پیمایشی که در سپتامبر 2015 انجام شد؛
متن کامل نظرسنجی دانشگاه مریلند درباره توافق هسته‌ای
برنامه مشاوره عمومی دانشکده سیاست عمومی دانشگاه مریلند در سپتامبر سال 2015 درباره توافق هسته‌ای ایران و گروه 1+5، با هدف یافتن اظهارنظر جمعی از مصاحبه شوندگان ثبت شده پس از دریافت توضیحات و اطلاعات کلیدی دراین خصوص (توافق هسته ای) نظر سنجی انجام داده است.
گروه بین الملل: برنامه مشاوره عمومی دانشکده سیاست عمومی دانشگاه مریلند در سپتامبر سال 2015 درباره توافق هسته‌ای ایران و گروه 1+5، با هدف یافتن اظهارنظر جمعی از مصاحبه شوندگان ثبت شده پس از دریافت توضیحات و اطلاعات کلیدی دراین خصوص (توافق هسته ای) نظر سنجی انجام داده است.
به گزارش بولتن نیوز متن گزارش این پیمایش شهروندی به شرح زیر است:
مقدمه
در 14 جولای 2015، پس از دو سال مذاکره، ایالات متحده و دیگر اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل سازمان ملل به همراه آلمان و ایران اعلام کردند بر سر یک برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) درباره برنامه هسته ای ایران به توافق رسیده اند. در تاریخ 20 جولای، شورای امنیت به اتفاق آرا این توافق را تایید کرد.
بر اساس اصول توافق شده میان کنگره آمریکا و کاخ سفید، در صورتی که کنگره بخواهد از تعلیق تحریم های هسته ای آمریکا علیه ایران پس از اجرای مفاد توافق توسط این کشور جلوگیری کند، تا تاریخ 17 سپتامبر فرصت خواهد داشت برای رد برجام اقدام نماید. بنابراین تا کنون بحث های زیادی در این خصوص شکل گرفته است.
هر دو گروه (موافقان و مخالفان توافق) درخواست های خود را مکررا به عموم مردم آمریکا اعلام کرده اند، امری که هر ده سال یک بار در سیاست خارجی (آمریکا) رخ می دهد. از زمان اجرای اولیه توافق- مرحله ای که اساسا کاخ سفید آن را آغاز کرد- صدای منتقدان این توافق، هم از درون و هم از خارج کنگره به گوش میرسد. نظرسنجی های انجام شده توسط رسانه ها پراکنده و متناقض بوده اند. در نظرسنجی هایی که این فرصت را به مصاحبه شوندگان میدهند که بگویند اطلاعات کافی برای اظهارنظر ندارند، تقریبا نیمی از افراد، همین گزینه را انتخاب می کردند. به همین دلیل در این مورد، اقلیت مخالف با توافق بیش از موافقان آن به نظر می رسیدند. در برخی از نظرسنجی هایی که به مصاحبه شوندگان اطلاعات بسیار کمی درباره اصول اصلی توافق داده می شد، اکثریت آن را تایید می کردند. ظاهرا سطح اطلاعات مردم آمریکا در این خصوص بسیار کم است و پاسخ های آنان در نظرسنجی متأثر از داده های ناقص است.
پیمایش انجام شده توسط کابینه شهروندی قصد ندارد تنها به عنوان یک نظرسنجی عادی دیگر انجام شود. هدف از این بررسی، یافتن اظهارنظر جمعی از مصاحبه شوندگان ثبت شده پس از دریافت توضیحات و اطلاعات کلیدی دراین خصوص (توافق هسته ای) است. فرآیندی که این افراد طی می کنند " شبیه سازی سیاست گزاری " نام دارد، چرا که هدف این است که مصاحبه شوندگان خود را در جایگاه قانون گزاران قرار دهند. محتوای این شبیه سازی توسط گروهی از کارکنان کنگره و تعدادی کارشناس بررسی شده است تا تعادل و صحت آن تایید شود.
تحقیقات قبلی کابینه شهروندی درباره توافق ایران بر مباحث اصلی آن زمان تمرکز داشت؛ موضوعاتی از قبیل اینکه آیا آمریکا باید در ازای موافقت ایران با غنی سازی محدود اورانیوم و بازرسی های سرزده با این کشور توافق کند یا اینکه در تلاش برای توقف کامل فعالیت های هسته ای ایران تحریم های اقتصادی علیه این کشور را ادامه دهد.
بحث بر سر هر دو گزینه، قانع کننده به نظر می رسید اما درنهایت در ماه فوریه 61 درصد در کابینه شهروندی ملی از توافق حمایت کردند. تحقیقات کابینه شهروندی ملی که ماه ژوئن در سه ایالت آمریکا (اوکلاهاما، مریلند، و ویرجینیا) انجام شد، روند مشابهی را طی کرد اما با ارائه جزئیات بیشتر درباره پیش نویس توافق. در همه این ایالت ها، 70 درصد مردم از توافق در مقابل ادامه روند تحریم ها حمایت کردند.
در تحقیق حاضر، شبیه سازی انجام شده تمرکز عمیق تری بر اصول توافق دارد خصوصا مواردی که توسط برخی اعضای کنگره به باد انتقاد گرفته شده اند. مصاحبه شوندگان این تحقیق نخست درباره ریشه مباحث بین المللی علیه برنامه هسته ای ایران و سپس درباره مسائل مهم در طول دوره مذاکرات و اصول اصلی توافق، توجیه شدند. سپس برخی نقدهای عنوان شده توسط اعضای کنگره را بررسی کردند و پاسخی که برای رد هریک ارائه شده بودند را نیز ارزیابی نمودند.
پس از آن، مصاحبه شوندگان پیشنهادهای ارائه شده برای سه گزینه جایگزین و مخالفت ها و شانس هرکدام برای پیشی گرفتن از دیگر گزینه ها را ارزیابی کردند. در نهایت، از آنان پرسیده شد که به نماینده خود در کنگره پیشنهاد می کنند از این توافق حمایت یا با آن مخالفت کند و در صورت اعتقاد به مورد دوم، چه جایگزینی برای آن پیشنهاد می دهند.
- روش تحقیق
این تحقیق در تاریخ 7 اوت 2015 میان یک نمونه مصاحبه شونده متشکل از 702 بزرگسال که قبلا ثبت نام کرده بودند (با حاشیه خطای 3.7 درصد) انجام شد. این افراد توسط نیلسن سکاربوروگ از میان یک پانل ملی بسیار بزرگ انتخاب شدند. پاسخ ها بر اساس سن، جنسیت، درآمد، تحصیلات و نژاد و با استفاده از شاخص های سرشماری سال 2014 انجام شد. این نمونه همچنین بر اساس حزب افراد بررسی شد، اگرچه تاثیر این امر بر تحقیق بسیار ناچیز بوده است.
- خلاصه و یافته های اساسی
دو گزینه مذکور (تایید یا رد توافق توسط کنگره) برای افراد مصاحبه شونده شرح داده شدند و از آنان پرسیده شد آیا این گزینه ها را قابل قبول و یا قابل تحمل می دانند. شش نفر از ده نفر هریک ازگزینه ها را حداقل قابل تحمل توصیف کردند.
مسائل مطرح شده از سوی منتقدان توافق و عقاید مخالف آنها برای شرکت کنندگان در این نظرسنجی شرح داده و از آنان خواسته شد توضیح دهند هریک از این مباحث چه میزان موجه است. دو سوم افراد این ایده را که در حالت کلی مذاکره با ایران اشتباه است منطقی دانستند و تعداد بسیار کمی نیز معتقد بودند دیپلماسی بهترین رویکرد پیش رو است. دو سوم شرکت کنندگان معتقد بودند این توافق احتمال ساخت بمب اتمی از سوی ایران را افزایش خواهد داد، در حالیکه تنها شش از ده نفر به خلاف این امر اعتقاد داشتند. بیش از نیمی از مصاحبه شوندگان معتقد بودند آمریکا می توانست به توافق بهتری با ایران دست یابد در حالی که تعداد بیشتری چنین اعتقادی نداشتند.
سپس از شرکت کنندگان در خصوص انتقادات وارد شده بر این توافق پرسیده شد؛ اینکه توافق بازرسی ها در هر زمان و مکانی را فراهم نمی کند، اینکه برخی محدودیت های خاص تنها برای 10 تا 15 سال اعتبار خواهند داشت، و اینکه توافق هسته ای حدود 100 میلیارد دلار در اختیار ایران قرار می دهد که دولت این کشور می تواند از این بودجه برای اهداف خصمانه استفاده کند. همه این موضوعات از سوی اکثریت عمده تایید شد در حالیکه اکثریت متوسط این موضوعات را رد کردند. در حالی که عمده افراد شرکت کننده این انتقادها را وارد می دانستند، اکثریت عمده دموکرات ها و حدود یک سوم جمهوری خواهان آنها را رد کردند.
از شرکت کنندگان خواسته شد مباحث مطرح شده درباره گزینه های جایگزین توافق را ارزیابی کنند. این بحث که برای توقف کامل برنامه هسته ای ایران، تحریم ها علیه این کشور باید ادامه داشته باشد توسط 60 درصد افراد تایید شد و همین تعداد نیز این گزینه را رد کردند. از مصاحبه شوندگان پرسیده شد در صورت ادامه تحریم ها، احتمال دنباله روی دیگر کشورهای جهان از این روند و توقف مبادله با ایران چقدر است. 60 درصد افراد معتقد بودند دست کم تاحدودی احتمال این امر وجود دارد.
این بحث که کنگره از دولت می خواهد برای رسیدن به یک توافق بهتر باید سر میز مذاکره باز گردد از سوی 60 درصد افراد تایید شد. با این حال، بیش از دو سوم افراد (شامل 60 درصد جمهوری خواهان) این ایده را غیرواقع بینانه توصیف کردند. در خصوص اینکه چه تعداد از دیگر اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل با این طرح موافقت می کنند، اکثریت افراد این امر را غیرمحتمل دانستند. در خصوص بازگشت ایران به میز مذاکره و دادن امتیاز به طرف مقابل، بیش از 80 درصد چنین چیزی را غیرمحتمل توصیف کردند.
مبحث استفاده از تهدید نظامی علیه ایران برای توقف برنامه غنی سازی هسته ای این کشور و اجازه بازرسی ها در هر زمان و مکانی به عقیده اکثریت متوسط قابل قبول به نظر می رسید در حالیکه بیش از 70 درصد مصاحبه شوندگان این امر را رد کردند. 80 درصد افراد نیز اعتقاد داشتند ایران در مقابل چنین تهدیداتی تسلیم نمی شود.
پس از بررسی گزینه ها و مباحث مختلف، مصاحبه شوندگان هریک از مباحث را به طور جداگانه مجددا بررسی کردند. در حالت کلی به عقیده آنها، تایید توافق، قابل قبول تر از رد آن است. در نهایت از شرکت کنندگان پرسیده شد که آیا به نمایندگان خود در کنگره پیشنهاد می کنند این توافق را تایید کنند یا خیر. به افرادی که به این سوال پاسخ منفی دادند، دیگر گزینه های جایگزین ارائه شد. درنهایت 55 درصد شرکت کنندگان شامل 72 درصد دموکرات ها، 61 درصد افراد مستقل و 33 درصد افراد جمهوری خواهان از تایید این توافق حمایت کردند. 23 درصد نیز خواهان ادامه تحریم ها شدند. 14 درصد از آغاز مجدد مذاکرات حمایت کردند و 7 درصد نیز خواستار استفاده از تهدیدات نظامی شدند.
- خلاصه
خلاصه مسائل مربوط به برنامه غنی سازی هسته ای ایران، چگونگی انجام مذاکرات، و اصول اساسی توافق نهایی به شرکت کنندگان ارائه شد. نیمی از این افراد اعلام کردند دست کم اطلاعات مختصری درباره معاهده منع گسترش تسلیحات هسته ای (ان پی تی) دارند، در حالیکه بقیه تقریبا هیچ اطلاعاتی دراین خصوص نداشتند. تعداد مشابهی اعلام کردند اطلاع دارند که ایران بر اساس تعهد به ان پی تی توافق کرده است تسلیحات هسته ای تولید نکند.
اطلاعات ارائه شده پیش زمینه ای در خصوص پیمان منع گسترش تسلیحات هسته ای در بر داشت و موارد زیر را شامل می شد:
- بر اساس ان پی تی، ایران می تواند برنامه انرژی هسته ای و نه برنامه تسلیحات هسته ای داشته باشد.
- ایران باید به عنوان عضوی از ان پی تی اطلاعات مورد نیاز را برای آژانس بین المللی انرژی اتمی فراهم کند و به منظور اطمینان بخشیدن از ماهیت صرفا صلح آمیز برنامه هسته ای خود، اجازه بازرسی ها را به آژانس بدهد.
- برای اهداف انرژی هسته ای، غنی سازی اورانیوم تا سطح 5 درصد کفایت می کند. ساخت سلاح هسته ای به بیش از 90 درصد اورانیوم غنی شده نیاز دارد.
- در سال 2002، آژانس بین المللی انرژی اتمی اعلام کرد ایران بدون اطلاع رسانی به آژانس، یک مرکز غنی سازی ایجاد کرده و برخی فعالیت های دیگر که می توانند به ساخت سلاح هسته ای ربط پیدا کنند، انجام داده است.
- از سال 2003 تا 2006، ایران فعالیت در بخش غنی سازی را به حال تعلیق در آورد و به عنوان بخشی از تلاش های بین المللی برای حل این موضوع، با آژانس همکاری نمود. اما در آن زمان هیچ توافق نهایی به دست نیامد و ایران غنی سازی را از سر گرفت.
- شورای امنیت سازمان ملل قطع نامه ای را تصویب کرد که بر اساس آن، برخی تحریم های اقتصادی علیه ایران اعمال و از این کشور خواسته شد فعالیت های مرتبط با غنی سازی را متوقف کند.
- ایالات متحده تقریبا همه دادوستد خود با ایران را پیش از اعمال دور جدید تحریم ها متوقف کرده بود.
- تحریم های جدید ایالات متحده مرتبط با برنامه هسته ای ایران با هدف (توقف) تجارت دیگر کشورهای جهان با ایران اعمال شدند و در حقیقت این مبادلات را نیز کاهش دادند. با این حال، ایران بر غنی سازی اورانیوم تاکید کرد و اساسا ظرفیت خود برای این امر را افزایش داد.
سپس اصول اساسی توافق صورت گرفته پس از مذاکراتی که از فوریه 2013 آغاز شده بودند، به شرکت کنندگان ارائه شد.
میان موارد بسیار، ایران توافق کرده است که:
- متعهد شود هیچگاه سلاح هسته ای تولید نکند.
- سطح غنی سازی اورانیوم خود را برای 15 سال زیر 3.67 درصد نگه دارد، میزانی که اورانیوم غنی شده را تنها برای انرژی هسته ای مورد استفاده می کند. پس از 15 سال ایران قادر خواهد بود سطح بیشتری اورانیوم غنی سازی کند و آن را برای موارد دیگر از جمله مصارف پزشکی مورد استفاده قرار دهد. اما نباید از این ظرفیت برای ساخت تسلیحات هسته ای استفاده کند.
- ذخایر اورانیوم کم-غنی شده خود را برای 15 سال کاهش دهد (تا سقف 98 درصد). برای مدت 10 سال، تعداد سانتفیوژهای (ابزار غنی سازی اورانیوم) خود را به یک سوم برساند (تنها مدل های قدیمی تر و کندتر خود را نگه دارد). دیگر سانترفیوژها تحت نظارت آژانس بین المللی انرژی اتمی به انبار منتقل می شوند.
- اجازه همه بازرسی های سرزده و از پیش اعلام نشده از تاسیسات هسته ای خود را به صورت دائم به آژانس بدهد.
- اجازه بازرسی از هر سایتی از جمله تاسیسات نظامی که بازرسان شواهد مبنی بر انجام فعالیت های مشکوک در آن را داشته باشد، بدهد. ایران می تواند به شورایی که شامل کشورهای امضاکننده توافق می شود، مراجعه کند و در رابطه با فعالیت های مشکوک خود توضیح دهد. پس از آن نیز شورا با رای اکثریت درباره روند ادامه بازرسی ها تصمیم گیری خواهد کرد. این فرآیند نباید بیش از 24 روز به طول بیانجامد.
در عوض، سازمان ملل و اتحادیه اروپا نیز تحریم های مرتبط با برنامه هسته ای ایران را لغو خواهند کرد. ایالات متحده نیز پس از اطمینان از اینکه ایران به همه تعهدات خود پایبند بوده است، تحریم های مرتبط با برنامه هسته ای این کشور را لغو خواهد کرد. در صورتی که مشخص شود ایران هریک از مفاد توافق را نقض کرده است، تحریم ها علیه این کشور مجددا اعمال خواهند شد. اگر ایران به مدت 8 سال به طور کامل به این توافق پایبند بماند، آنگاه کنگره در خصوص لغو دائم همه تحریم های آمریکا که در رابطه با برنامه هسته ای ایران اعمال شدند، تصمیم گیری خواهد کرد.
- ارزیابی اولیه هریک از گزینه ها
دو گزینه اصلی- تایید را رد این توافق در کنگره- برای شرکت کنندگان شرح داده و از آنها پرسیده شد چه میزان هریک از آن دو را قابل قبول یا قابل تحمل می دانند. از هر ده نفر، شش نفر یکی از این دو گزینه را دست کم قابل تحمل توصیف کرد.
دو سیاست مربوطه به شرکت کنندگان ارائه شد- اینکه کنگره باید توافق را رد یا تایید کند:
این توافق بین المللی ظرفیت غنی سازی ایران را تا سطح لازم برای انرژی هسته ای پایین می آورد و این کشور را به پذیرش بازرسی های سرزده ملزم می کند. همچنین بر اساس این توافق، لغو تحریم ها علیه ایران زمانی صورت خواهد گرفت که این کشور ذخایر اورانیوم های غنی شده و تعداد سانترفیوژهای فعال را به طور اساسی کاهش دهد.
از شرکت کنندگان خواسته شد دو گزینه را ارزیابی کرده و به هریک از آنها میان صفر و 10 نمره دهند (نمره صفر به معنی کاملا غیرقابل قبول، 10 به معنی کاملا قابل قبول و 5 به معنی قابل تحمل). بنابراین نمره صفر تا 4 به این معنی است که گزینه مورد نظر غیرقابل قبول است. نمره 5 قابل تحمل و 6 تا 10 نیز به معنی قابل قبول است.
ارزیابی هر دو گزینه، به نتایج مشابهی رسید. 61 درصد شرکت کنندگان تایید توافق را قابل قبول (45 درصد) یا قابل تحمل (16 درصد) توصیف کردند. 59 درصد نیز رد این توافق را قابل قبول (47 درصد) یا قابل تحمل (12 درصد) دانستند. با این حال، تعداد بیشتری از شرکت کنندگان به این گزینه امتیاز بیشتری در طیف 6 تا 10 دادند. به این معنی که میانگین امتیازات این گزینه 5.6 بود در مقایسه با گزینه تایید توافق در کنگره که 5.1 امتیاز را به خود اختصاص داد. تقریبا همین تعداد نیز هریک از گزینه ها را غیرقابل قبول توصیف کردند- 39 درصد برای تایید و 40 درصد برای رد توافق.
با این حال، نتایج نظرسنجی بر اساس حزب افراد تغییرات زیادی داشت:
- در میان شرکت کنندگان جمهوری خواه، 59 درصد معتقد بودند تایید توافق غیرقابل قبول است (24 درصد قابل قبول، 16 درصد قابل تحمل)؛ در حالیکه 71 درصد تایید توافق را قابل قبول توصیف کردند.
- در میان شرکت کنندگان دموکرات، 79 درصد معتقد بودند تایید توافق قابل قبول (60 درصد) یا قابل تحمل (19 درصد) است، درحالیکه رد آن به گمان 59 درصد افراد غیرقابل قبول اعلام شد.
- در میان شرکت کنندگان مستقل، 63 درصد معتقد بودند تایید توافق قابل قبول (52 درصد) یا قابل تحمل (11 درصد) است. رد توافق دست کم به عقیده 52 درصد شرکت کنندگان قابل تحمل بود (39 درصد قابل قبول)، اما تقریبا نیمی از این افراد (47 درصد) آن را غیرقابل قبول توصیف کردند.
- ارزیابی نقدهای کلی بر توافق هسته ای
نقدهای کلی بر توافق هسته ای برای شرکت کنندگان توضیح داده شد و مباحث رد کننده آن ها نیز ارائه شد. سپس از آنان خواسته شد هریک را متناسب با میزان موجه بودن ارزیابی کنند:
- دو سوم شرکت کنندگان این بحث را که مذاکره با ایران اشتباه است، موجه دانستند؛ درحالیکه تعداد کمتری معتقد بودند دیپلماسی بهترین رویکرد برای حل این موضوع است.
- دو سوم شرکت کنندگان این بحث را که این توافق احتمال دست یابی ایران به سلاح هسته ای را افزایش می دهد، موجه دانستند؛ در حالیکه کمتر از 60 درصد افراد معتقد بودند توافق احتمال چنین چیزی را کاهش می دهد.
- کمی بیش از نصف شرکت کنندگان این بحث را که آمریکا می توانست به توافق بهتری دست یابد موجه دانستند؛ درحالیکه تنها کمی بیش از این تعداد به چنین چیزی معتقد نبودند.
نخست، سه نقد کلی که از زمان اعلام توافق هسته ای مکررا به گوش میرسد به شرکت کنندگان ارائه شد.
آیا در حالت کلی باید با ایران مذاکره کرد؟
نخستین نقد کلی که به شرکت کنندگان ارائه شد این بود که به دلایل بسیاری، ایران در درجه اول طرف مناسبی برای مذاکره نیست و اینکه " توافق کردن با ایران به عنوان یک کشور مشروع برخورد می کند، در حالی که چنین نیست " . 69 درصد شرکت کنندگان این بحث را موجه دانستند (41 درصد از آنان این امر را بسیار درست توصیف کردند)، این پاسخ به شدت از سوی جمهوری خواهان (86 درصد) و افراد مستقل (72 درصد) حمایت شد. آرای دموکرات ها در این رابطه منسجم نبود. 41 درصد آنان این نقد را وارد دانستند و 50 درصد نیز چنین چیزی را رد کردند.
نقد: ایده مذاکره با ایران در حالت کلی غلط است. ایران اساسا نسبت به ایالات متحده متخاصم است و مردم این کشور مکررا شعار " مرگ بر آمریکا " را سر می دهند. همچنین رهبران ایران خواهان نابودی اسرائیل هستند. آنها از گروه های تروریستی حمایت می کنند و در پی تسلط بر خاورمیانه هستند. ایران ثابت کرده است که دغل باز و غیرقابل اعتماد است. این کشور همچنین معاهدات کنترل تسلیحات گذشته را نقض کرده است. ما نمی توانیم به دولت ایران اعتماد کنیم.
بنا بر مباحث ارائه شده در رد این نقد، یک راه حل دیپلماتیک شامل بازرسی و راستی آزمایی بسیار بهتر از دیگر گزینه ها از جمله تحریم یا اقدام نظامی خواهد بود، چرا که احتمال شکست هر دوی این راه حل ها وجود دارد. این بحث از سوی 63 درصد موجه توصیف شد (28 درصد آن را بسیار موجه دانستند). با این حال، 52 درصد جمهوری خواهان این ایده را غیرموجه (و 46 درصد آن را موجه) خواندند. این در حالی است که 80 درصد دموکرات ها آن را قابل قبول توصیف کردند (46 درصد آن را بسیار موجه دانستند).
رد نقد: بدون در نظر گرفتن اینکه ما درباره ایران چه تصوری داریم، یک توافق دیپلماتیک با محدودیت های زیاد و بازرسی های شدید، بهترین رویکرد موجود است. ما سالها حلقه تحریم ایران را تنگ کرده ایم و با این حال این کشور غنی سازی اورانیوم را متوقف نکرده است. بمباران تاسیسات هسته ای ایران تنها موجب خواهد شد این کشور بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی را اخراج کند و فعالیت های خود را به زیر زمین منتقل سازد. حمله نظامی و اشغال گری نیز با توجه به اینکه ایران یک کشور بزرگ با قدرت نظامی و جمعیتی زیاد است که ممکن است بسیار متهاجم باشند، یک گزینه کاملا غیر واقع بینانه به نظر می رسد.
با توجه به اینکه دولت ایران با مذاکره کنندگان ما به توافقی رسیده که بر اساس تعهد به عدم ساخت سلاح هسته ای شکل گرفته است، ما باید به این گزینه یک فرصت بدهیم. توافق با ایران به معنی اعتماد به این کشور نیست. بازرسی های سرزده با این هدف صورت خواهند گرفت که متوجه شویم ایران کاملا به محدودیت های اعمال شده متعهد بوده است و هیچگاه به دنبال ساخت سلاح هسته ای نخواهد بود.
آیا این توافق ایران را به کسب سلاح هسته ای نزدیک تر می کند؟
نقد کلی بعدی در این خصوص است که آیا توافق در نهایت احتمال دست یابی ایران به سلاح هسته ای را افزایش یا کاهش می دهد. بنا بر این بحث، از آنجا که سانترفیوژهای ایران در محلی انبار می شوند و نابود نمی گردند، و از آنجا که برخی تحقیقات و پیشرفت ها ادامه خواهد یافت، این توافق تنها احتمال ساخت سلاح هسته ای توسط ایران را افزایش می دهد و این کشور را برای این امر در آینده آماده تر خواهد کرد. 68 درصد شرکت کنندگان این نقد را موجه توصیف کردند (38% آن را بسیار موجه خواندند). 84 درصد جمهوری خواهان، 57 درصد دموکرات ها و 60 درصد افراد مستقل با این نقد موافق بودند.
نقد: این توافق احتمال اینکه ایران در نهایت به سلاح هسته ای دست یابد را افزایش می دهد. توافق، توانایی ایران را برای ساخت تسلیحات هسته ای به کلی سلب نمی کند. اکثر سانترفیوژهای این کشور تنها در محلی دیگر انبار می شوند. مهم تر اینکه، محدود ساختن سطح غنی سازی ایران به 3.67 درصد به این معنی نیست که راه رسیدن این کشور به سلاح هسته ای به طور کامل مسدود شده است. آن ها قادر خواهند بود به مرور زمان اطلاعات و تخصص خود درباره غنی سازی و دیگر انواع تحقیق و پیشرفت در این زمینه را بالا ببرند. پس از گذشت 8 سال و نیم، آنها همچنین توانایی تولید سانرفیوژهای بسیار پیشرفته تر را خواهند داشت. بنابراین، اگر ایران تصمیم بر نقض توافق بگیرد، بازرسان سازمان ملل را بیرون خواهد کرد، سانترفیوژها را مجددا فعال می کند و بسیار سریعتر از گذشته، به سوی ساخت سلاح هسته ای پیش می رود.
بنا بر مباحث ارائه شده در رد این نقد، بازرسی های سرزده مذکور در این توافق، کاهش 98 درصدی ذخایر سوخت و تعداد سانتریفوژها به یک سوم، احتمال دست یابی ایران به سلاح هسته ای را نیز کاهش می دهد. 56 درصد شرکت کنندگان این بحث موجه دانستند (25 درصد آن را بسیار موجه خواندند). این در حالی است که 77 درصد دموکرات ها، تنها 37 درصد جمهوری خواهان و 53 درصد افراد مستقل، این بحث را موجه خواندند.
رد نقد: این توافق احتمال دست یابی ایران به سلاح هسته ای را کاهش می دهد. این توافق یک ساختار بازرسی دائمی را برای فعالیت های هسته ای در این کشور به وجود می آورد تا مشخص شود ایرانی ها دقیقا چه فعالیت هایی انجام می دهند. این توافق همه راه های ایران را برای رسیدن به تسلیحات هسته ای مسدود می کند. همچنین ذخایر اورانیوم غنی شده این کشور تا 98 درصد کاهش می یابد و تعداد سانترفیوژهای آنان به یک سوم می رسد. اگر ایران به توافق پایبند باشد، ما متوجه خواهیم شد این کشور به دنبال ساخت سلاح هسته ای نیست. اما اگر ایران برای نقض توافق تلاش کند، با بازرسی های سرزده تر، ما این امر را خیلی فوری متوجه خواهیم شد و آنگاه قادر خواهیم بود همه جهان را بر ضد این کشور به حرکت وا داریم. در هر دو حالت باید روشی که اکنون پیش گرفته ایم را ادامه دهیم.
آیا احتمال دست یابی به یک توافق بهتر وجود دارد؟
این بحث به استقبال گسترده مردم ایران از توافق پرداخته که گواهی است بر اینکه آنها به وضوح تصور می کنند بیشترین امتیاز را از ما گرفته اند. آنان همچنین تاکید کرده اند که آمریکا می توانست با عقب نشینی از مذاکرات، امتیازات بیشتری را نصیب خود کند. این بحث توسط اکثر شرکت کنندگان، موجه توصیف شد (54 درصد که از این میان 23 درصد آن را بسیار موجه خواندند). در حالی که 72 درصد جمهوری خواهان این بحث را موجه خواندند، 60 درصد دموکرات ها به خلاف این امر معتقد بودند.
نقد: مطمئنا ایالات متحده می توانست به یک توافق بهتر دست یابد. زمانی که دست یابی به توافق، در تهران اعلام شد، مردم در خیابان ها جشن گرفتند. به وضوح آنان احساس می کنند بیشترین امتیاز را از ما گرفته اند و به احتمال زیاد تحریم ها علیه آنان لغو خواهد شد. آنها بیش از ما به این توافق نیاز دارند. اگر ما از میز مذاکره دور می شدیم، آنها برای بازگشت به ما التماس می کردند. آنها برای دادن امتیازات بیشتر به ما کاملا آماده بودند.
بنا بر مباحث ارائه شده در رد این نقد، تندروها در ایران از این توافق راضی نیستند؛ توافقی که از رهبران سیاسی این کشور می خواهد امتیازات مهمی را به طرف مقابل بدهند، بنابراین اعمال فشار بیشتر به معنی نتایج بهتر نیست. 55 درصد از افراد این بحث را موجه (21 درصد آن را بسیار موجه) توصیف کردند. 75 درصد دموکرات ها آن را موجه و 59 درصد جمهوری خواهان آن را غیرموجه دانستند.
رد نقد: این تصور که با اندکی فشار بیشتر می توان به یک توافق بهتر دست یافت، همیشه یک فانتزی جذاب به نظر می رسد. در تهران، برخی از ایرانی ها نیز از اینکه می توانستند به یک توافق بهتر دست یابند گله مندند. اگرچه تعداد زیادی از مردم تهران جشن گرفتند، اما تندروها از این توافق راضی نیستند و رهبر ایران نیز آزرده خاطر به نظر می رسد. زمانی که طی مذاکرات قبلی فشار زیادی بر آنها وارد کردیم، آنها نه تنها با دادن امتیازات بیشتر عقب نشینی نکردند بلکه فعالیت های هسته ای خود را افزایش دادند.
- ارزیابی نقد مفاد جزئی توافق
نقد برخی مفاد جزئی توافق هسته ای به شرکت کنندگان ارائه شد:
- این توافق ایران را به توقف کامل غنی سازی ملزم نمی کند.
- این توافق برای بازرسان، دسترسی به هر مکان در هر زمانی را فراهم نمی کند.
- محدودیت های خاص تنها برای 10 تا 15 سال اعمال می شوند.
- این توافق دارایی های ایران را تا 100 میلیارد دلار افزایش خواهد داد و ممکن است دولت این کشور از این بودجه برای اهداف منفی استفاده کند.
همه این نقدها از سوی اکثریت شرکت کنندگان موجه توصیف شدند و تعداد کمتری از آنان، مباحث ارائه شده در رد این نقدها را موجه دانستند. در حالیکه اغلب شرکت کنندگان از هر دو حزب این نقدها را وارد دانستند، اکثریت دموکرات ها و حدود یک سوم جمهوری خواهان مباحث ارائه شده در رد این نقدها را نیز موجه توصیف کردند.
آیا ایران باید غنی سازی را به طور کامل متوقف کند؟
بر اساس این نقد، از آنجا که اقدامات گذشته ایران نشان می دهند این کشور قابل اعتماد نیست، توافق باید ایران را ملزم به توقف کامل غنی سازی کند. 68 درصد افراد شرکت کننده در نظرسنجی شامل 84 درصد جمهوری خواهان، 58 درصد دموکرات ها و 56 درصد افراد مستقل این نقد را وارد دانستند.
نقد: این توافق به ایران اجازه می دهد به غنی سازی اورانیوم ادامه دهد. این توافق باید ایران را ملزم به توقف کامل ظرفیت غنی سازی خود کند. اجازه دادن به ایران برای غنی سازی، این کشور را در آستانه نقض اصول توافق و تلاش برای ساخت سلاح هسته ای قرار می دهد.
بنا بر مباحث ارائه شده در رد این نقد، از آنجا که ان پی تی حق همه ملت ها برای استفاده از برنامه انرژی هسته ای را به رسمیت می شناسد، واداشتن ایران به تعهد به محدود کردن غنی سازی تنها هدف معقول است. ایالات متحده هیچگاه به دیگر کشورها اجازه نخواهد داد به او بگویند آیا می تواند برای خود سوخت هسته ای تولید کند یا نه. 61 درصد شرکت کنندگان (75 درصد دموکرات ها و 61 درصد افراد مستقل) این ایده را موجه دانستند. در حالی که اکثریت جمهوری خواهان (53 درصد) با آن مخالفت کردند.
رد نقد: واداشتن ایران به تعهد به محدود کردن غنی سازی تنها هدف معقول است. به عنوان یکی از اعضای پیمان منع گسترش تسلیحات هسته ای، ایران متعهد شده است به دنبال کسب سلاح هسته ای نباشد، اما هیچگاه متعهد نشده که غنی سازی اورانیوم انجام ندهد. این معاهده همچنین حق همه ملت ها برای داشتن برنامه انرژی هسته ای را به رسمیت می شناسد. ما هیچگاه به دیگر کشورها اجازه نمی دهیم به ما بگویند آیا می توانیم برای خود سوخت هسته ای تولید کنیم یا نه.
آیا اصول بازرسی ها در این توافق به اندازه کافی قدرتمند هستند؟
یکی از نقدهای جزئی که موجب نارضایتی از این توافق شده بازرسی از مناطقی است که در لیست سایت های هسته ای اعلام شده قرار نگرفته اند. به این ترتیب که تنها در صورت شناسایی هرگونه فعالیت مشکوک دراین سایت ها می توان برای بازرسی آنها اقدام کرد، اما ایران نیز می تواند اعتراض و ادعا کند بازرسی از یک سایت مورد نظر،لازم نیست. ایران همچنین 24 روز برای پنهان کردن فعالیت های خود فرصت خواهد داشت. 79 درصد شرکت کنندگان این نقد را وارد دانستند (28 درصد آن را بسیار موجه توصیف کردند). 89 درصد جمهوری خواهان، 71 درصد دموکرات ها و 76 درصد افراد مستقل این نقد را معقول خواندند.
نقد: این توافق نه تنها به ما اجازه نمی دهد به صورت مداوم بر سایت های هسته ای ایران نظارت داشته باشیم، بلکه دسترسی در هر زمان به هر مکانی از جمله تاسیسات نظامی را برای ما فراهم نمی کند. در صورت شناسایی هرگونه فعالیت مشکوک، ما می توانیم برای بازرسی این سایت ها درخواست دهیم. اما ایران نیز می تواند اعتراض و ادعا کند بازرسی از یک سایت مورد نظر،لازم نیست. امکان دارد در نهایت اجازه بازرسی به ما داده شود اما این روند ممکن است تا 24روز به طول بانجامد. با این وجود، اگرچه ممکن است برخی فعالیت های غیرقانونی شناسایی شوند، برخی از آنها نیز مکتوم باقی می مانند.
بنا بر مباحث ارائه شده در رد این نقد، نظارت چیزی بیشتر از بازدید است (بازدید میدانی از منطقه، تصاویر ماهواره ای، تست تشعشع) و نهایتا تقلب را بسیار دشوار خواهد کرد. 53 درصد این بحث را موجه دانستند (21 درصد آن را بسیار موجه خواندند). ارزیابی ها در این مورد بسیار جهت گیرانه بود. 71 درصد دموکرات ها و تنها 34 درصد جمهوری خواهان این مبحث را موجه توصیف کردند.
رد نقد: برای ایران بسیار دشوار خواهد بود که بدون شناسایی از سوی آژانس، تقلب کند. علاوه بر نظارت مداوم بر سایت های هسته ای، ما قادر خواهیم بود فعالیت ها در سراسر این کشور را با منابع زمینی و ماهواره ای خود رصد کنیم. در صورت مشاهده هرگونه فعالیت مشکوک می توانیم برای دسترسی به سایت مورد نظر درخواست دهیم. حتی اگر ایران تنها برای چند هفته چنین فعالیت هایی را متوقف کند، ما سایت مورد نظر را در طول این مدت به دقت بررسی خواهیم کرد. علاوه بر این، امکان از بین بردن همه آثار فعالیت های غیرقانونی وجود ندارد. برای مثال، شمارشگر گایگر می تواند دریابد آیا مقادیر قابل توجهی مواد هسته ای در محیط طی ماه های گذشته وجود داشته است یا خیر.
آیا محدودیت های خاص به شدت موقتی هستند؟
یکی دیگر از نقدهای جزئی که درباره توافق مطرح شده این است که پس از 10 تا 15 سال، همزمان با انقضای برخی محدودیت ها، در صورتی که ایران برخی مفاد توافق و اصول ان پی تی را نقض کند، این کشور بار دیگر در موقعیتی قرار خواهد گرفت که طی زمانی کوتاه، برای ساخت سلاح هسته ای به اندازه کافی اورانیوم غنی خواهد کرد. 72 درصد شرکت کنندگان این نقد را موجه توصیف کردند (42 درصد آن را بسیار موجه خواندند). این شامل 87 درصد جمهوری خواهان، 60 درصد دموکرات ها، و 66 درصد افراد مستقل می شود.
نقد: پس از 10 تا 15 سال، بسیاری از محدودیت های اعمال شده بر برنامه هسته ای ایران، لغو خواهند شد. ایران قادر خواهد بود ذخایر اورانیوم غنی شده و تعداد سانترفیوژهای خود را افزایش دهد. همچنین می تواند بیش از سطح 3.67 غنی سازی اورانیوم انجام دهد. چنین شرایطی به وضوح، فورا ایران را قادر به نقض توافق و ساخت سلاح هسته ای خواهد کرد. تنها لازم است مدت زمانی دست نگه دارند و در نهایت روز آنها فرا خواهد رسید.
بنا بر مباحث ارائه شده در رد این نقد، حتی پس از انقضای برخی محدودیت ها، بازرسی های سرزده باقی خواهند ماند. در نتیجه این توافق، آگاهی جهانی درباره جزئیات برنامه هسته ای ایران افزایش خواهد یافت و اگر این کشور بخواهد در خلاف جهت تعهدات خود بر اساس ان پی تی حرکت کند، دست آمریکا برای هرگونه اقدامی باز خواهد بود. این بحث برای 51 درصد شرکت کنندگان موجه بود (20 درصد آن را بسیار موجه خواندند). واکنش افراد وابسته به احزاب نیز بسیار متفاوت بود. 71 درصد دموکرات ها و تنها 30 درصد جمهوری خواهان این بحث را موجه توصیف کردند.
رد نقد: این درست است که اگر ایران 10 سال به مفاد توافق متعهد بماند، همچون دیگر اعضای ان پی تی قادر خواهد بود برنامه انرژی صلح آمیز هسته ای داشته باشد بدون اینکه برای تولید سلاح هسته ای اقدام کند. با این حال، بازرسی های سرزده همچنان پا بر جا باقی خواهند ماند و ایران نیز همچنان به عدم ساخت تسلیحات هسته ای متعهد خواهد بود. پس از 15 سال بازرسی سرزده از همه ابعاد برنامه هسته ای ایران - از معادن اورانیوم گرفته تا سانترفیوژها- ما کنترل بیشتری بر موضوع خواهیم داشت و قادر خواهیم بود در صورت تصمیم ایران برای نقض اصول ان پی تی، فورا هرگونه فعالیت غیرعادی را شناسایی کنیم. ما برای وارد عمل شدن به گونه ای که به نظرمان درست است، قدرت عمل بسیار بیشتری نسبت به امروز خواهیم داشت. هیچ چیز در این توافق ما را از برداشتن گام هایی که برای جلوگیری از دست یابی ایران به سلاح هسته ای لازم می دانیم، باز نمی دارد.
آیا آزاد کردن دارایی های ایران یک تهدید امنیتی جدی خواهد بود؟
یکی دیگر از نقدهای جزئی که درباره این توافق مطرح شده آزاد شدن دارایی های مسدود شده ایران است. اینکه احتمال دارد ایران از این دارایی ها برای فعالیت های نظامی و نیابتی شامل حمایت از گروه های تروریستی در خاورمیانه استفاده کند. 76 درصد شرکت کنندگان شامل 87 درصد جمهوری خواهان، 67 درصد دموکرات ها و 75 درصد افراد مستقل این نقد را وارد دانستند.
نقد: بر اساس این توافق، حدود 100 میلیارد دلار از دارایی های بلوکه شده ایران به دولت این کشور باز می گردد. ایران قادر خواهد بود از این بودجه برای تقویت نیروی نظامی خود و حمایت از گروه های تروریستی استفاده کند و فعالیت های بی ثبات کننده ای در خاورمیانه اجرا نماید. به همین دلیل است که متحدان ما در منطقه از این توافق نگران هستند. بنابراین، این توافق به دوستان ما آسیب و به دشمنان ما منفعت می رساند. همچنین اقتصاد ایران تقویت شده و در صورت تصمیم این کشور برای نقض توافق و ساخت سلاح هسته ای، آن را در مقابل تحریم های آینده مقاوم خواهد کرد.
مباحث ارائه شده در رد این نقد ناموفق عمل کرده اند. بر اساس این بحث، از لحاظ سیاسی برای روحانی ضروری خواهد بود که عمده بودجه آزاد شده را به اقتصاد بیمار ایران تزریق کند. این چیزی است سازمان سیا نیز پیش بینی کرده است. 51 درصد شرکت کنندگان شامل 68 درصد دموکرات ها، 55 درصد افراد مستقل و تنها 31 درصد جمهوری خواهان این بحث را موجه دانستند.
رد نقد: اگرچه ممکن برخی از دارایی های آزاد شده برای فعالیت هایی که ایران را برای آمریکا به یک مشکل تبدیل می کند، هزینه شوند، اما بر اساس ارزیابی که اخیرا توسط سازمان سیا انجام شده است، عمده این بودجه صرف تقویت اقتصاد ایران خواهد شد. ایران تنها 3 درصد از تولید ناخالص ملی را صرف قوای تدافعی خود می کند، به همین دلیل احتمال اینکه با این سرمایه جدید به شیوه ای متفاوت برخورد کند، بسیار کم است. علاوه بر این، تحقیقات نشان می دهند مردم ایران انتظار دارند نتایج مثبت اقتصادی توافق را هرچه سریعتر مشاهده کنند. بنابراین رئیس جمهور روحانی نیز باید همه تلاش خود را برای اجرای تعهدات و وعده هایش بکار گیرد.
ارزیابی دیگر گزینه ها
پس از بررسی نقدهای صورت گرفته در خصوص توافق هسته ای و ارزیابی مباحث ارائه شده در نقد آنها، در صورت رد توافق در کنگره، دیگر گزینه های جایگزین آن به شرکت کنندگان ارائه شد. سه گزینه جایگزین در این میان وجود دارد: نخست تنگ کردن حلقه تحریم ها، دوم آغاز دور جدیدی از مذاکرات، و سوم تهدیدات و اقدامات احتمالی نظامی. برای هر گزینه دو بحث، یکی در مخالفت و دیگری در حمایت از آن به شرکت کنندگان ارائه شد. همچنین از آنان خواسته شد نظر خود را راجع به اینکه هر گزینه چقدر می تواند به اهداف خود دست یابد، بیان کنند.
- تنگ کردن حلقه تحریم ها
این بحث که برای وا داشتن ایران به توقف غنی سازی، تنگ کردن حلقه تحریم ها موثر خواهد بود از سوی حدود 60 درصد شرکت کنندگان تایید شد. همچنین همین تعداد از شرکت کنندگان خلاف این امر را تایید کردند. در خصوص این موضوع که چقدر احتمال دارد در پاسخ به این تحریم ها دیگر کشورها نیز تجارت با ایران را متوقف کنند، 60 درصد افراد چنین ایده ای را دست کم تا حدودی ممکن دانستند.
بنا بر نخستین گزینه، کنگره آمریکا باید این توافق را رد کند و در پی هدف واداشتن ایران به توقف کامل غنی سازی اورانیوم گام بردارد. برای رسیدن به این هدف، تحریم های جدید علیه ایران و تحریم های ثانویه علیه برخی دیگر از کشورها اعمال خواهد شد. در نهایت (به واسطه تشدید تحریم ها)، مردم ایران خواستار پایان غنی سازی اورانیوم خواهند شد. 63 درصد افراد شرکت کننده در نظرسنجی این بحث را موجه توصیف کردند (33 درصد آن را بسیار موجه خواندند). اکثریت دموکرات ها (54 درصد) این بحث را غیرموجه و 82 درصد جمهوری خواهان آن را موجه دانستند.
طرح: کنگره آمریکا باید توافق کنونی با ایران را رد کند و در عوض، مصرانه از این کشور بخواهد برنامه غنی سازی خود را به طور کامل متوقف کند. ما باید تحریم ها را حفظ کنیم و آن ها را تشدید نماییم؛ نه تنها علیه ایران، بلکه علیه دیگر کشورهایی که با ایران وارد تجارت شوند. ما باید فعالیت های آنان را زیر نظر داشته باشیم. اقتصاد ایران، بسیار آسیب دیده است و مردم آن نیز به اندازه کافی متحمل (مشکلات) شده اند. به همین دلیل است که رئیس جمهوری را انتخاب کرده اند که مایل بود به سر میز مذاکره بیاید. در نهایت، مردم ایران از شرایط وخیم اقتصادی ناشی از تحریم ها به تنگ خواهند آمد و این امر موجب خواهد شد از دولت بخواهند برنامه غنی سازی اورانیوم را به طور کامل متوقف کند. تا زمانیکه ایران غنی سازی را کاملا و به صورت دائمی رها کند و بازرسان را با شرایطی که ما مشخص کرده ایم، بپذیرد، ما باید تحریم ها را همچنان ادامه دهیم.
بنا بر مباحث ارائه شده در نقد این طرح، بازگشت به رژیم تحریم ها، مستقیما کشورهایی را که در این مذاکرات شرکت و توافق را امضا کردند، تحت فشار قرار خواهد داد و بنابراین موفقیت آمیز نخواهد بود. 62 درصد افراد شامل 70 درصد دموکرات ها این ایده را موجه توصیف کردند (28 درصد آن را بسیار موجه خواندند).
از شرکت کنندگان پرسیده شد " آیا اکثر کشورها با عدم تجارت با ایران موافقت خواهند کرد؟ " در حال کلی، به ترتیب 59 و 40 درصد شرکت کنندگان به سوال پاسخ مثبت و منفی دادند. 68 درصد جمهوری خواهان، 55 درصد دموکرات ها و 53 افراد مستقل چنین چیزی را محتمل دانستند.
نقد: از آنجا که ایالات متحده پیشتر تجارت با ایران را متوقف کرده بود، تنها راهی که کنگره می تواند از طریق آن برای اعمال تحریم های جدید اقدام کند، تهدید دیگر کشورها (که برخی از آنان هم پیمان آمریکا هستند) به تحریم است مگر اینکه تجارت با ایران را متوقف کنند. گاهی اوقات ما شرکت های چنین کشورهایی را با جریمه تنبیه کرده ایم که موجب خشمگین شدن آنها گردیده است. توقف تجارت با ایران به اقتصاد بسیاری از کشورها آسیب وارد می کند و آنها هیچگاه اجبار به چنین اقداماتی را تاب نخواهند آورد. این امر به روابط ما با دیگر کشورها از جمله متحدان و دوستانمان لطمه زیادی وارد می کند. چه دوست داشته باشیم چه نداشته باشیم، ما باید این حقیقت را بپذیریم که متحدان ما و اعضای شورای امنیت شورای امنیت، توافق را امضا کرده اند. اینکه آمریکا از این کشورها بخواهد با تحریم ایران دنباله روی طرح وی باشند، هیچگاه موفقیت آمیز نخواهد بود.
- برگزاری مذاکرات جدید
حدود 60 درصد شرکت کنندگان این بحث را که کنگره باید از دولت بخواهد مذاکرات را برای رسیدن به یک توافق بهتر از سر بگیرد، موجه خواندند.
- با این حال، حدود دو سوم شرکت کنندگان این ایده را غیر واقع بینانه توصیف کردند.
- در پاسخ به اینکه احتمال موافقت دیگر اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل با این طرح چقدر است، اکثریت آن را غیرمحتمل دانستند.
- در پاسخ به اینکه احتمال موافقت ایران با بازگشت به مذاکرات و دادن امتیاز به طرف مقابل چقدر است، 80 درصد آن را غیرمحتمل دانستند.
بر اساس این طرح، کنگره باید توافق ایران را رد و برای پا بر جا نگه داشتن تحریم ها تلاش کند. همچنین از دولت بخواهد با مطرح ساختن راه حل های بهتر یا درخواست امتیازات بیشتر، مذاکرات را از سر بگیرد. 59 درصد شرکت کنندگان این طرح را موجه دانستند، اما 58 درصد دموکرات ها خلاف این امر را بیان کردند. اگرچه 80 درصد جمهوری خواهان این طرح را موجه خواندند، موافقت 55 درصدی افراد مستقل، کمتر از میانگین کل نمونه ها بود.
طرح: کنگره آمریکا باید توافق هسته ای با ایران را رد کند و برای پا بر جا نگه داشتن تحریم ها تلاش نماید. کنگره باید از دولت بخواهد برای از سرگیری مذاکرات با ایران و گرفتن امتیازات بیشتر تلاش کند. در این صورت (از سرگیری مذاکرات)، از مذاکره کنندگان خواسته خواهد شد محدودیت های بیشتری بر فعالیت های غنی سازی ایران اعمال کنند، دوره زمانی محدودیت های ذکر شده در توافق را گسترش دهند و تضمین نمایند بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی به هرجا در هر مکانی دسترسی کامل خواهند داشت. تحریم ها علیه ایران نیز در جای خود باقی خواهند ماند یا اینکه تشدید می شوند تا زمانیکه به یک توافق خوب با این کشور برسیم. با ادامه تهدیدات مبنی بر اعمال تحریم های بیشتر و تلاش برای انجام مذاکرات بهتر، در گرفتن امتیازات بیشتر از ایران موفق خواهیم بود.
بنا بر مباحث ارائه شده در نقد این طرح، ایالات متحده به احتمال زیاد در باز گرداندن دیگر قدرت های جهانی به پای میز مذاکره ناموفق خواهد بود (چه رسد به ایران). در نتیجه نظام تحریم ها از هم خواهد پاشید و نهایتا از فشارها بر ایران کاسته خواهد شد. 67 درصد شرکت کنندگان شامل 58 درصد جمهوری خواهان و 76 درصد دموکرات ها، این ایده را موجه دانستند (33 درصد آن را بسیار موجه توصیف کردند).
نقد: این طرح کاملا غیر واقع بینانه است. کاملا غیرمحتمل است که دیگر اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل خصوصا روسیه و چین، پس از سال ها مذاکره، توافق کنونی را رها کنند و تنها به خاطر اینکه آمریکا تغییر عقیده داده است، به سر میز مذاکره باز گردند. همچنین غیرمحتمل است که ایران مجددا مذاکرات را آغاز کند یا برای پذیرش انعطاف بیشتر، تمایل نشان دهد. کشورهای دیگری که هم اکنون برای تجارت با ایران سرعت گرفته اند نیز به احتمال زیاد به تغییر این روند تمایلی نخواهند داشت. بسیاری از کشورها از آمریکا عصبانی خواهند شد. در چنین شرایطی، محتمل ترین سناریو این است که تحریم ها علیه ایران فرو خواهد پاشید و میان آمریکا و متحدانش تفرقه ایجاد خواهد شد. در نهایت، ایران تحت فشار کمتری نسبت به اوضاع کنونی و حتی تحت شرایط توافق، قرار خواهد گرفت.
دو سوال در خصوص احتمال موفقیت این طرح به شرکت کنندگان ارائه شد. نخست اینکه چقدر احتمال دارد گروه 1+5 با رها کردن توافق کنونی و از سرگیری مذاکرات موافقت کند. 54 درصد افراد این امر را غیرمحتمل و 44 درصد نیز آن را محتمل دانستند. 61 درصد دموکرات ها و 53 درصد افراد مستقل، این امر را غیرمحتمل خواندند.
از شرکت کنندگان پرسیده شد " به نظر شما احتمال اینکه ایران به میز مذاکره باز گردد و امتیازات بیشتری را به طرف مقابل بدهد، چقدر است؟ " 79 درصد شرکت کنندگان این امر را غیرمحتمل دانستند و در این میان هیچ تفاوتی میان احزاب مختلف وجود نداشت.
- استفاده از تهدیدات نظامی
بحث استفاده ازتهدیدات نظامی علیه ایران برای وا داشتن این کشور به توقف برنامه غنی سازی هسته ای و صدور اجازه بازرسی از هرجا در هر زمانی از سوی تعدادی از شرکت کنندگان موجه توصیف شد، در حالیکه حدود 70 درصد افراد آن را غیرموجه دانستند. 80 درصد شرکت کنندگان معتقد بودند احتمال اینکه ایران در برابر این تهدیدات تسلیم شود، بسیار کم است.
بنا بر آخرین گزینه جایگزین که بر مسائل نظامی متمرکز است، کنگره باید توافق ایران را رد کند. همچنین ایالات متحده باید ایران را تهدید کند که در صورت عدم پذیرش شرایط آمریکا از سوی این کشور، حمله نظامی علیه مراکز هسته ای آنها انجام خواهد شد. ممانعت ایران از پذیرش این امر نیز به درگیری خواهد انجامید. 52 درصد شرکت کنندگان شامل 59 درصد جمهوری خواهان، 64 درصد دموکرات ها و 54 درصد افراد مستقل این بحث را موجه خواندند.
طرح: کنگره آمریکا باید توافق ایران را رد کند. در عوض باید از قدرت نظامی خود به عنوان یک ابزار برای اطمینان از اینکه ایران برنامه غنی سازی خود را متوقف می کند و هر گونه احتمال تولید بمب هسته ای از سوی این کشور به طور کلی از بین خواهد رفت، استفاده کند. نخست ما باید آنان را به حمله نظامی علیه تاسیسات هسته ای تهدید کنیم، مگر اینکه از برنامه خود دست بکشند و برای مدت نامحدود، دسترسی کامل و بدون محدودیت برای بازرسان آژانس بر اساس اصولی که ما مشخص کرده ایم، فراهم کنند. اگر آنها با این امر موافقت نکنند، ما باید برای حمله به این سایت ها اقدام کنیم. اگر با این وجود باز هم به دنبال ادامه برنامه هسته ای باشند و تاسیسات هسته ای خود را جابجا کنند، ما باید برای تشدید حملات نظامی خود تا زمانیکه آنها به خواسته های ما تن دهند، اقدام نماییم. درگیری نظامی با ایران برای ایالات متحده چیز خوبی نخواهد بود، اما درگیری با یک ایران مجهز به سلاح هسته ای قطعا بسیار بدتر است.
نقد ارائه شده این طرح را " بسیار خطرناک " توصیف کرده و اعلام کرده است چنین چیزی می تواند به وضعیتی بانجامد که در آن ایالات متحده مجبور خواهد بود برای رسیدن به اهدافش، بدون یاری هم پیمانان خود به کشوری پهناور، مصمم و با جمعیتی زیاد حمله کند. این بحث از سوی 72 درصد کل شرکت کنندگان شامل 67 درصد جمهوری خواهان، 79 درصد دموکرات ها و 72 درصد افراد مستقل موجه توصیف شد.
نقد: این یک ایده بسیار خطرناک است. احتمال اینکه ایران در مقابل تهدیدات نظامی تسلیم شود، بسیار کم است. در زمان حمله عراق در سال 1980 و ورود نیروهای این کشور با قدرتی برتر به خاک ایران، ایران با تمام قوای خود به این حمله پاسخ داد، میلیون ها قربانی داد و تمام قلمرو خود را باز پس گرفت. اگر ما به سایت های هسته ای ایران حمله کنیم، احتمال تسلیم شدن آنها بسیار ضعیف است. در این صورت، قطعا آنها با عزم بیشتر برای ساخت بمب هسته ای به منظور دفاع از خود، تاسیسات خود را در زیر سطح زمین خواهند ساخت. در چنین شرایطی، تنها گزینه ما، پذیرفتن ساخت سلاح هسته ای از سوی ایران و یا حمله به این کشور خواهد بود. از آنجا که ایران از لحاظ وسعت، دو برابر عراق است، چنین چیزی بسیار دشوار و پرهزینه خواهد بود و احتمال اینکه آمریکا در این اقدام مجبور باشد به تنهایی وارد عمل شود، بسیار زیاد است. مطمئنا معقول تر به نظر می رسد که نخست ببینیم این توافق با ایران موفقیت آمیز خواهد بود یا خیر.
سپس از شرکت کنندگان پرسیده شد احتمال اینکه در نتیجه تهدیدات نظامی، ایران با توقف برنامه غنی سازی و فراهم ساختن بازرسی از هرجا در هر زمانی موافقت کند، چقدر است. 81 درصد افراد این ایده را غیرمحتمل دانستند. عمده شرکت کنندگان از هر دو حزب (87-86 درصد) معتقد بودند احتمال موفقیت این طرح بسیار کم است.
- ارزیابی مجدد گزینه ها
پس از بررسی مباحث و راهکارهای مختلف، شرکت کنندگان هر گزینه را مجددا به صورت مجزا بررسی کردند. تایید توافق هسته ای با ایران در مقایسه با رد آن، در حالت کلی قابل قبول تر توصیف شد.
پس از رایزنی درباره توافق ایران و جایگزین های رد احتمالی آن از سوی کنگره، از شرکت کنندگان پرسیده شد درباره تایید یا رد این توافق بین المللی، چه احساسی خواهند داشت (در یک طیف امتیازی بین صفر تا ده). در این مرحله، تغییرات آماری جالب توجهی رخ داد.
تایید توافق تا حدودی قابل قبول تر توصیف شد. میانگین نمره تایید توافق از 5.1 به 5.3 تغییر کرد و تعداد افرادی که آن را دست کم قابل تحمل توصیف کرده بودند (امتیاز 5 یا بالاتر) از 61 درصد به 63 درصد افزایش یافت. در میان جمهوری خواهان، این نمره از 3.3 به 3.6 تغییر کرد و تعداد افراد در این حزب که توافق را دست کم قابل تحمل توصیف کرده بودند، از 40 درصد به 44 درصد افزایش یافت. در میان افراد مستقل نیز آمار از 5.3 به 5.7 و از 63 درصد به 71 درصد افزایش یافت.
در خصوص رد توافق هسته ای در کنگره نیز این آمار از 5.6 به 5.1 کاهش یافت و تعداد افرادی که این گزینه را دست کم قابل تحمل توصیف کرده بودند از 59 درصد به 58 درصد رسید (تعداد افرادی که این مورد را قابل قبول دانستند از 47 به 42 درصد کاهش یافت). میانگین حمایت جمهوری خواهان از این گزینه از 7.6 به 7.0 و از 83 درصد به 79 درصد کاهش یافت. میانگین حمایت دموکرات ها از این مورد نیز از 3.9 به 3.5 و از 40 درصد به 38 درصد رسید.
- توصیه نهایی
در نهایت از شرکت کنندگان پرسیده شد آیا به نمایندگان خود در کنگره پیشنهاد می کنند این توافق را تایید کنند. به افرادی که از تایید توافق حمایت نکردند، دیگر راهکارهای جایگزین ارائه شد. نهایتا 55 درصد کل شرکت کنندگان شامل 72 درصد دموکرات ها، 61 درصد افراد مستقل و 33 درصد جمهوری خواهان، از تایید توافق هسته ای حمایت کردند. 23 درصد افراد از گزینه ادامه و تشدید تحریم ها حمایت کردند، 14 درصد خواهان از سر گیری مذاکرات شدند و 7 درصد نیز استفاده از تهدیدات نظامی را تایید کردند.
شرکت کنندگان در این نظرسنجی یک روند دو مرحله ای را طی کردند. نخست از آنها پرسیده شد میان تایید یا رد توافق، یک گزینه را پیشنهاد کنند. 52 درصد افراد در مرحله نخست، تایید توافق را برگزیدند و 47 درصد نیز با تایید آن مخالفت کردند. نتایج بسیار جانب دارانه بود: 69 درصد دموکرات ها از تایید و 69 درصد جمهوری خواهان از رد توافق حمایت کردند. در میان افراد مستقل نیز 60 درصد خواستار تایید توافق هسته ای شدند.
سپس به افرادی که خواهان رد توافق شده بودند دیگر گزینه ها ارائه شد: ادامه و تشدید تحریم ها تا زمانیکه ایران غنی سازی را پایان دهد، تلاش برای از سرگیری مذاکرات، یا تهدید حملات نظامی علیه تاسیسات هسته ای ایران و درگیری با این کشور در صورت عدم بر آورده شدن خواسته های ما. در این میان، گزینه تایید توافق همچنان در دسترس شرکت کنندگان قرار داشت.
پر طرفدارترین راهکار در این میان، ادامه و تشدید تحریم ها (23 درصد) و پس از آن، مذاکره مجدد (14 درصد) و سپس اعمال فشار نظامی (7 درصد) بود. همچنین 3 درصد به حمایت از توافق تغییر عقیده دادند و این شامل هر دو حزب جمهوری خواه و دموکرات بود. این امر تعداد حامیان توافق را به 55 درصد افزایش داد. بنابراین در پایان این فرایند، اکثریت شرکت کنندگان به این نتیجه رسیدند که تایید توافق بهترین رویکرد است و هیچ گزینه دیگری نتوانست حمایت بیش از یک چهارم افراد را به خود جلب کند.
منبع: بولتن نیوز
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
