پول نداشتم،با نگاه کردن بیلیارد باز شدم

گروه ورزش؛ شاید اگر حقش را در فوتبال نمی خورند الان جزو یکی از بازیکنان لیگ برتری بود.

به گزارش بولتن نیوز؛ خودش که می گوید:«در تیم جوانان راه آهن بودم.خدایی خیلی هم خوب بازی می کردم اما همه می دانند وقتی پدر بچه ها با بنز می آمد و تراول خرج می کرد دیگر جایی برای من نبود.»حالا 14 سال از آن روزها می گذرد و سهیل واحدی حالا قهرمان اسنوکر آسیا است.او افتخارات زیادی دارد و نخستین ایرانی ای بود که توانست در مسابقات بین المللی مقام بیاورد:«مقام آورده ام اما چه فایده؟هیچ توجهی به ورزش ما نمی شود.اصلا دوست ندارند این رشته ورزشی پیشرفت کند.مشکلات زیادی داریم،بعضی ها پای شرط بندی و بی اخلاقی را در این رشته ورزشی را به میان می کشند اما باید بگویم که در فوتبال که این همه هم طرفدار دارد به علی دایی،اسطوره ورزش ایران بی احترامی می شود و تلویزیون هم آن را نشان می دهد.امیدوارم که نگاه ها به ورزش ما تغییر کند،چون هدف ما فقط و فقط افتخار آفرینی برای ایران است.»

قهرمانی در فینال تمام ایرانی.این نشان می دهد که سطح مسابقات پایین بوده یا اینکه ایرانی ها خیلی قوی بودند که راهی فینال شدند؟

شک نداشته باشید که ایران قوی است.ما در تیمی دومی جهان را داریم.احسان و حسین وفایی سومی جهان را داریم.همین پاکستان قهرمان جهان است.هنگ کنگ در آن مسابقات اول شد.این طور نیست که چون ما بالا آمده ایم بقیه تیم ها ضعیف بوده اند.ما در رنکینگ جهانی دوم هستم.هر تیمی هم که اومد نتیجه همین می شد و ما فینالیست می شدیم.

حسین وفایی به چه دلیل در این مسابقات غایب بود؟به خاطر رفتن به انگلیس؟

دقیقا.دلیلش فقط همین بود.

این احتمال وجود دارد که سایر ایرانی ها هم مثل وفایی راهی مسابقات حرفه های شوند؟

چرا احتمالش نباشد؟دو بار امیر سرخوش در مسابقات شش توپ سابقه بازی کردن دارد.احسان یک بار با حرفه ای ها بازی کرده است.در حال حاضر هم که 4 نفر اول این مسابقات به مسابقات حرفه ای کیش دعوت می شوند.من برای اولین بار به این مسابقات می روم اما نخستین مقام بیلیارد ایران را در سال 2008 من آوردم و در بین 104 نفر چهارم شدم.ولی اولین نفری نبودم که بروم با حرفه ای ها بازی کنم.

من در ایران سه تا مقام آوردم.در زیر 21 ساله ها یک توپ را خراب کردم و نشد که با حرفه ای ها بازی کنم.تا زمانی که بازی کنم تمام تلاشم را می کنم.

سن و سال چه تاثیری روی این رشته ورزشی دارد؟می خواهم بگویم مثل رشته های دیگر یک رنج سنی دارد یا ...

آن طور نیست اما هرچه سن و سال زیاد می شود حافظه هم ضعیف تر می شود.قدرت بینایی پایین می آید و تمرکز کمتر می شود.با این حال می شود بازی کرد.ما مسابقات جهانی بالای 40 سال داریم.حسین وفایی 16 ساله بود که قهرمان جهان شد اما الان شرایطش سخت تر است.فکر می کنم کیفیت پایین تر می آید.

شنیده ای که صحبت هایی شده برای اینکه بیلیارد هم به یکی از رشته های المپیکی اضافه شود؟

بله درست است.یک حرف هایی زده اند برای اینکه بیلیارد هم المپیکی شود.اتفاق خوب و بزرگی است.این امکان است که ما هم المپیکی شویم اما مدال گرفتن خیلی سخت است.همه حرفه ای ها می آیند و بازی می کنند.آنها بیست سال است که حرفه ای هستند اما ما بیست سال هم نمی شود که بیلیارد بازی می کنیم.

قبول داری که هنوز هم یک جای کار بیلیارد در ایران لنگ می زند.به نظر یکی از چرخ ها نمی چرخد.

آن چرخ،چرخ هزینه و سرمایه گذاری است.اگر پول باشد خیلی از مشکلات حل می شود.در ایران تنها مشکل ما همین است که اسپانسر نداریم.اگر اسپانسر باشد گره خیلی از کارها باز می شود.

یعنی مشکل دیگری به غیر از این نیست؟به عنوان یک ورزشکار گله دیگری نداری؟

تمام گله های ما به مسائل مالی بر می گردد.ما به اندازه ای که تلاش می کنیم و مدال می گیریم پاداش نمی گیریم.فدراسیون از وزارت تغذیه می شود و آنها هم از بالاتر از خودشان.بارها شنیده ام و دیده ام که می گویند پول نیست و نداریم و از این حرفها...

تا با حال به این فکر کرده ای که لژیونر شوی؟

من لباس ایران را با هیچ چیز عوض نمی کنم.

منظور ما بازی در لیگ کشورهای خارجی بود،نه تبعه شدن.آنجا درآمدش بیشتر است.

باشگاهی؟خب آنها باید بخواهند.من که نمی توانم به آنها بگویم.اما مربیگری کرده ام در تیم هنگ کنگ.من و امیر با آنها تمرین کردیم.خیلی هم راضی بودند.سالی یکی دو بار من را خواسته اند برای مربیگری.ولی بازی نمی توانم بکنم برای آنها.این یک کم شرایط را سخت می کند.

آقای سجادی چند روز پیش این بازی ها را از نزدیک تماشا کرد.ایشان راضی بود و معتقد بود که بیلیارد باید پیشرفت کند.

مشکل ما این است که ایشان نظرش را می گوید و می رود.اما بالادستی ایشان چیز دیگری می گوید.این مشکل ما است.خیلی از آدم های معمولی تر از ایشان هم می توانند در این سمت بنشینند و از این حرف ها بزنند.اما حرف آخر را کس دیگری می زند.آنها نمی خواهند بیلیارد پیشرفت کند.ما زمانی که مقام نداشتیم یک میلیارد تومان بودجه مان بود.چند تا مقام آوردیم شد 500 میلیون.باز مدال گرفتیم شد 300 میلیون.می دانید چرا؟چون نمی خواهند پیشرفت کنیم.من مجبور هستم بیلیارد بازی کنم چون کار دیگری بلد نیستم.اگر کار دیگری بلد بودم شک نداشته باشید که سمت بیلیارد نمی آمدم.علاقه دارم که مانده ام اگر نه هیچ چیزی ندارد.الان در مسابقات کیش من مقام آورده ام شما بعدا از من سوال کنید ببینید به من چه پاداشی داده اند؟در آخر شاید چند تا سکه بدهند.

در مراسم تجلیل از قهرمانان دوره قبل اصلا بیلیارد را دعوت نکرده بودند.یکی از بچه ها زنگ زد و گفت که دارند مراسم می گیرند.ما هم با رییس فدراسیون تماس گرفتیم و این خبر را گفتیم.ما اصلا نمی دانستیم.در نهایت 5 تا سکه به هر کسی رسید.من شش تا مقام داشتم و این بود پاداش ما.5 تا سکه می شود 5 میلیون.این 5 میلیون به کجای من می رسد.یک ماشین هم نمی شود خرید.بارو کنید من الان ماشین ندارم.

وقتی می گویید کار دیگری بلد نیستید یعنی اینکه درآمد شما فقط از بیلیارد است؟

دقیقا.شاگرد می گیرم،مسابقات برون مرزی می روم و ..ما حتی حقوق هم نداریم.فدراسیون یک بار هم به ما حقوق نداده است.نه اینکه نخواهند بدهند،پول نیست که بدهند.ما هیچ وقت پول توجیبی هم نگرفته ایم.300 دلار به هر بازیکن باید بدهند اما برای ما تعریف نشده است.من یک گلایه ای هم بکنم؟به فوتبالیست ها این همه پول می دهند اما هیچ مقای هم نمی آورند.باز اگر یک مقامی بیاورند که دل آدم خوش باشد،کسی ناراحت نمی شود.ما این همه مدال و افتخار می آوریم اما...اگر یک صدم بودجه فوتبال را به ایران بدهند ما صد تا افتخار می آوریم.

اگر زمان به عقب برگردد دوباره بیلیارد بازی می کنی؟

اصلا.اگر بدانم واقعا وضعیت این است هرگز.من فوتبالیست بودم و در تیم راه آهن ثابت بازی می کردم.سال 80.در تیم جوانان راه آهن بود.باور کنید جزو خوب ها بودم.اما همان زمان هم نفراتی بودند که با بنز می آمدند و پولی رد و بدل می شد و ما بیرون می ماندیم و فرزندان آقایان ثابت می شدند.اما من پولی نداشتیم که بدهم.در بیلیارد هم پولی نداشتم.من در پارکی که فوتبال بازی می کردم باشگاه بیلیارد احداث شد.چون پول نداشتیم 12 ساعت می رفتم و فقط بازی دیگران را نگاه می کردم.من با نگاه کردن بیلیارد باز شدم.دو ماه بعد قهرمان استان تهران شدم.روزی دو ساعت هم بازی می کردم.اگر می باختم دیگر نمی توانستم بازی کنم چون پولم تمام می شد.پس از آن روزی 16 ساعت تمرین می کردم.هفته ای یک بار می رفتم خانه.

قبل از اینکه وارد بیلیارد شوی می دانستی این رشته چه چیزی هست؟

اصلا.قبل از این اتفاق ها اگر از من سوال می کردید من فکر می کردم بیلیارد یک نوع ساندویچ است!اصلا نمی دانستم چیست.بیلیارد را از یک پیرمرد یاد گرفتم که یک ماه بعد هم بردمش.از همان زمان دیگر دور فوتبال را خط کشیدم و همه چیز تمام شد.الان هم هر جایی که فوتبال باشد نگاه نمی کنم.چون یاد خودم می افتم.

بیلیارد و اسنوکر جدا از مشکلات مالی شاید به خاطر نگاه منفی اش است که پیشرفت نمی کند.

من این را قبول ندارم.مثالی می زنم.علی دایی اسطوره فوتبال ایران است.ورزش ما را در دنیا به نام علی دایی می شناسند.اما همه دیدیم که در استادیم ها به او فحاشی کردند و در تلویزیون هم صدای این فحاشی ها می آمد.نگاه منفی تر از این؟آن ورزش است و برای ما؟دوست ندارند و تا زمانی که دوست نداشته باشند اوصاع همین است.من نمی دانم چرا نمی خواهند بیلیارد پیشرفت کند.

شاید به این دلیل به بیلیارد بها نمی دهند که ورزش سنتی ما نیست.

مگر فوتبال کجایی است؟انگلیسی است دیگر.بحث این حرف ها نیست.ما این ورزش را نگه داشته ای اما هیچ کس به ما نمی رسد.من با مقام جهانی به سربازی رفتم.این را به چه کسی بگویم؟چون درسم نتوانستم بخوانم با دیپلم رفتم.خودتان می دانید کسانی که با دیپلم می روند اوضاع خوبی هم ندارند.مشکلات خیلی بیشتر از این چیزهاست.

خودت اگر حرفی داری...

عمر ما در این ورزش تلف شد.به ما توجه بیشتری کنند.طوری نباشد که پدر من بیاید و بگوید این همه بازی کردی نهایتش چه شد؟من این همه مدال دارم هنوز نتوانسته ام یک پراید قسطی بخرم.