آقای فان خال؛ متشکریم و خدانگه دار

درست بعد از سوت پایان بازی، تنها تصویری که میتوانست  شادی منزجر کننده فان‌خال را از ذهن هواداران متعصب فرگوسنیِ منچستر پاک کند ، یک شات بسته از لبخند فرگوسن بود؛ لبخندی که حس غرور و امیدواری را دوباره برای یونایتدی ها زنده کرد؛ کاری که کارگردان تلویزیونی انگلیس  به خوبی از عهده ش برآمد .

برای هواداران یونایتد ، قهرمانی جام حذفی حکم چسب زخمی را داشت که قرار نبود زخم عمیق جریحه دار شدن غرورشان در سالهای بعد از فرگوسن را تسلی دهد، اما قطعا امید از دست رفته شان را به آنها باز گرداند.

امیدواری به اینکه اگر دیگر فرگوسن روی نیمکت نیست و حتی در زمین هم ستاره هایی مثل  گیگز و بکام و نیستلروی و رونالدو ندارید که بازی را درآورد ، اما لینگارد، بازیکن جوان اکادمی میتواند در حالی که تیم ده نفره است، گل قهرمانی را برایتان بزند؛ امیدواری به اینکه اگر در میانه فصل تیم تان با  طوفان مصدومیت ها مواجه  میشود و در گلزنی به مشکل می خورد، قطعا یک دانش آموز دبیرستانی از آکادمی پیدا می شود که جهان را به تحسین وادارد؛ امیدواری به اینکه حتی در روزی که همه دنبال خبر اخراج مربی هستند تا لحظه آخر در زمین از او حمایت میشود تا قهرمان شود و امیدواری به اینکه شما هنوز کاپیتانی دارید به نام وین رونی که تعصب در بازیش موج میزند و امیدوار به اینکه هنوز هم میتوانید سرتان را بالا بگیرید و بگویید "ما یونایتد هستیم" با کوله باری از افتخار.

درواقع این جام برای یونایتدها که سهمیه لیگ قهرمانان را هم از دست داده اند،  کورسوی امیدی است به سمت آینده و لحظه شماری برای بازگشت به مسیر غرور انگیز و پر افتخار گذشته؛  افتخاراتی که احتمالا یونایتدی های متعصب هم  دیگر می دانند بدون رییس به این راحتی ها تکرار نمیشود و سوال اساسی اینکه واقعا  چه کسی میتواند جای سر الکس را پر کند؟ قطعا در اینباره هرکس نظر متفاوتی دارد ، اما اکثرا بر این موضوع اتفاق نظر دارند که بهترین تیتر بعد از این قهرمانی می تواند این باشد :

"اوکی ، تو ثابت کردی که میتوانی تیم را قهرمان جام حذفی کنی ، حالا به خانه ات برگرد."