تقدیر الوند از نگاه رهبرانقلاب به ممیزی سینما

گروه سینما و تلویزیون: علیرضا تابش، فرشته طائرپور، ناصر عنصری، عبدالله اسفندیاری، علی لقمانی، علیرضا شجاع نوری، جعفر صانعی مقدم، یونس صباحی، التفات شکری آذر، اسماعیل میهن‌دوست و کامران ملکی از جمله حاضران در این نشست بودند.

به گزارش بولتن نیوز، شاهین امین سخنان خود را این چنین آغاز کرد:«مهم ترین دهه بعد از انقلاب دهه شصت است که نتایج خوب و درخشانی در سینمای ایران داشته و به همان میزان از نقاط ضعف و قوت هم برخوردار است. اهالی سینما و کارشناسان به دلیل پاره ای اتفاقات همواره نگاهی غمخوارانه به این دهه دارند».

در ادامه سیروس الوند توضیح داد: «وقتی پدیده ای ارزیابی می شود باید از نقاط مختلف مورد بررسی قرار بگیرد. باید رسوب اتفاقات دهه شصت را در سینمای دهه شصت و هفتاد جستجو کرد. برخی سینماگران ما میوه دهه شصت و برخی هم ریشه دهه شصت هستند».

وی افزود: «یکی از مهمترین خصوصیات تراژیک دهه شصت این بود که قبح سانسور برداشته شده و تبدیل به امری عادی شد. ناصر تقوایی آرزو داشت در فیلم ای ایران شخصیت یک روحانی را به تصویر بکشد اما نتوانست. خود من در فیلم آوار با موارد متعددی از سانسور مواجه شدم».

الوند با بیان اینکه ممیزی و سانسور همواره با سینمای ایران بوده گفت: «در سینمای دهه شصت از جایی به بعد تمام فیلم‌ها شبیه هم شدند یعنی فیلم ها به سمتی هدایت می‌شدند. در جلسه‌ای که با رهبر انقلاب که آن زمان رییس جمهوری بودند، ایشان فرمودند سانسور نباید قبل از ساخته شدن فیلم و اثری اعمال شود و من از این حرف خوشحال شدم. وقتی ایشان این حرف را گفتند بسیاری از مشکلات ما حل شد».

وی ادامه داد:«نکته دیگری از سینمای دهه شصت که می توان به آن انتقاد داشت این است که فیلم ها دارای رتبه بندی الف، ب، ج و د می شدند. در این دوره فیلم اول کیمیایی توقیف شد و فیلم دومش رتبه ج گرفت. مرحوم علی حاتمی نتوانست کار کند. تقوایی کار نکرد. اما فیلمسازانی مثل کیانوش عیاری، علی ژکان، یدالله صمدی، مرحوم محمدرضا اعلامی، مجید قاری‌زاده و محمدعلی طالبی آمدند. مسئولین تلاش بسیاری کردند از بین این فیلمسازان کیمیایی را دوباره کشف کنند اما نتوانستند و این سینماگران در جایگاه خاص خودشان قرار گرفتند».

کارگردان دست‌های آلوده افزود:«آن زمان بسیاری از افراد با تجربه و به تعبیری آدم حسابی‌ها در سینما کار نمی کردند و در حوزه های دیگر فعالیت داشتند. ای کاش بدانیم با کار نکردن در سینما، کسی حذف نمی‌شود. بلکه با کار کردن و دیده نشدن است که حذف می‌شویم. کیمیایی و مهرجویی این سالها حذف شدند چرا که فیلم های اندازه خودشان را نساختند و به جای آنها فیلمسازان جوان جسور، با ذوق و با انرژی روی کار آمدند».

وی گفت: «در دهه شصت درجه بندی فیلم‌ها به درجه بندی آدم ها منجر شد. ما چهار دسته فیلمساز داشتیم اما چهار دسته فیلم در درجه های الف، ب، ج و د نداشتیم. آن زمان فیلم‌های دفاع مقدسی فاقد کیفیت ساخته می‌شد که سالها بعد درجه و رتبه کیفیت آنها ارتقا پیدا کرد».

الوند افزود: «سوال اینجاست که آیا واقعاً رتبه آن فیلم‌ها ج بود؟ چرا علیرغم افت کیفی برخی فیلم ها رتبه الف می‌گرفتند؟ با اینکه مدیران با حسن نیت این درجه بندی را انجام می دادند اما این کار به کیفیت فعالیت مدیران آن دوره لطمه زد».

انتهای پیام/