الم شنگه تازه در شوراي هماهنگي سبز

اظهارات يك عضو گروهك تازه تأسيس موسوم به شوراي هماهنگي راه سبز عليه منتقدان آن به الم شنگه تازه اي در ميان محافل ضد انقلاب تبديل شد.
رجب مزروعي در مقابل انتقاد محافل ضد انقلاب نسبت به پنهان ماندن هويت شورا در يك سو و انحصارطلبي آن از سوي ديگر، معترضان را نادان توصيف كرده و گفته بود جبهه سبز بايد از شورا اطاعت كند.


به دنبال اين اظهارات، آرش برهاني از عناصر فراري و نويسنده سايت روزنت به اعتراض پرداخته و نوشت: سخنان مزروعي سخنگوي شاخه جديدالتأسيس سازمان مجاهدين انقلاب در خارج كشور، خاطره بحث و جدل هاي دوران اصلاحات را بار ديگر در خاطره ها زنده كرد. سخنان آقاي مزروعي معنايي ندارد جز اين كه «اعضاي شوراي هماهنگي منصوب آقاي موسوي هستند و شما بايد به حرف آنها گوش كنيد.» فارغ از لحن كلام آقاي مزروعي كه هيچ شباهتي به سبزها نداشت شما يادتان مي آيد مهدي كروبي يا ميرحسين موسوي جايي منتقدان خود را نادان بنامند و به آن ها توهين كنند؟ يا با منصوب كردن مسأله اي به خود به عنوان رهبران جنبش از نقد فرار كنند؟ بايد گفت استدلال هاي آقاي مزروعي همان هاست كه باعث شكست اصلاح طلبان شد. آن زمان هم دوستان اصلاح طلب، منتقدان را متهم مي كردند كه اولاً زمان مناسب براي نقد را نمي دانند و در ثاني از آن ها مي خواستند به اصلاح طلبان اعتماد كنند و حرفي روي حرف آنها نزنند، زيرا آن ها افراد مورد وثوق آقاي خاتمي هستند. نتيجه چنين استدلالي، وضعي است كه امروز با آن گرفتاريم وصدمه خوردن اصلاحات كه اميدها بدان بسته بوديم.
اكنون نيز آقاي مزروعي، چه درباره جنبش سبز و چه درباره اعضاي آن و چه درباره منتقدان بر همان سياق پيشين گام برمي دارند و گويا قصد ندارند از گذشته پلي براي رسيدن به آينده بسازند. ايشان و دوستان اصلاح طلب شان فراموش نكرده اند كه آنچه بارها توسط دانشجويان، روشنفكران و روزنامه نگاران در نقد اصلاح طلبان گفته و نوشته شد و وقعي نيز به آن نهاده نشد، چند سال بعد صورت واقعيت به خود گرفت. رويگرداني مردم از اصلاح طلبان و كم شدن استقبال جامعه نسبت به آنان و بي عملي ها همه و همه نتايج گريز از نقدها و توجيه اشتباهات بود؛ اتفاقي كه امروز نيز، به گونه اي ديگر در حال رخ دادن است.


وي مي افزايد: نمي دانم چگونه است كه آقاي مزروعي، از ما «نادان»ها مي خواهد به چنين استدلالي گوش فرا دهيم؛ «شوراي هماهنگي راه سبز اميد مشروعيت خود را از رهبران جنبش سبز مي گيرد و كساني كه آقايان موسوي و كروبي را قبول دارند بايد اين تصميم آنها را هم قبول داشته باشند.» معناي اين سخن چيست؟ اساساً كدام نهادي از طرف جنبش سبز اعلام تعطيلي نقد را كرده است؟ اصلا اين نگاه تماميت خواهانه چيست كه مي گويد هركس آقاي موسوي و كروبي را قبول دارد، بايد اين شورا را نيز قبول كند؟
روزنت كه خود باني مصاحبه با مزروعي بود تصريح كرده است: آقاي مزروعي به گونه اي از شوراي هماهنگي سخن مي گويند كه گويا حداقل به طور كامل در جريان شكل گيري آن هستند. ايشان مدعي هستند كه شوراي هماهنگي در داخل ايران شكل گرفته است. سؤال از جناب مزروعي اين است كه اگر اين طور است، سخنان آقاي واحدي به عنوان مشاور آقاي كروبي كه اعلام كرده اند خودشان به همراه آقاي ارجمند در اين شورا هستند و بر روي انتخاب برخي از اعضا نظارت داشته اند، چيست؟ آيا آقاي واحدي و آقاي امير ارجمند عضو اين شورا هستند؟ با فرض صحت اين مسأله كه اعضاي شوراي هماهنگي در داخل كشور هستند- كه شواهد برخلاف آن است- سخنان آقاي واحدي و گاهي نيز سخنان آقاي ارجمند نشان مي دهد كه اين دو تن نيز در اين شورا عضويت دارند. پس دليل اينكه حضور اين دو در شورا به طور رسمي و علني اعلام نمي شود، چه مسأله اي است؟


نويسنده يادآور شده است: منتقدان ديروز و امروز اصلاح طلبان، همان هايي هستند كه آقاي مزروعي آن ها را متهم كرده است كه «خود را به ناداني مي زنند.» اين «نادان ها» هماناني هستند كه سال هاي گذشته، به نقد اصلاحات نشستند.
در همين حال نيك آهنگ كوثر كاريكاتوريست فراري نشريات زنجيره اي كاريكاتوري را منتشر كرد كه در آن اعضاي شوراي هماهنگي راه سبز به شكل چند نفر نقابدار و در «پاريس» تصوير شده كه در عين حال مي گويند: «ما چون در ايرانيم اسامي مان را لو نمي دهيم!
پايگاه ضدانقلابي خودنويس نيز در مطلبي تصريح كرده كه نام اعضاي شوراي هماهنگي به خاطر بدنام و بدسابقه بودن آنها پنهان مانده است. اين سايت كديور و مهاجراني را از جمله اين اعضا ذكر كرده است.

كيهان