پرویز پورحسینی: کاش به‌جز بازیگری شغل دیگر هم داشتم

گروه سینما و تلویزیون: پرویز پورحسینی تئاتر را در سال ١٣٤٠ با حمید سمندریان با بازی در نمایش «مرد گل‌به‌دهن» آغاز کرد. پس از آن، در نمایش کارگردان‌های شاخصی همچون پری صابری، بهرام بیضایی، رکن‌الدین خسروی، پیتر بروک، علی رفیعی، آربی آوانسیان، بیژن مفید، رضا قاسمی و اشتفان وایلند به ایفای نقش پرداخت. سال ١٣٥٠ به عضویت «کارگاه نمایش» درآمد و بعد از آن نیز به تئاتر شهر آمد و با دکتر رفیعی گروهی تئاتری تشکیل داد. پورحسینی در سینما هم همکاری با علی حاتمی در «کمال‌الملک» را پشت‌سر گذاشت و بازی شاخص او در فیلم «مریم مقدس» در خاطره‌ها مانده است.

به گزارش بولتن نیوز، آخرین فیلم‌هایی که پورحسینی در آنها بازی کرده، «دوران عاشقی» علیرضا رئیسیان و «رستاخیز» احمدرضا درویش هستند. «باشو غریبه کوچک»، به کارگردانی بهرام بیضایی و با نقش‌آفرینی پورحسینی، هم‌اکنون پس از سال‌ها در گروه «هنر و تجربه» اکران شده. به همین بهانه به سراغ این بازیگر رفتیم تا در پنج‌دقیقه از آخرین فعالیت‌ها، چالش‌ها، امید‌ها و آرزوهایش بگوید.

«باشو غریبه کوچک» بهرام بیضایی پس از سال‌ها دوباره اکران شده و خوشحالم، چون فیلمی بود که در زمان اکران خودش خوب دیده نشد. بنابراین در زمان حاضر اکران این فیلم برای نسلی که آن را ندیده بسیار قابل توجه خواهد بود و به نظر من این اکران محدود، اگر طولانی‌تر باشد بهتر می‌تواند کسانی که این فیلم را ندیده‌اند جلب کند. در ضمن اطلاع‌رسانی بهتری هم لازم دارد.

این‌روزها مشغول استراحت هستم. ولی صحبت‌هایی هم هست برای حضور در یک کار که هنوز به نتیجه نرسیده است.

فیلم و تئاتری که به‌تازگی بیشترین تأثیر را بر من گذاشتند یا برایم جالب بودند، «آیدا»، به کارگردانی پاول پاولیکوفسکی بود. «آیدا» فیلمی متفاوت است، در این فیلم به‌خصوص از حرکت دوربین که ثابت بود خیلی خوشم آمد. این‌روزها مد شده که دوربین، روی دست دائم در حال حرکت است و به همین دلیل گاهی انسان نمی‌تواند با سوژه رابطه عمیق‌تری برقرار کند.

همچنین به‌تازگی تئاتری دیدم به کارگردانی رضا ثروتی، که «فهرست» نام داشت و برایم جالب بود. این کارگردان به مدت دوسال با هنرجویانش کار کرده و این نمایش را با آنها به صحنه آورده است. این نمایش فوق‌العاده این شب‌ها در تالار حافظ روی صحنه می‌رود.

بهترین تجربه حرفه‌ای‌ام را نمی‌توانم انتخاب کنم. نمی‌توانم از یک کار به‌خصوص اسم ببرم ولی از هر کارم، از جنبه‌ای آموخته‌ام. در بعضی کارها از کارگردان‌ها آموخته‌ام و در بعضی کارها از شرایطی که ایجاد شده بود و من به واسطه‌اش توانستم تجربیات خودم را به اجرا درآورم آموخته‌ام. این به‌خصوص در تئاتر، در کار با کارگردان‌های متفاوت اتفاق افتاده.

برای الهام‌گرفتن در فعالیت هنری‌ام گاهی همه کارهایم را تعطیل و با خودم خلوت می‌کنم و گاهی با فیلم‌ها و کتاب‌ها به این خلوت می‌رسم و از آنها می‌آموزم.

اگر بخواهم هنر را در یک واژه خلاصه کنم باید بگویم که به نظر من هنر را نمی‌شود تعریف کرد. هنر تعریف‌شدنی نیست.

بزرگ‌ترین معلمم شخص خاصی نبوده بلکه مجموعه آدم‌هایی که با آنها کار کردم، با آنها رفاقت کردم و با آنها زندگی کردم، هرکدام به‌نوعی مهم‌ترین معلم‌های من بوده‌اند و از آنها آموخته‌ام.

اصل مهم برای اینکه در دنیای هنر ماندگار شد، تلاش مستمر است تا روزی که نفس می‌کشیم و داشتن صداقت است در کاری که انجام می‌دهیم.

اگر در رشته هنری‌ام به عقب برگردم آرزو می‌کنم که شاید کار دیگری در کنار بازیگری داشتم. درحال‌حاضر به نسل جوان توصیه می‌کنم که در کنار کار هنری، شغل دیگری برای امرارمعاش داشته باشند. چون هنر در کشور ما درحال‌حاضر به‌عنوان یک شغل به رسمیت شناخته نمی‌شود. شاید اگر به عقب برگردم، شغل دیگری هم در کنار بازیگری خواهم داشت؛ یعنی اگر می‌دانستم که وضع این‌گونه خواهد شد، ممکن بود شغل دیگری هم در کنار بازیگری داشته باشم. شغلی که به حرفه‌ام لطمه وارد نکند را برای روزهای مبادا انتخاب می‌کردم چون دیده شده اکثر پیش‌کسوتان ما در شرایط بدی روزهای آخر عمرشان را گذرانده‌اند.

اگر بازیگر نمی‌شدم، حتما دوست داشتم در کار چاپ و نشر کتاب فعالیت کنم. آرزوی زندگی‌ام هم، خیلی خصوصی است.

انتهای پیام/