سروده‌ای در رثای «پدر شعر انقلاب»

ای خادم دین و مکتب ما
خنیاگر نغمه‌های مانا

استاد ترانه‌های جاوید
ای پیر سلوک بس اساتید

ای مرشد و قطب و استوانه
شد از قَلَم تو جاوِدانه؛

تاریخ مبارزانِ نستوه
بی شُبهه و بی‌نظیر و بشکوه

ای راوی لحظه‌های نایاب
رَسّام پدیده‌های اِعجاب

هر جا قَلَمت نشانه می‌دید
بر شاخۀ تر جوانه می‌دید

اندیشۀ تو ترانه می‌گفت
از باور عارفانه می‌گفت

اکنون به غم تو مبتلا ما
بر سینه زنان ز این بلا ما

بی مرشد و پیر رَه چه سازیم
بی صاحبِ خیمه گَه چه سازیم

رو سوی خدا تو پَر گشودی
در منزلِ فیضِ حق غُنودی

رخساره ازین جهان گرفتی
آرامش روح و جان گرفتی

راجِع شده‌ای به حضرتِ عشق
در مجمعِ پُرحرارتِ عشق

این منزل نو مبارکت باد
نام تو نکو بمانده در یاد