شيعه و سني كنار هم، شاد در ميلاد پيامبر اعظم، يد واحده در برابر دشمنان جهان اسلام

گروه مذهبي: روز هفتم فرا رسید. «عبد المطلب‏»،براى عرض سپاسگزارى به درگاه الهى گوسفندى کشت و گروهى را دعوت نمود و در آن جشن با شکوه، که از عموم قریش‏دعوت شده بود، نام فرزند خود را«محمد»گذارد. وقتى از او پرسیدند: چرا نام فرزند خود را محمد انتخاب کردید، در صورتى که این نام در میان اعراب کم سابقه است؟ گفت:خواستم که در آسمان و زمین ستوده باشد.
به گزارش بولتن نيوز، درباره‏ میلاد رسول اکرم «حسان بن ثابت‏» شاعر رسول خدا چنین مى‏گوید: «فشق له من اسمه لیجله فذو العرش محمود و هذا محمد.» آفریدگار،نامى از اسم خود براى پیامبر خود مشتق نمود.از این جهت(خدا) «محمود»(پسندیده)و پیامبر او«محمد»(ستوده)است و هر دو کلمه از یک ماده مشتقند و یک معنى را مى‏رسانند.

قطعا، الهام غیبى در انتخاب این نام بى‏دخالت نبوده است.زیرا نام محمد،اگر چه در میان اعراب معروف بود،ولى کمتر کسى تا آن زمان به آن نام نامیده شده بود.طبق آمار دقیقى که بعضى از تاریخ نویسان بدست آورده‏اند،تا آن روز فقط شانزده نفر به این اسم نامگذارى شده بودند.

چنانکه شاعر درباره میلاد رسول اکرم می گوید: «ان الذین سموا باسم محمد من قبل خیر الناس ضعف ثمان.» کسانى که به نام محمد،پیش از پیامبر اسلام نام گذارى شده بودند،شانزده نفر بودند.

ناگفته پیداست که: هر چه مصداق یک لفظ کمتر باشد،اشتباه در آن کمتر خواهد بود و چون کتابهاى آسمانى،از نام و نشان و علایم روحى و جسمى او خبر داده بودند،باید علایم آن حضرت آنچنان روشن باشد که اشتباه در آن راه پیدا نکند.یکى از آن علایم، نام آن حضرت است.باید مصداق آن به قدرى کم باشد،که راه هر گونه تردیدى را در تشخیص پیامبر گرامى از بین ببرد.مخصوصا هنگامى که بقیه اوصاف و علائم وى ضمیمه نام او گردد.در این صورت،بطور واضح کسى که انجیل و تورات از ظهور او خبر داده است،به خوبى شناخته خواهد شد.

اشتباه خاورشناسان در میلاد رسول اکرم

میلاد رسول اکرم-قرآن مجید،رسول گرامى را به دو و یا چند نام معرفى مى‏کند. در سوره‏هاى آل عمران و محمد و فتح و احزاب،در آیه‏ هاى 138 و 2 و 29 و 40،او را به نام‏«محمد»و در سوره‏«صف آیه 6»به نام‏«احمد»خوانده است.علت داشتن دو نام اینست که:مادر رسولخدا،پیش از جدش،نام او را«احمد»گذارده بود،چنانکه در تاریخ منعکس است. بنابراین،آنچه را بعضى از خاورشناسان در مقام اعتراض گفته‏اند که:«انجیل‏»،به تصریح قرآن،در سوره‏«صف آیه 6»،ظهور پیامبرى را بشارت داده است که نام او احمد است نه محمد،و شخصى که مسلمانان به رهبرى او معتقدند،نام او«محمد»است نه احمد،بى اساس است. زیرا قرآنى که پیامبر ما را به نام‏«احمد»معرفى نموده است،در چند جا او را به نام‏«محمد»خوانده است.اگر مدرک آنها براى تعیین نام این پیامبر،قرآن مجید باشد(چنانکه همانست)،قرآن او را به هر دو اسم نامیده،و او را در جائى به نام محمد و در جاى دیگر«احمد»معرفى نموده است.

اخلاق خانوادگی رسول اکرم

در اخلاق حضرت محمد , همين بس كه با آن جلالت و موقعيتى كه به سلاطين نامه دعوت مى نوشت در خانه , تا حد امكان كارش را شخصا انجام مى داد. اهل سيره نوشته اند : پيامبر خدا در خانه خويش خدمتكار اهل خود بود , گوشت را تكه تكه مى كرد و بر سفره غذاى حقيرانه مى نشست و انگشتان خويش را مى ليسيد , بز خود را مى دوشيد و لباس خود را وصله مى نمود و بر شتر خود عقال مى زد و به ناقه خود علف مى داد , با خدمتكار منزل آرد را آسياب مى كرد و خمير مى ساخت.
ابن شهر آشوب در كتاب مناقب , (ج 1, ص 146) روايت كرده كه : رسول خدا (ص) كفش خود را وصله مى زد , پوشاك خويش را مى دوخت , در منزل را شخصا باز مى كرد , گوسفندان و شترها را مى دوشيد و به هنگام خسته شدن خادمش در دستاس كردن به كمك او مى شتافت و آب وضوى شبش را خود تهيه مى كرد. و در همه كارها به اهل خانه كمك مى كرد. لوازم خانه و زندگانى را به پشت خود از بازار به خانه مى برد.
گاه اتفاق مى افتاد كه حضرت خانه خويش را نظافت مى كرد و جارو مى كشيد و خود مكرر مى فرمود : كمك به همسر و كارهاى منزل , صدقه و احسان در راه خدا محسوب مى شود. از عايشه نقل شده كه گفته است : محبوب ترين كارها نزد رسول خدا (ص) خياطى بود. پيامبراكرم (ص) با همه عظمت و موقعيت ممتازش در منزل كار مى كرد. و به نگهدارى و پرستارى از كودكان مى پرداخت. عايشه همسر آن حضرت مى گويد : وقتى خلوت مى شد , پيامبر لباس خود را مى دوخت و كفش خويش را وصله مى كرد.

على(ع) بيش از سى سال عمر خود را با رسول خدا (ص) سپرى كرده و شناساترين فرد به رسول خدا بوده و از اخلاق داخلى و خارجى حضرتش اطلاع دقيق داشته , امام حسين(ع) مى فرمايد : «سإلت إبى عن مدخل رسول الله صلى الله عليه و آله فقال : كان دخوله فى نفسه مإذونا فى ذلك, فاذا آوى الى منزله جزإ دخوله ثلاثه اجزإ, جزءا لله و جزءا لا هله و جزءا لنفسه. ثم جزء جزئه بينه و بين الناس فيرد ذلك بالخاصه على العامه و لا يدخر عنهم عنه شيئا....»

از پدرم در مورد امور رسول خدا (ص) در داخل خانه سوال كردم , فرمودند : وقتى به خانه اش مى رفت , اوقاتش را سه قسمت مى كرد : يك قسمت براى خدا و يك قسمت براى خانواده اش و يك قسمت براى خودش , آن گاه قسمت خودش را نيز ميان خود و مردم تقسيم مى كرد و آن را براى بستگان و بزرگان صحابه (كه در منزلش به خدمت او مى رسيدند) قرار مى داد و ذره اى از امكانات خود را از آنان دريغ نمى نمود (بلكه آن چه امكان داشت در حقشان انجام مى داد.)

حضرت در مورد امورى كه به شخص او مربوط مى شد , خشمگين نمى شد. تنها براى خدا , آن گاه كه حرمت هاى الهى شكسته مى شد , غضب مى كرد. يكى از همسران آن حضرت مى گويد : وقتى رسول خدا (ص) غضب مى كرد به جز على (ع) كسى را ياراى سخن گفتن با حضرتش نبود. علاوه بر همسران , همنشينان روزانه پيامبر (ص) عبارت بودند از فاطمه و شوهر و فرزندانش و به گواهى تاريخ و روايات فراوان , علاقه پيامبر خاتم (ص) به آن ها قابل قياس با ديگر كسان و نزديكان حضرت نبود. به موجب روايتى كه عايشه نقل كرد , هر گاه فاطمه (س) بر پدر وارد مى شد رسول خدا (ص) جلوى پاى دخترش بلند مى شد و او را مى بوسيد و در جاى خود مى نشانيد.

در عروسى فاطمه (س) زنان مسرور بودند و اظهار شادمانى مى كردند و سرود مى خواندند و مى گفتند : ابوها سيد الناس. رسول خدا (ص) فرمود : بگوييد و بعلها ذو الشده الباس. و اين مصراع چون در مدح حضرت اميرالمومنين (ع) بود , با آن كه رسول خدا خواسته بود بانوان بگويند اما عايشه , زنان را منع كرد از اضافه كردن اين مصراع. پيامبر(ص) متوجه موضوع شد و فرمود : عايشه عداوت ما را ترك نمى كند!

روزى رسول اكرم (ص) وارد اطاق عايشه شد مشاهده كرد كه تكه نانى روى زمين و زير دست و پا افتاده است آن را برداشته و خورد و سپس فرمود : اى حميرا ! مجاورت نعمت هاى الهى را بر خويشتن گرامى دار تا هرگز نعمت هاى خداوندى از مردم دور نشوند.


امام خميني (ره) و مسئله وحدت شيعه و سني

در اسلام بین شیعه و سنّی ابداً تفرقه نیست؛ بین شیعه و سنّی نباید تفرقه باشد. باید وحدت کلمه را حفظ کنید. ائمه اطهار ما سفارش کردند به ما که بپیوندید با هم؛ و با هم اجتماعمان را حفظ کنیم و کسی که این اجتماع را بخواهد که به هم بزند، یا جاهل است و یا مغرض. و نباید به این حرفها گوش بکنند. برادران سنّی ما نباید به یک تبلیغاتی که از طرف دشمنان اسلام می‌شود ترتیب اثر بدهند. ما با آنها برادر هستیم، آنها با ما برادر هستند. این مملکت مال همه ماست، مال همه ما. مال اقلیتهای مذهبی، مال مذهبیون ما، مال برادران اهل سنّت ما. همه ما با هم هستیم.
مسأله‌ی اختلاف بین پیروان دو طایفه و دو مذهب، ریشه‌اش از صدر اسلام است. در آن وقت خلفای اموی، و خصوصاً عباسی، درصدد بودند که اختلاف ایجاد کنند. مجالس درست می‌کردند و [به اختلاف] دامن می‌زنند. این اختلاف کم‌کم اسباب این شد که در بین عوامِ از اهل سنّت و عوامِ از اهل شیعه این تنافس پیدا شد؛ وگرنه نه عوام اهل سنّت به سنّت رسول‌الله عمل کرده و می‌کنند و نه عوام اهل شیعه پیروی از ائمه اطهار کرده‌اند. ائمه اطهار ما کوشش کردند تا اینها را داخل در آن جمعیّت کنند، با آنها نماز بخوانند، به تشییع جنازه‌های آنها بروند. زمان کم‌کم آمد به این طرف، و قدرتمندان این کار را کردند برای اینکه این دو طایفه با هم سرگرم باشند، و خودشان هر کاری می‌خواهند بکنند.

ما با هم یکی هستیم و ما جدا نیستیم. اختلاف، اختلاف دو تا مذهب است؛ این اختلاف نباید اسباب این معنا بشود که ما در اساس اسلام [اختلاف کنیم]. اسلام بالاتر از این معانی است که ما به واسطه‌ی اختلاف مسلکی از اسلام مثلاً چه بکنیم. ما که می‌بینیم الآن اسلام در معرض خطر است، بر همه ما لازم است که دست به هم بدهیم و از آن اشتباهاتی که در سابق بوده دست برداریم.

دستهایی را که مثل سابق [می‌خواهند] ما را از هم جدا کنند قطع کنیم و من امیدوارم که به کوشش شما دانشمندان آنجا و ما طلبه‌های اینجا بتوانیم این جدایی را برداریم. چنانچه اختلافاتی هم در بین خود ما هست: اختلاف بین اخباری و مجتهدین، این یک باب بود؛ بین صوفیه و متشرّعه هم یک باب بود؛ و اخیراً بین احزاب - بَعضُها مَعَ بَعض؛ [یا] بین دانشگاهی و روحانی. و آنها به اختلافات دامن می‌زنند تا ما را با خودمان مشغول کنند و همه حیثیّت ما را ببرند؛ هم مادیّات ما را چپاول کنند، هم معنویّات ما را از بین ببرند. ولی الآن ملّت ما بیدار شده است، هم در طرفهای شما بحمدالله به برکت وجود شما، و هم در اینجا به برکت روحانیون اینجا.

راهكارهاي تقويت وحدت شيعه و سني

قرآن و اسلام همه مسلمانان را یک امت واحده خوانده در حالی که امروزه برخی رویدادها موجب تفرقه مسلمانان گشته است و روابط مسلمانان با یک‌دیگر بر طبق همان الگویی که دولت‌های غربی و استعماری به نفع خود بیان کرده‌اند، یعنی تفرقه‌ بینداز و حکومت کن، رقم خورده، مخالفان اسلام با حربه‌هایی مانند بنیادگرایی، افراط‌گرایی و تروریسم و نسبت‌دادن آنها به اسلام، سعی در نابودی اسلام دارند.

برای تقویت وحدت شیعه و سنی، همان گونه که شناخت عوامل و زمینه‌های تقویت این وحدت ضرورت دارد، شناخت عوامل و زمینه‌های اختلاف نیز ضروری است، بر این اساس برای ایجاد وحدت اسلامی، باید عوامل اختلاف همانند تنگ نظریها ،احساسات آنی، تحریک پذیری، تعصبات قومی و پیروی از هواهای نفسانی، شناسایی و با آنها مبارزه گردد تا زمینه فرصت طلبی دشمنان خارجی نیز که نقش بنیادی در ایجاد اختلاف داشته و دارند از بین رفته و در عین وحدت و یکپارچگی به تنوع در جامعه به عنوان فرصتی گرانبها نگریسته شود.

همچنین لازم است همه احاد جامعه به منطق هم احترام گذاشته و عواطف و احساسات یکدیگر را در راستای خواست دشمن مشترک مسلمانان بیهوده مجروح نسازند که در این راستا رسانه، نخبگان و دلسوزان و ریش سفیدان نقش مهمی در فرهنگسازی دارند، وحدت شیعه و سنی که بارها و بارها بیان شده این است که پیروان هر یک از مذاهب اسلامی در عین حال که عقاید و سنن خاص آن مذهب را برای خود حفظ کرده و پایبند به آن هستند، در روابط اجتماعی و سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و نظامی خود نیز با مسلمانان دیگر همسو و تابع منافع و مصالح دینی و ملی باشند.

تفرقه باعث می‌شود دشمنان اسلام و آنهایی که از تفرقه میان شیعه و سنی سود می‌برند موارد اختلاف برانگیز را پررنگ‌تر کرده و موارد اصلی را که موجب اتحاد بین مسلمانان می‌شود، نادیده گیرند و اشتباهات و تندروی‌های عده‌ای اندک به ظاهر منتسب به یک مذهب را به پای کل پیروان آن مذهب گذاشته و مرتبا به اختلافات دامن بزنند لذا روشنگری بزرگان و روحانیون شیعه و سنی که البته در سال‌های اخیر و همگام با فتاوا و توصیه‌های رهبر معظم انقلاب پررنگ‌تر نیز بوده جلوی هر گونه اختلاف و تفرقه را می‌گیرد. برای تقویت وحدت مسلمانان، همان گونه که شناخت عوامل و زمینه‌های تقویت این وحدت ضرورت دارد، شناخت عوامل و زمینه‌های اختلاف نیز ضروری است.
در استان وسیع و دو و نیم میلیون نفری سیستان و بلوچستان، به عنوان استانی پلی‌ژنیک با وجود تنوع قومی و مذهبی و دارابودن مرز طولانی و حضور نیروهای فرامنطقه‌ای در همسایگی استان تلاش برای ایجاد اختلاف مذهبی و قومی توسط دشمن، فهم اجتماعی و دینی و اخلاقی و توجه به منافع ملی و دینی می‌تواند مانع اتلاف بخش اعظمی از انرژی مردم و نخبگان صرف حاشیه ها و اختلافات و تحریکات دشمنان شود.

بدخواهان مسلمانان با عمق بخشیدن به اختلافات جزئی موجود بین مسلمانان و دامن زدن به تعصب‌های قومی و مذهبی و حمله به باورهای یک گروه به بهانه‌ حمایت از عقاید گروه دیگر، اتحاد و یکپارچگی مسلمانان درهم شکسته و آنان را سرگرم این گونه درگیری‌ها کرده و افکار آنان را از مسایل اصلی منحرف سازند و از پیشرفت و توسعه و آبادانی کشورهای اسلامی در راستای منافع خودشان جلوگیری کنند.

توسعه استان پر ظرفیت سیستان و بلوچستان در راستای توسعه و رشد ملی از مسیر وحدت، توجه به دانش و فرهنگ و اقتصاد، نگاه مومنانه و از دریچه حرمت‌گذاری، توجه به قانون اساسی، حذف تعصبات بیجا، تقویت خرده فرهنگ‌های پسندیده، تعامل و هم افزایی قومی و مذهبی میسر می‌شود همچنین باید دقت کرد که وحدت در حوزه‌های گوناگون تأمین‌کننده آرامش امنیت پایدار در حوزه‌های معنوی، فردی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و نظامی است بنابراین می‌توان گفت وحدت از طریق تقویت الفت و هم‌گرایی در کشور به افزایش قدرت کشور اسلامی‌مان منجر شده و به ارتقای امنیت ملی کمک می‌کند و اما اقدام‌های وحدت‌شکنانه در هر سطحی با هر هدفی که صورت پذیرد قابل توجیه نیست.

جمهوری اسلامی ایران، کشورهای اسلامی و همه مسلمانان باید مراقب آوا و نغمه‌هایی باشند که به دنبال جدا کردن حساب مذهب یا فرقه خود و یا جدا دانستن حساب یک یا چند نحله اسلامی از خود است و باید به چنین اندیشه‌ای به دیده تردید بنگرند، به جای مرزبندی شیعی و سنی باید مرزبندی اصیل و انحرافی یا هشیار و منفعل پررنگ شود و حول مشترکات گرد هم بیاییم تا توطئه دشمنان امت والای پیامبر(ص) ناکام بماند.

---

منابع:

پايگاه فرهنگي بيتوته

پايگاه فرهنگي شهيد آويني

پايگاه فرهنگي راسخون

مشرق