بیشتر ما شبیه مسعود فراستی شده‌ایم!
به گزارش بولتن نیوز به نقل از آی سینما، مهدی کرم پور تهیه کننده و کارگردان «سوفی و دیوانه»، درباره مراحل تولید این فیلم سینمایی گفت: «فیلم «سوفی و دیوانه» همچون سایر فیلم‌های من، تماشاچی خاص خودش را دارد. چون من خیلی اهل فیلمسازی مد روز نیستم و در یک گوشه کار خودم را انجام می‌دهم. پیش تولید این فیلم بیش از 6 ماه به طول کشید و تفاوت زیادی با فیلم‌های آپارتمانی دارد.»
کرم پور درباره پر دیالوگ بودن فیلم «سوفی و دیوانه» توضیح داد: «سینما آن چیزی است که بر پرده نقش می‌بندد، سینما یک تعریف ندارد، بلکه تعاریف بسیار زیادی دارد. «سوفی و دیوانه» فیلمی قصه گو است، اما فرم آن نا متعارف است. این نوع سینما طرفداران خاص خودش را دارد و ما به موافقان و مخالفان این فیلم احترام می‌گذاریم.»
کارگردان «پل چوبی» با اشاره به سابقه خود در تدریس سینما اضافه کرد: «بعد از گذشت 20 سال که در سینما کار می‌کنم و این حرفه را در ایران، فرانسه و امریکا تدریس کردم، می‌دانم از آغاز با چه نوعی فیلمی طرفم و می‌دانم چه نوع مخاطبی هم از فیلم‌ها استقبال خواهد کرد. «سوفی و دیوانه» به اندازه خودش است و ما هم با آن خوشحال هستیم.»
مهدی سجاده چی فیلمنامه نویس «سوفی و دیوانه» در ادامه صحبت‌های کرم پور اضافه کرد: «خرافه پنداشتن سینما، مقوله‌‌ای کهنه است. مخاطب یک فیلم را یا می‌پسند یا نمی‌پسندد! این‌که چه حجمی از دیالوگ و یا تصویر در یک فیلم استفاده شود، تئوری‌هایی است که در 30 سال پیش مورد توجه قرار می‌گرفت، اما بسیاری از نمایش‌های رادیویی به فیلم تبدیل می‌شوند و بسیاری از فیلم‌ها هم به نمایش تبدیل می‌شوند. حالا شاید برخی به سینمای داستان گو علاقه بیشتری داشته باشند.»
کرم پور در پاسخ به نظر یکی از خبرنگاران در مورد اشتباهات منطقی که فیلمنامه «سوفی و دیوانه» دارد، توضیح داد: «به نظر من این موضوع اندکی کودکانه است. قرار نیست در فیلم نشان داده شود که فلان ایستگاه مترو در کدام منطقه قرار داد، ما که قرار نیست در فیلم سینمایی آدرس بدهیم و بگوییم در فلان ایستگاه مترو، سنگ فرش به شکل خاصی است. فضای «سوفی و دیوانه» فانتزی است و باید به این مسئله دقت کرد.»
امیر جعفری درباره تطابق فضای فیلمنامه «سوفی و دیوانه» با نسخه ساخته شده آن گفت: «داستانی که ما به عنوان فیلمنامه خواندیم دقیقا همانی بود که در نسخه ساخته شده این فیلم هست و اتفاق عجیب و غریبی در این مورد به وجود نیامد.»
کرم پور در ادامه به تفاوت کارگردانی فیلم «سوفی و دیوانه» با ساخته‌های قبلی خود اشاره کرد و در این باره گفت:« کارگردانی «سوفی و دیوانه» بسیار سخت از فیلم‌های « چه کسی امیر را کشت؟» و «پل چوبی» بود، و از نظر کارگردانی این فیلم سخت ترین کار من به حساب می‌آید.»
در ادامه نازنین مفخم درمورد تصویر بندی در سینما تاکید کرد: «تصویری که در سینما می‌بینیم یک کمپوزیسیون و ترکیب بندی دارد، در سینما ما عکس نمی‌بینیم. در سینما ترکیب بندی درون کادرها و کنار هم گذاشتن کادرها را داریم. تصویر یک پس زمینه و جایگاهی دارد.»
مهدی سجاده چی در پاسخ به نظر یکی از خبرنگاران در مورد تعارضی که در دنیای فانتزی این فیلم وجود دارد، توضیح داد: «من نمی‌خواهم کسی را متهم کنم، اما اگر مخاطبان حوصله کنند تا یک فیلم متفاوت را ببینند، ممکن است برداشت متفاوتی از یک فیلم در شرایط گوناگون داشته باشد. این فیلم درباره جامعه ای است که تخیلش را از دست داده به طوری که افراد آن جامعه قادر نیستند با تخیل فرهیخته خودشان را از شرایط سخت و دشوار رها کنند. به اندازه در مورد دردهای اجتماع صحبت کردیم، اما این فیلم خیلی ساده نشان می‌داد که انسان در سخت ترین شرایط بر زندگی خود و اطرافیان‌اش می‌تواند تاثیر بگذارد. ما عادت کردیم در فیلم‌ها تنش باشد تا عصبانیت خود را در فیلم‌ها ببینیم.»
کرم پور که تهیه کنندگی «سوفی و دیوانه» را هم بر عهده دارد، درباره امیدواری خود از فروش این فیلم در گیشه گفت:« این فیلم در بخش خصوصی ساخته شده است و خودمان هم برای فروش این فیلم در گیشه فکر‌هایی کردیم.»
کارگردان «پل چوبی» در ادامه این موضوع خاطره جالبی در مورد اکران فیلم سینمایی «چه کسی امیر را کشت؟» که سال‌ها پیش جلوی دوربین برده بود، تعریف کرد :« یازده سال پیش، یک اتفاق با مزه‌ای برای فیلم « چه کسی امیر را کشت» رخ داد. برخی از تماشاگران بعد از این‌که این فیلم را تماشا کردند با شکستن شیشه‌های سالن، به پلیس 110 زنگ زدند و از من شکایت کردند که «چه کسی امیر را کشت» فیلم نبوده و کارگردان تنها با بازیگران مصاحبه کرده است. آنها همچنین گفتند که باید پول بلیت‌های ما را پس دهند و من هم اعلام کردم پول بلیت‌های تماشاگران ناراضی را پس خواهم داد. بعد از این اتفاق در سردر سینماها بنری زدیم که روی آن نوشته بود به هیچ عنوان دیدن این فیلم را توصیه نمی‌شود. اما در انتها «چه کسی امیر را کشت» برای من سود سه برابری به همراه آورد. تمام فیلم‌هایی که ساختم تا حالا توانسته خرج خود را دربیاورد و تمام آنها در بخش خصوصی بوده است و ریالی از شهرداری و میراث فرهنگی و سایر ارگان‌ها دریافت نکردم. «چه کسی امیر را کشت» سال‌ها بعد به یکی از فیلم‌های محبوب بسیاری از منتقدان تبدیل شد و بسیاری از آنها دیالوگ‌های آن را حفظ کردند. یکی از منتقدان پیشکسوت سینمای ایران سه صفحه برای این فیلم نقد منفی نوشت. اما چندین سال بعد، من دیدم تمام دیالوگ‌های این فیلم را حفظ کرده بود و یک روز به من گفت 30 بار این فیلم دیدم.»
کرم پور ادامه داد: «من به سالن‌های پر تنش سینماها عادت دارم. حتی برای «پل چوبی» هم همچنین اتفاقی افتاد، اما سال‌های بعد بسیاری دیالوگ‌های این فیلم را حفظ کردند و بخش‌هایی از آن را در شبکه‌های اجتماعی پخش کردند. «سوفی و دیوانه» شاید برای اولین بار مخاطب را سوپرایز کند، اما بعدها ممکن است وقتی این فیلم را در فضای بدون تنش تماشا کند، نظرش در مورد این فیلم عوض شود و با توجه به این‌که من تهیه کننده «سوفی و دیوانه» هستم، قطعا نمی‌خواهم با این فیلم خودم را بدبخت کنم.»
امیر جعفری در پایان نشست کنایه‌ای هم به برنامه «هفت» و مسعود فراستی زد و گفت:« وقتی همه ما برنامه «هفت» را نگاه می‌کنیم، می‌گویم چرا آقای فراستی فیلم‌ها را نگاه نکرده نقد می‌کند؟ غیبت نمی‌کنم چون این جمله‌ها به خود او هم می‌گویم. امروز بیشتر ما شبیه به مسعود فراستی شده‌ایم، چون بعد از تماشای تنها چندین دقیقه از فیلم، به قضاوت در مورد آن می‌پردازیم و این موضوع نشان می‌دهد که ما صبر و حوصله‌مان را از دست دادیم.»
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
