ایستاده بر عهد تا پای جان

گروه مذهبی ، کربلا الگوی کامل تاریخ بشریت در همه زمینه هاست، از عدالت‌طلبی تا شقاوت. به دیگر‌سخن کربلا آینه تمام‌نمای نیکی و ‌بدی‌های بشری است. اگر فردی در پی حق‌جویی باشد، بی‌شک عاشورا بهترین کلاس درس برای این امر است. یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین نکاتی که امروزه نیز از ارزش والایی برخوردار است، ولایت‌مداری و تبعیت از امر ولی است.  
             
به گزارش بولتن نیوز، ولایت‌مداری علی‌الخصوص در دوره‌ای که ما زندگی می‌کنیم امری است بسیار مهم. زیرا در عصر غیبت حضرت صاحب‌الزمان(عج) ولی فقیه بر جامعه اسلامی حکومت می‌کند و در صورتی که از اوامر ولی فقیه در جهت منافع شخصی اطاعت ننماییم، دچار اشتباهی بزرگ گشته‌ایم و جامعه و خودمان را به سوی ذلالت هدایت خواهیم کرد. اما آن چهره ناب و آموزگار عرصه ولایت‌مداری کسی نیست جز حضرت عباس(ع). عباس بن علی آینه تمام‌نمای ولایت‌مداری و گوش به فرمان ولی امر بودن در صحنه کربلا و تاریخ شیعه است. اگر ذره ذره حرکات و سکنات ابوفاضل(ع) را بررسی کنیم، به نتایجی عجیب دست خواهیم یافت.


طبق مستندات و مدارک موجود در کتب روایی، ایشان از فقهای فرزندان امیرالمؤمنین(ع) بوده‌اند و فقیهی والامقام و بسیار برجسته بوده‌اند. حال فردی با چنین درجه بالایی از فقاهت و کرامت، چنان ذوب در امام زمان خویش است که می‌گوید: «امیری حسین و نعم الامیر» او حسین(ع) را سرور و مولای خود می‌داند و با همه وجود و خانواده و برادرانش در خدمت مولای خویش است. تنها کافیست همین یک وجه را با امروز بررسی کنیم. افرادی که اندکی سواد دارند و یا به درجات بالای فقهی رسیده‌اند، دیگر خود را متعهد به ولی امر نمی‌دانند و خود را بی‌نیاز از ولی می‌دانند.

این امر البته در همان زمان واقعه عاشورا نیز مصادیق فراوانی برایش وجود دارد. امثال سلیمان صرد منتظر دعوت رسمی امام(ع) ماندند و استخاره گرفتند. تنها علت این رفتار تکیه بر فقاهت و جایگاه علمی‌شان و زمان نشناس بودن و از همه مهم‌تر، عدم ولایت‌مداری ایشان می‌باشد. در روایات نیز وجود دارد که هنگامی که حضرت صاحب‌الامر(عج) ظهور می‌نمایند، تعدادی از فقها و علما به مخالفت و بهانه‌جویی می‌پردازند. این تنها به دلیل عدم پذیرش ولایت امام زمان خویش است. در حادثه کربلا اگر آنان که حسین(ع) را به کوفه دعوت کردند، بر سر عهد خود با ولی امر خود می‌ماندند، آن نمی‌شد که شد.
             
دیگر جلوه ولایت‌مداری علم‌دار کربلا گذشتن از امان‌نامه‌ای است که شمر لعین برای او آورد. شمر و‌ حضرت ام‌البنین(س) از یک قبیله بودند و به همین دلیل شمر برای فرزندان ایشان، یعنی حضرت عباس(ع) و سه برادر دیگرشان امان‌نامه آوردند. هنگامی که شمر به خیام نزدیک شد و فرزندان ام بنین را صدا کرد، عباس بن علی از خجالت و شرم که چنین اتفاقی افتاده سعی می‌کرد تا اهمیتی قائل نشود، اما به امر ولی خود به او پاسخ می‌دهد و در دم امان‌نامه را پاره می‌کند زیرا خود و برادرانش را پایین‌تر از فرزندان فاطمه اطهر می‌داند  و هنگامی که او امان داشته باشد و فرزندان حضرت زهرا(س) امانی نداشته باشند را ننگ برای خود می‌داند.


این جلوه از عشق عباس به مولای خود را با بزرگان آن زمان و امروز مقایسه کنید. در همان زمان افراد هر کدام به بهانه‌ای از مهلکه می‌گریختند. بعضی به بهانه توشه برای خانواده، بعضی به بهانه برادرکشی و بعضی به بهانه  دستور مستقیم امام را نشنیدن و مشخص نبودن تکلیف. امروز نیز فرزند و جان و مال امتحانی بزرگ برای کسانی است که ادعای ولایت‌مداری دارد. در زمان ظهور نیز این امتحان بزرگ تعیین‌کننده مسیر است. در زمان دفاع مقدس نیز کسانی که از جان و مال و فرزندان خود گذشتند و به ندای هل من ناصر خمینی کبیر لبیک گفتند، عاقبتی بهشتی پیدا کردند و آنان که از ترس جان خود و فرزندان و خانواده به دورترین و امن‌ترین نقاط کشور فرار کردند، عاقبت خود و فرزندانشان مشخص گشت که چگونه شد.
             
جدای از این‌ها نمود کامل عشق به مولا و بالاتر دانستن او از خویش در رفتار حضرت عباس(ع) در کنار شریعه فرات است که با وجود تشنگی خود و نیاز مبرم به آب، امام و ولی خویش را، بر خود ترجیح داد و جرعه‌ای آب ننوشید و با لبانی تشنه به شهادت رسید. عباس بن علی الگویی است برای همیشه تاریخ در ولایت‌مداری. باشد که ما نیز از این اسوه بی‌مانند بهترین برداشت را داشته باشیم و‌ پیرو حقیقی او باشیم.