معامله كرده ايم؟ كم فروشي نكرده ايم؟ طاقچه بالا نگذاشته ايم؟ امانتداري كرده ايم؟ ما در اين كنكور آزمايشي بزرگ كه...

بولتن نيوز: ظهور موعود(عج) نزديك است؟ چه پرسش سهل و ممتنعي! پرسشي كه مي تواند راه را نزديك كند، به همان اندازه مي تواند حاوي نكته و نشانه و آدرس انحرافي باشد. بهار 1390 شمسي با جوش و جنبشي كه در جان ملت ها افتاده، تداعي بهار جان ها را مي كند. اين ذات بهار است كه در اميد و ايمان به رويش بدمد و امسال اين اشتياق مضاعف شده است. با اين حال پرسش از «ظهور نزديك است؟» به همان اندازه كه روايتگر مشتاقي است مي تواند غلط انداز باشد. چرا؟ داستان، ماجراي ظرفيت قلب است كه با همه وسعت، گنجايش اضداد را ندارد.همان قصه آزمون جامعي است كه برگزار مي كنند تا گواهي بدهند ساليان آموختن و گفتن و شنيدن را. داستان مركبي است كه راهوار نباشد، تو پي ليلي و او پي فرزند... تازه اگر دلت پيش دلدار باشد.

همچو مجنون در تنازع با شتر
ميل مجنون پيش آن ليلي روان
يك دم ار مجنون زخود غافل شدي
عشق و سودا چون كه پر بودش بدن
آن كه او باشد مراقب، عقل بود
ليك ناقه بس مراقب بود و چست
فهم كردي زو كه غافل گشت و دنگ
چون به خود بازآمدي، ديدي زجا
در سه روزه ره، بدين احوال ها
گفت اي ناقه! چو هر دو عاشقيم
جان زهجر عرش اندر فاقه اي
جان گشايد سوي بالا بال ها
راه نزديك و بماندم سخت دير
سرنگون خود را ز اشتر در فكند
تنگ شد بر وي بيابان فراخ
آن چنان افكند خود را سخت زير
چون چنان افكند خود را سوي پست
پاي را بر بست و گفتا «گو» شوم
عشق مولا كي كم از ليلي بود
گوي شو، مي گرد بر پهلوي صدق
گه شتر چربيد و گه مجنون حر
ميل ناقه پس پي كرّه اش دوان
ناقه گرديدي و واپس تر شدي
مي نبودش چاره از بيخود شدن
عقل را سوداي ليلي در ربود
چون بديدي او مهار خويش سست
رو سپس كردي به كرّه بي درنگ
كاو سپس رفتست بس فرسنگ ها
ماند مجنون در تردد سال ها
ما دو ضد، بس همره نالايقيم
تن ز عشق خار بن چون ناقه اي
در زده تن در زمين چنگال ها
سير گشتم زين سواري، سير سير
گفت سوزيدم زغم تا چند چند
خويشتن افكند اندر سنگلاخ
كه مخلخل گشت جسم آن دلير
از قضا آن لحظه پايش هم شكست
در خم چوگانش غلطان مي روم
گوي گشتن بهر او اولي بود
غلط غلطان در خم چوگان عشق

ناقه ناهمراه را بايد پي كرد تا پي مقصود رفت و رسيد اما گاه چنان مي شود كه مهر و تعصب ناقه- از هر جنس- آدمي را از مقصد بازمي دارد. بسا بزرگاني كه ناقه و مركب سفر، قبله شان شد. يا بدتر، شدند قتيل الحمار! در كمال پختگي ميل به كودكي كردند و شدند «حلوم الاطفال»، پي رؤياهاي كودكانه دوان. خيال كردند آنچه با مشقت تا بدين جا ساخته و فراز آورده اند، خانه شني كنار درياست كه مي توان ساعت ها- با رنج تمام- ساخت و به اشاره اي فرو ريخت. نان پيامبر(ص) و علي(ع) خوردند و آخر سر، راه را براي معاويه هموار كردند، اگر به جبهه او نپيوستند.يا نان امام زمان(عج) خوردند و آمريكا و اسرائيل را سر هيجان آوردند.
ظهور نزديك است؟ چه پرسش سهل و صعبي! چرا ظهور ذخيره الهي (عج) نزديك نباشد حال آن كه از يك سو جهان انباشته از ستم شده و از ديگر سو، ملت هاي مسلمان به جنبش آمده اند. اصلا هر ساعتي كه از روزگار مي كاهد، ظهور نزديك تر مي شود. در اين ترديد و تخلفي نيست. مستأصل شدن ابرقدرت ها و سران جبهه استكبار گواهي مي دهد كه وعده حق نزديك است. به ميدان آمدن مرداني عزيزتر و نفوذناپذيرتر از پاره هاي پولاد در برابر طواغيت، داد مي زند بشارت ظهور را اما... ورزيده و مهيا كه نباشي چه تفاوتي مي كند همين فردا موعد ظهور امام عصر(عج) باشد يا جمعه 01 سال بعد. مهيا نبودن سهل است، گاه چنان رميده- به سياق نعل وارونه- مي دويم كه فرسنگ ها فاصله مي اندازيم تا ميقات و ميعاد. اين از مسلمات است كه باور و عمل مدام دگرگون شونده ما و مردمان ما و صاحب منصبان و سخن گويان ما، علي الدوام ظهور را نزديك يا دير و دور مي كند.

مي توان سنجيد اين دوري و نزديكي را، دست كم به دو روش. يك آزمون همان است كه ببينيم ائمه پيش از امام عصر (عليه السلام) چگونه فرمان راندند و فرمان آنها چرا پيش نرفت؟ بپرسيم كه اگر امروز حضرت ولي عصر- ارواحنا له الفدا- پرده غيبت كنار زند و براي عدالت و حق حكم براند، آيا حكايت پرغصه روزگار اميرمؤمنان و امام حسن و امام حسين عليهم السلام از جانب خواص و عوام تكرار مي شود يا نه؟ و روش دوم كه اسباب و مقدمه آزمون به شيوه اول است، اينكه بپرسيم و بكاويم با جانشين امام عصر(عج) كه حجت امام بر مؤمنان است، چگونه معامله كرده ايم؛ از صاحبان مناصب عالي حكومتي و دارندگان نفوذ و اعتبار و وجاهت بگيريد تا مردمان عادي؟ بكاويم آنجا كه دعوت به وحدت و الفت و عدالت، و مرزبندي و مبارزه با استكبار و فساد و فتنه و نفاق شد چه قدر مردم همراهي كردند- كه كردند- چه مقدار صاحب منصبان لبيك گفتند، كدام ها از خود گذشتند و كدام گرفتار خود و منصب و مركب و فرزند و مشاور و مال و باند و قبيله و حزب ماندند؟ بپرسيم كه كجا تعصب ورزيدند و كجا دست رد به سينه تعصبات باطل جاهلي زدند يا نزدند؟ از اين منظر ولايت فقيه، قبله نماي جاده انتظار است.
«آيا ظهور نزديك است؟» با همه آتش اشتياقي كه برمي افروزد، سؤال غلط اندازي خواهد بود اگر درباره جماعتي مطرح شود كه در يك دل، دو دلبر داشتند و آخر سر هم كم بهاترين را برگزيدند. دلباختگاني بودند كه به جاي منزل ليلي، سر به ناقه سپردند تا آنان را پي تعلقات خود ببرد. انتظار بي ملاك نيست، كاملا قاعده مند و داراي فرمول است. «ماجعل الله لرجل من قلبين في جوفه. خداوند در درون انسان دو قلب ننهاده است.»

رسم عاشق نيست با يك دل دو دلبر داشتن
يا ز جانان يا ز جان بايست دل برداشتن
يا اسير حكم جانان باش يا دربند جان
زشت باشد نوعروسي را دو شوهر داشتن

ملاك روشني در اين ميان وجود دارد، همان كه امير مؤمنان پس از ماجراي تلخ صفين و حكميت و با زبان سراسر عتاب و سرزنش به ياران خود فرمود: «ايها الناس المجتمعه ابدانهم المختلفه اهوائهم! اي مردمي كه بدن هاشان در كنار يكديگر جمع است و سوداي دل هاي آنان پراكنده! كلام شما سنگ سخت را سست مي كند و رفتارتان دشمنان را به طمع مي اندازد. آنجاها كه مي نشينيد رجز مي خوانيد اما هنگام مبارزه كه مي رسد، به زبان اهل گريز از جنگ مي گوييد اي جنگ از ما دور شو!...هر كس به وسيله شما به سوي دشمن تير انداخت، تيري شكسته و بي پيكان رها كرد» (خطبه 29 نهج البلاغه). ملاك، احساس هميشگي جهاد است و اقتضاي جهاد، بر دشمن متمركز شدن و سستي نورزيدن و راه رخنه را بستن و از حواشي گذشتن و تعصبات تفرقه آفرين را به دور افكندن است. امام پس از شنيدن هجوم لشكر معاويه به شهر انبار، جهاد را دري از درهاي ويژه بهشت براي اولياي خاص خداوند دانستند اما فرمودند «من شب و روز و پنهان و آشكار شما را به جهاد فراخواندم و گفتم با آنها بجنگيد پيش از آن كه با شما بجنگند، به خدا سوگند با هيچ قومي در خانه اش نجنگيدند مگر آن كه او را خوار ساختند. پس شما كار را به گردن هم انداختيد و يكديگر را خوار كرديد تا در نتيجه غارتگري، شما را متلاشي ساختند و بر شهرهاي شما مسلط شدند... يا اشباه الرجال و لارجال! حلوم الاطفال... اي مرد نمايان نامرد كه صاحبان رؤياهاي كودكانه ايد...» (خطبه 27 نهج البلاغه).

پرسش مهم تر از «آيا ظهور نزديك است؟»، اين سؤال است كه رفتار و گفتار امروز ما چه قدر بسترساز ظهور است و به چه ميزان حجاب مي شود و فاصله مي اندازد؟ حقيقي ترين پرسش اين است كه ما با جانشين امام عصر(عج) چه گونه معامله كرده ايم؟ كم فروشي نكرده ايم؟ طاقچه بالا نگذاشته ايم؟ امانتداري كرده ايم؟ ما در اين كنكور آزمايشي بزرگ كه در آستانه آزمون نهايي است چه قدر ورزيده و چابك و از سر توجه رفتار كرده ايم كه اگر فردا خبر پيچيد «امام زمان آمد» جا نمانيم؟ و الاّ اگر قرار باشد مانند خواب ماندگاني كه به صداي ناگهان از جا مي پرند و با لباس خواب به كوچه مي دوند و انگشت نماي خلايق مي شوند، خبردار ظهور شويم كه چه كاري است علي الدوام گفتن «ظهور نزديك است... آيا ظهور نزديك است؟»! آنان كه در هر امري به هر دليل خودمداري و اجتهاد خودبينانه پيشه مي كنند، در واقع زمام به دست غير سپرده اند. با هر گامي از مقصد دورتر خواهند افتاد و در آزمون خطير جا خواهند ماند. اين آزمون، معافي و راه دررو ندارد.

به طواف كعبه رفتم به حرم رهم ندادند
كه تو در برون چه كردي كه درون خانه آيي

تعصب باطل از يك سو و لجاجت و اصرار بر اين تعصبات از سوي ديگر، مقدمه بي تقوايي است كه پيامبراكرم(ص) فرمود «هركس تعصب بورزد يا به خاطر او تعصب [ناحق] بورزند، رشته ايمان از گردن خويش گشوده است» و باز فرمود «هركس كه در قلب او به اندازه دانه خردل عصبيت باشد، خداوند او را در روز قيامت با اعراب جاهلي مبعوث مي كند». اميرمؤمنان نيز ضمن تخطئه تعصب و لجاجت و بيان اين تعبير كه «لجاجت، انديشه را تباه مي كند، فرموده اند: «اگر چاره اي از داشتن تعصب نيست، بايد تعصب تان به خاطر خصلت هاي والاي انساني و كردار ستوده و امور نيكويي باشد كه اهل شرافت و بزرگواري در آنها بر يكديگر فضيلت و برتري مي جستند...» (خطبه 192 نهج البلاغه).
انسان جايز الخطاست، درست. انسان منتظر مي تواند خطا كند، قبول. اما واجب الخطا كه نيست. بايد از خطا و انحراف برگشت كه اگر اصرار در ميان باشد، عقل را تعطيل، و انديشه و تصميم را تباه مي سازد، چندان كه برخي رجال نقش آفرين در فتنه سال88 را به تباهي كشاند. به تعبير رهبر فرزانه انقلاب، نان امام زمان(عج) را خورده بودند و دشمن را شاد كردند. «دل انسان غمگين مي شود و مي شكند به خاطر اينكه چرا كساني كه نان انقلاب را خوردند، نان اسلام را خوردند، نان امام زمان را خوردند، دم از امام زمان زدند، دم از ائمه معصومين زدند، حالا طوري مشي مي كنند كه اسرائيل و آمريكا و سيا و هركسي كه در هر گوشه دنيا با اسلام دشمن است، برايشان كف بزنند. اين، انسان را غصه دار مي كنند ولي به شما عرض كنم، بشارت هاي الهي اين قدر زياد است كه هر غمي را از دل پاك مي كند. بشارت هاي الهي خيلي زياد است. نبايد خيال كرد كه اگر چهار نفر آدمي كه سابقه انقلابي دارند، از كاروان انقلاب كنار رفتند، پس انقلاب غريب ماند. نه آقا، همه انقلاب ها، همه فكرها، همه جريان هاي گوناگون اجتماعي، هم ريزش دارند، هم رويش دارند؛ ريزش در كنار رويش.»

جهان آبستن حوادث بزرگي است. در سدّ استكبار خلل افتاده است. نهال بيداري اسلامي، انقباض و انجماد حاكميت طواغيت را شكافته و جوانه آن سر بيرون آورده است. عطر و بوي بهار ظهور، پنهان كردني نيست اما زمان همت و تلاش مضاعف است، دوران سختكوشي و مجاهدت. ظهور نزديك است يعني بي خواب و بي تاب شدن و مراقبت و مجاهدت و پاييدن خويش از گامي كه از سر خواب و غفلت برداشته مي شود. يعني خود را در جبهه يافتن و هيچ چيز را جاي مسئله اصلي ننشاندن. يعني چشم به انگشت اشارت مقتدا داشتن و جديت در اطاعت را سرلوحه امور ساختن و نظرات ايشان را به مولوي و ارشادي تقسيم نكردن. يعني بي تفاوت از رنج ملت هاي انقلابي نگذشتن. يعني حلقه و قبيله و حزب را بر گرده حق و عدالت و تكليف بار نكردن. يعني گوي چوگان دوست شدن و ناهمرهان را پي كردن. يعني كه همه چيز را با قبله نماي حريم دوست سنجيدن. يعني كه بي عشق خميني و خامنه اي نتوان عاشق مهدي شد. بايد به اين باور رسيد كه مارقين و قاعدين و ناكثين و قاسطين، همه در بيراهه رفته اند.
محمد ايماني

لینک کپی شد

گزارش خطا