«پوپولیسم رسانه‌ای» و نگرانی مجلس!

به گزارش بولتن نیوز، یادداشت سیف پور با عنوان «پوپولیسم رسانه‌ای و نگرانی مجلس» به شرح ذیل است:

درحالی که فرصت چندانی به انتخابات آتی مجلس شورای اسلامی باقی نمانده ، مجلس در اقدامی مهم و اساسی که چه بسا پیش از اینها باید صورت می گرفت نشان داد که می خواهد گامی مهم در جهت «شایسته سالاری» و «نخبه افزایی» در آینده سیاسی جامعه بردارد و تلاش کند تا هرچه بیشتر، رای و انتخاب مردم عاری از تاثیرات سطحی و عوام گرایی های رسانه ای باشد .

براساس مصوبه اخیر مجلس ، اعضای شوراهای اسلامی شهرها، مجریان تلویزیونی (بطور مشخص شبکه های استانی) روسای اتاق بازارگانی، صنایع و کشاورزی و اصناف از کاندیداتوری در انتخابات آتی مجلس شورای اسلامی محرومند مگر آنکه حداقل شش ماه قبل از ثبت نام از سمت خود استعفا کرده باشند.

در واقع علت این تصمیم مهم نمایندگان مجلس را باید در آگاهی نسبت به تاثیر رسانه ، بخصوص رسانه فراگیر تلویزیون بر رای و نظر مردم و امکان بهره مندی بخشی از جریان های سیاسی و نامزدها از این فرصت جستجو کرد . بررسی روند انتخابات مجلس طی سالهای اخیر نشان داده که حضور کاندیداها در فضای رسانه ای ( بخصوص تلویزیون ) به شدت در رای و نظر مردم موثر بوده و این فضا همواره مورد علاقه طیف گسترده ای از نامزدها قرار داشته است و البته همواره تنها تعداد محدودی از آنها توفیق بهره مندی از مواهب آن نصیبشان میشود و بخش مهمی از آنها همان هایی هستند که در مصوبه اخیر به آنها اشاره شده است .

همانطور که گفتیم راز این علاقمندی کاندیداها را باید در تاثیر «رسانه» بر باور مردم و نقش آن در « انگاره سازی » و شکل دهی افکار عمومی جستجو کرد . در واقع به باور بسیاری از اندیشمندان و مطابق بسیاری از نظریه های رایج رسانه ای ، تلویزیون میتواند در فرآیند انگاره سازی ، تصاویری از واقعیت ها را در ذهن مخاطبان شکل دهد که این تصاویر برعقاید و رفتار مخاطبان اثر می گذارد . مخاطب رسانه ای برای قضاوت و تصمیم گیری در مورد موضوعی خاص ، به انگاره های ذهنی خود رجوع می کند و همین انگاره ها هستند که بر رفتار او موثر واقع می شوند و به مبنای تصمیم گیری او بدل می گردند ، گرچه ممکن است این انگاره بسیار دور تر از آگاهی واقعی باشد . این قدرت بی بدیل رسانه ها و بخصوص تلویزیون مورد توجه بسیاری از افرادی است که برای آینده خود حضور در عرصه های رقابتی مهم همچون انتخابات را ترسیم می کنند و البته با توجه به اهمیت نهادهایی همچون مجلس و عدم امکان بهره مندی تمام طیف ها از امکانات رسانه ملی ، این میتواند یک آسیب جدی برای فضای آزاد و توام با آگاهی انتخابات در جامعه اسلامی ما محسوب شود که در آن به رای و نظر واقعی مردم توجه ویژه ای شده است .

اگر بپذیریم رسانه های عمومی و در راس همه آنها تلویزیون این قدرت را دارند که افکار عمومی را شکل دهند و از آن طریق در جریان سیاسی جامعه سهیم باشند آنگاه چند نکته می تواند بسیار حائز توجه و اهمیت باشد .

بر اساس نظریه های مطرح در حوزه علوم ارتباطات با محوریت اثر گذاری رسانه ها در انتخابات؛ پوشش رسانه ای رقابت های انتخاباتی نقش مهمی در جلب نظر مردم به مشارکت و نوع تصمیم گیری آنها دارد ، اما همانطور که میدانیم این امر در رسانه های استانی و بخصوص شبکه های استانی صدا و سیما عملا ممکن نیست و در شبکه های سراسری هم تنها محدود به انتخابات ریاست جمهوری می شود زیرا در شبکه های استانی که ذاتا میتواند محمل مهمی برای آگاهی بخشی عمومی در ایام تبلیغات انتخاباتی محسوب شود ، با طرح استراتژی بی طرفی ، عملا هیچگونه تبلیغات و آگاهی بخشی مستقیم در رابطه با نامزدها پخش نمی شود و تنها در انتخابات ریاست جمهوری است که فرصت حضور به نامزدها در رسانه ملی داده می شود . حال سوال اساسی این است که در نبود این فضای رسانه ای ، بخصوص در استانها چه اتفاقی ممکن است در فرآیند انتخابات و رای و نظر مردم رخ دهد ؟ بدیهیست بخش مهمی از لایه های اجتماعی با توجه به نوع دریافت خود از رسانه ها است که تصمیم میگیرند به چه کسی رای دهند و یا در لحظات حساس تصمیم گیری تغییر رای دهند . تحقیقات نشان می دهد مخاطبان رسانه ، خودشان را در معرض پیام هایی قرار می دهند که با نگرش آنان و در واقع نگرش های پیشین آنها سازگاراست و شکی نیست در این فرآیند کسانی که طی سال ها از فرصت نابرابر حضور ممتد در رسانه ها و بطور مشخص شبکه های تلویزیونی برخوردار بوده اند از امتیاز ویژه ای برخوردارند . این افراد عمدتا کسانی هستند که اصطلاحا « آنتن » را در اختیار دارند و یا مورد مراجعه مداوم دوربین ها هستند و می توانند با رفتارهای عوام گرایانه و بهره گیری از مطالبات سطحی جامعه و تلاش برای بازگویی این دغدغه های عمومی ، سرنوشت افکار عمومی را به نفع خود تغییر دهند .به این رفتار میتوانیم واژه « پوپولیسم رسانه ای » اطلاق کنیم .در راس این گروه مجریان تلویزیونی هستند که این اواخر در انتخابات های متعدد شاهد تمایل شدیدشان برای حضور در عرصه های سیاسی بوده ایم که البته بعضا موفقیت هایی نیز کسب نموده اند و به آنها باید گروه های دیگری همچون ورزشکاران را نیز اضافه کنیم . گروه مهمی که هنوز قانون به سراغ آنها نرفته است!

رضا سیف پور- کارشناس ارشد علوم سیاسی

انتهای پیام/