زُل نزنیم!

به گزارش بولتن نیوز،  زُل زدن مایه آزار است زُل نزنیم؛ به زنِ چاقِ توی پراید، به النگوهای طلایی ردیف تویِ دستش. به زن و شوهری که توی خیابان بحث می‌کنند، به مرد دست و پا شکسته عصا به دست، به ویلچرنشینش حتی؛ با ماسک و بی‌ماسک. به دختری که با علاقه به گربه‌های کثیف و لاغر مردنی توی خیابان غذا می‌دهد، به زنی که روی نیمکت پارک تنها نشسته و آرام اشک می‌ریزد. به بچه مریض، به آدم علیل، به زیپ باز پیرمرد، به دست لرزان و چروکیده پیرزن، به دخترک ژنده‌پوش فال فروش، به جوان شیک روزنامه فروش؛ زل نزنیم به آدم‌هایِ تا مغزِ استخوان خیسِ بدون چتر؛ به زن و شوهر با اختلاف سنی زیاد، که دست همدیگر را گرفته‌اند و راه می‌روند، به دوست داشتن‌شان زل نزنیم؛ به درز پاره لباس، به صورت سوخته و پوست جمع شده، به زن زیبا، به مرد زشت، به زنی که دوربین به دست از زمین و زمان عکس می‌گیرد، به تنهاییِ زنی که برای خودش گُل می‌خرد؛ به مردی که راه می‌رود و زیرلب با خودش حرف می‌زند. به گدا، به دیوانه؛ به دیوانه‌ها هم زل نزنیم، بگذاریم آرام برای خودشان لبخند بزنند، بخندند. بگذاریم آن که دلش گرفته و اشک می‌ریزد هم با خیال راحت گریه کند، زل نزنیم، زل زدن مایه آزار است. کاش مجلس قانونی وضع می‌کرد و زُل زدن را جرم اعلام می‌کرد. کاش سر در هر مدرسه‌ای می‌نوشتند وای بر زُل زنندگان...

منبع: شهروند