بمب‌های بشردوستانه
ادعا می‌شود که این گونه جدید از تسلیحات علاوه بر اینکه اثربخش‌ترند، برای خود بمب‌افکن هم ایمن‌تر هستند. به این ترتیب که هنگام انداختن بمب‌ها با پرواز در سطحی بالاتر، کمتر در معرض خطرات ناشی از آتش پدافند زمینی هستند.
ممنوعیت استفاده از تسلیحات کشتار جمعی مانند بمب‌های خوشه‌ای، کشورهای غربی را به فکر تولید و تکثیر نوعی از تسلیحات کشتار جمعی انداخته که نه تنها قانونی باشد، که به مذاق مدافعان حقوق بشر هم خوش‌تر بیاید.
به گزارش «خبر آنلاين»، پرسئوس (برساووش) یک بمب 900 کیلوگرمی است که وقتی عمل می‌کند، هر چیزی را در محدوده‌ای بزرگ‌تر از چند زمین فوتبال به خاکستر تبدیل می‌کند. به علاوه، این دوزخ زمینی با بلعیدن اکسیژن هوا، موج فشاری پدید می‌آورد که پیکر افراد را متلاشی می‌کند. جهنم ناشی از این سلاح مشابه ناپالم است، ماده منفجره‌ای از سوختی نیمه‌جامد که کاربرد آن از سوی کنواسیون تسلیحات سازمان ملل به شدت محدود شده است.
این درحالی است که پرسئوس به واسطه بهره‌گیری از فناوری‌های نوین به عنوان یک سلاح قانونی معرفی شده؛ چنانکه حتی یکی از کارشناسان کنترل تسلیحاتی سازمان دیدبان حقوق بشر، مستقر در نیویورک، وجود چنین سلاحی را ضروری می‌داند!
به گزارش اکونومیست، این سلاح قانونی و ضروری! با جداره‌ای مستحکم‌تر از نمونه‌های مشابه و با مکانیزم چاشنی مقاوم در برابر ضربه می‌تواند به لایه‌ای به ضخامت چندین متر از بتون مسلح نفوذ کند و تا هنگامی که به داخل سنگر بتونی وارد نشده منفجر نمی‌شود. به این ترتیب، به گفته این کارشناس حقوق بشر استفاده از این بمب روشی مناسب برای نابودی آزمایشگاه‌های تولید جنگ‌افزارهای میکروبی و شیمیایی است چراکه محیط آن منطقه از سموم و میکروب‌ها عاری می‌شود و هم آسیب‌های جانبی کاهش می‌یابد.
نسل جدیدی از مهمات پیشرفته از جمله پرسئوس درحال توسعه‌اند که به گفته کارشناسان خسارات ناخواسته ناشی از بمباران را برای غیرنظامیان کاهش می‌دهد. در طول جنگ اول خلیج فارس در سال 1991 / 1370، جنگنده‌های آمریکایی مجبور بودند به طور متوسط 6 بمب 450 کیلوگرمی را که توسط ماهواره هدایت می‌شدند، بیاندازند تا سنگر یا ساختمانی کوچک را منهدم کنند. در حملاتی که 12 سال بعد تحت عنوان جنگ دوم خلیج فارس آغاز شد، انهدام همان اهداف به بمب‌هایی با نصف آن وزن و تعداد کمتری از آنها نیاز داشت. امروز پیشرفت‌ها تا بدان‌جا است که به جای تخریب کل ساختمان می‌توان با یک بمب 100کیلوگرمی، یک اتاق از آن را هدف قرار داد.
جهنم یونانی
این تحولات به گفته کارشناس تسلیحاتی دیدبان حقوق بشر مدیون تراشه‌های هدایت‌کننده‌ای است که به این بمب‌ها اضافه می‌شود. این بمب‌های پیشرفته وقتی سقوط می‌کنند با کمک سیستم مکان‌یابی جهانی (جی.پی.اس.)، و حسگرهای لیزری و فروسرخ، باله‌ها تعبیه شده بر بدنه مثل باله‌های هواپیما، بمب را در مسیر مشخص پیش می‌برند. حتی اگر هدف متحرک باشد این امکانات بمب را به سوی آن هدایت می‌کنند.
یک سیستم هدایت‌گر فرانسوی دارای کاربرد در نیروهای هوایی و دریایی موسوم به ای.ای.اس.ام. باله‌هایی دارد که می‌تواند بمب‌ها را تا مسافت 50 کیلومتر هدایت و گلاید کند و آن را به یک متری هدف برساند. سیستم دیگری که توسط بویینگ ساخته شده و در سال 2008 / 1387 به بازار عرضه شد، می‌تواند بمب را روی وسیله نقلیه‌ای با سرعت 110 کیلومتر در ساعت فرود بیاورد.
چنین دقت عملی باعث شده بازار سیستم‌های هدایت‌گر بمب‌ها بسیار داغ شود. در حالیکه تولیدکننده‌های این سیستم‌ها، شامل آفریقای جنوبی حدود 10 کشورند، مشتری‌ها چند برابر این تعدادند و در میان آنها نام کشورهایی مثل هند، پاکستان و ترکیه دیده می‌شود. البته هزینه تهیه این سیستم‌ها چندان هم ارزان تمام نمی‌شود و به ازای هر بمب حداقل 23هزار دلار آب می‌خورد.
ادعا می‌شود که این گونه جدید از تسلیحات علاوه بر اینکه اثربخش‌ترند، برای خود بمب‌افکن هم ایمن‌تر هستند. به این ترتیب که هنگام انداختن بمب‌ها با پرواز در سطحی بالاتر، کمتر در معرض خطرات ناشی از آتش پدافند زمینی هستند.
بمب‌های زیادی هوشمند
به علاوه این بمب‌ها حتی پس از رسیدن به هدف همچنان هوشمند هستند. چنانکه یکی از محصولات صنایع نظامی رژیم صهیونیستی موسوم به ام.پی.آر.-500 بمبی 225 کیلوگرمی است که با نفوذ به طبقات یک ساختمان، در طبقه مورد نظر منفجر می‌شود. چنین قابلیتی بدین معنا است که چاشنی تنها حدود 2 میلی‌ثانیه از زمان برخورد با سقف طبقه محکوم به تخریب عمل می‌کند. فقط به چند ثانیه پیش از پرتاب بمب نیاز است تا آن را برای برخورد به هدف برنامه‌ریزی کنند. با وجود چنین دقتی این بمب با بمب‌های دارای چندین برابر وزنشان جایگزین می‌شود.
امروزه تولید کنندگان تسلیحات به دنبال راه‌های هوشمندانه‌تری برای انهدام سنگرهای بتونی واقع در عمق زمین هستند. چنانکه از حدود پنج سال پیش کنگره آمریکا بودجه سرمایه‌گذاری روی یک بمب هسته‌ای ضد سنگر جنجال برانگیز موسوم به روباست نوکلیر ارث‌پنتریتور را قطع کرد. با این وجود عمده پیشرفت‌ها برای تسلیحات ضد سنگر در کشورهای غربی بر روش‌های متعارف کنونی متمرکز است. در حملات کلاسیک تعداد زیادی از بمب‌های بزرگ روی یک نقطه ریخته می‌شود که البته چنین حمله‌ای نیازمند تعداد زیادی هواپیما است و واضح است که ضایعات عظیمی در نواحی اطراف برجا می‌گذارد.
مجهز کردن بمب‌ها به راکت شاید بتواند با افزایش سرعت برخورد، یک جایگزین برای روش‌های متداول باشد. موثرترین حالت ضدسنگرها زمانی است که داخل زمین نفوذ کرده‌اند. به این ترتیب با وقوع انفجار در داخل زمین، موج ناشی از آن باعث تخریب کامل‌تر سنگر می‌شود. صنایع نظامی اکنون روی راکتی مطالعه می‌کند که درست پیش از برخورد بمب روشن می‌شود تا زمین را بیش‌تر سوراخ کند. در همین حال، برخی تولیدکننده‌ها هم‌اکنون در حال تولید بمب ضد سنگری به وزن یک خودروی کوچک هستند که دامنه موج انفجارش بسیار وسیع خواهد بود.با ادامه این روند، هر چه قدرت مخرب ضدسنگرهای کنونی زیاد باشد، در مقابل نسل آینده بمب‌ها کوچک شمارده می‌شوند.
نمونه‌ای شگفت‌انگیز
دومین روز از ماه آوریل سال 2003 / 15 فروردین 1382 در جریان جنگ دوم خلیج فارس بود که بیش از صد زره‌پوش عراقی به یک واحد شناسایی بسیار کوچک‌تر آمریکایی در جنوب عراق نزدیک شدند. در پاسخ به تقاضای کمک این واحد یک
بمب‌افکن بی-52، 30 زره‌پوش اول را در همان حمله اول مورد اصابت قرار داد. این بمب‌افکن با انداختن دو بمب جدید سی.بی.یو.-105 منظره‌ای پدید آورد که سربازان دو طرف را شگفت‌زده کرد.
بمب‌های سی.بی.یو-105 در حال سقوط باز شدند. هرکدام شامل 10 بمب کوچک‌تر بود که با چتر نجات، از سرعتشان کاسته می‌شد و هر یک از اینها، از راکت‌های کوچکی برای چرخاندن و پرتاب چهار دیسک به اندازه دیسک‌های هاکی روی یخ استفاده کرد.
آن 80 دیسک پرتاب شده از دو بمب با بهره‌گیری از حسگرهای لیزری و تشخیص حرارت فروسرخ، محل زره‌پوش‌ها را مشخص کردند. آن دیسک‌ها پس از شناسایی هدف انفجاری به ارتفاع چندین متر پدید آوردند. این انفجار گلوله‌ای به اندازه نارنگی از جنس مس را به سمت اهداف پرتاب، و آن را به واسطه ضربه و انفجار منهدم کرد.
بمب‌های بشردوستانه
کارشناسان باور دارند که شاید در نگاه اول سی.بی.یو.-105 وحشت‌آور باشد ولی شاید راهی برای استفاده از سلاح‌هایی با کشندگی کمتر باشد. بمب‌های خوشه‌ای که برای بمب‌باران محدوده‌ای وسیع استفاده می‌شوند توسط کنوانسیون‌های بین‌المللی ممنوع یا محدود شده است. ولی سی.بی.یو.-105 و نمونه‌های مشابه آن که به عنوان تسلیحات مجهز به حسگر شناخته می‌شوند، قانونی به حساب می‌آیند؛ چون تعداد کمی از دیسک‌ها عمل نکرده باقی می‌مانند!
در واقع آن دیسک‌هایی که نتوانسته‌اند هدفی را شناسایی کنند خود به خود در هوا منفجر می‌شوند. باتری چاشنی‌‌ها در صورت عمل نکردن به سرعت تخلیه می‌شود به این ترتیب احتمال آسیب رساندن دیسک‌های منفجر نشده به غیرنظامیان بسیار کم است.
سازنده سی.بی.یو.-105، شرکت سیستم‌های دفاعی تکسترون در حال ساخت حسگرهای جدیدی است که امکان تشخیص علائم حرارتی اتومبیل‌ها، اتوبوس‌ها و خانه‌ها از سخت‌افزارهای نظامی را به تسلیحات می‌دهد. در واقع شاید بتوان آن را یک «بمب بشردوستانه» نامید!
از سوی دیگر نوع بشرنادوستانه تسلیحات را تصور کنید؛ «پدر تمام بمب‌ها»، اسم سلاح کوچک هسته‌ای روسیه است که بخش زیادی از یک شهر را با خاک یکسان می‌کند. به همین دلیل دولت این کشور در سال 2007 / 1386 آن را با تمام افتخار در پرمخاطب‌ترین ساعت تلویزیون به نمایش گذاشت.
به گزارش «خبر آنلاين»، پرسئوس (برساووش) یک بمب 900 کیلوگرمی است که وقتی عمل می‌کند، هر چیزی را در محدوده‌ای بزرگ‌تر از چند زمین فوتبال به خاکستر تبدیل می‌کند. به علاوه، این دوزخ زمینی با بلعیدن اکسیژن هوا، موج فشاری پدید می‌آورد که پیکر افراد را متلاشی می‌کند. جهنم ناشی از این سلاح مشابه ناپالم است، ماده منفجره‌ای از سوختی نیمه‌جامد که کاربرد آن از سوی کنواسیون تسلیحات سازمان ملل به شدت محدود شده است.
این درحالی است که پرسئوس به واسطه بهره‌گیری از فناوری‌های نوین به عنوان یک سلاح قانونی معرفی شده؛ چنانکه حتی یکی از کارشناسان کنترل تسلیحاتی سازمان دیدبان حقوق بشر، مستقر در نیویورک، وجود چنین سلاحی را ضروری می‌داند!
به گزارش اکونومیست، این سلاح قانونی و ضروری! با جداره‌ای مستحکم‌تر از نمونه‌های مشابه و با مکانیزم چاشنی مقاوم در برابر ضربه می‌تواند به لایه‌ای به ضخامت چندین متر از بتون مسلح نفوذ کند و تا هنگامی که به داخل سنگر بتونی وارد نشده منفجر نمی‌شود. به این ترتیب، به گفته این کارشناس حقوق بشر استفاده از این بمب روشی مناسب برای نابودی آزمایشگاه‌های تولید جنگ‌افزارهای میکروبی و شیمیایی است چراکه محیط آن منطقه از سموم و میکروب‌ها عاری می‌شود و هم آسیب‌های جانبی کاهش می‌یابد.
نسل جدیدی از مهمات پیشرفته از جمله پرسئوس درحال توسعه‌اند که به گفته کارشناسان خسارات ناخواسته ناشی از بمباران را برای غیرنظامیان کاهش می‌دهد. در طول جنگ اول خلیج فارس در سال 1991 / 1370، جنگنده‌های آمریکایی مجبور بودند به طور متوسط 6 بمب 450 کیلوگرمی را که توسط ماهواره هدایت می‌شدند، بیاندازند تا سنگر یا ساختمانی کوچک را منهدم کنند. در حملاتی که 12 سال بعد تحت عنوان جنگ دوم خلیج فارس آغاز شد، انهدام همان اهداف به بمب‌هایی با نصف آن وزن و تعداد کمتری از آنها نیاز داشت. امروز پیشرفت‌ها تا بدان‌جا است که به جای تخریب کل ساختمان می‌توان با یک بمب 100کیلوگرمی، یک اتاق از آن را هدف قرار داد.
جهنم یونانی
این تحولات به گفته کارشناس تسلیحاتی دیدبان حقوق بشر مدیون تراشه‌های هدایت‌کننده‌ای است که به این بمب‌ها اضافه می‌شود. این بمب‌های پیشرفته وقتی سقوط می‌کنند با کمک سیستم مکان‌یابی جهانی (جی.پی.اس.)، و حسگرهای لیزری و فروسرخ، باله‌ها تعبیه شده بر بدنه مثل باله‌های هواپیما، بمب را در مسیر مشخص پیش می‌برند. حتی اگر هدف متحرک باشد این امکانات بمب را به سوی آن هدایت می‌کنند.
یک سیستم هدایت‌گر فرانسوی دارای کاربرد در نیروهای هوایی و دریایی موسوم به ای.ای.اس.ام. باله‌هایی دارد که می‌تواند بمب‌ها را تا مسافت 50 کیلومتر هدایت و گلاید کند و آن را به یک متری هدف برساند. سیستم دیگری که توسط بویینگ ساخته شده و در سال 2008 / 1387 به بازار عرضه شد، می‌تواند بمب را روی وسیله نقلیه‌ای با سرعت 110 کیلومتر در ساعت فرود بیاورد.
چنین دقت عملی باعث شده بازار سیستم‌های هدایت‌گر بمب‌ها بسیار داغ شود. در حالیکه تولیدکننده‌های این سیستم‌ها، شامل آفریقای جنوبی حدود 10 کشورند، مشتری‌ها چند برابر این تعدادند و در میان آنها نام کشورهایی مثل هند، پاکستان و ترکیه دیده می‌شود. البته هزینه تهیه این سیستم‌ها چندان هم ارزان تمام نمی‌شود و به ازای هر بمب حداقل 23هزار دلار آب می‌خورد.
ادعا می‌شود که این گونه جدید از تسلیحات علاوه بر اینکه اثربخش‌ترند، برای خود بمب‌افکن هم ایمن‌تر هستند. به این ترتیب که هنگام انداختن بمب‌ها با پرواز در سطحی بالاتر، کمتر در معرض خطرات ناشی از آتش پدافند زمینی هستند.
بمب‌های زیادی هوشمند
به علاوه این بمب‌ها حتی پس از رسیدن به هدف همچنان هوشمند هستند. چنانکه یکی از محصولات صنایع نظامی رژیم صهیونیستی موسوم به ام.پی.آر.-500 بمبی 225 کیلوگرمی است که با نفوذ به طبقات یک ساختمان، در طبقه مورد نظر منفجر می‌شود. چنین قابلیتی بدین معنا است که چاشنی تنها حدود 2 میلی‌ثانیه از زمان برخورد با سقف طبقه محکوم به تخریب عمل می‌کند. فقط به چند ثانیه پیش از پرتاب بمب نیاز است تا آن را برای برخورد به هدف برنامه‌ریزی کنند. با وجود چنین دقتی این بمب با بمب‌های دارای چندین برابر وزنشان جایگزین می‌شود.
امروزه تولید کنندگان تسلیحات به دنبال راه‌های هوشمندانه‌تری برای انهدام سنگرهای بتونی واقع در عمق زمین هستند. چنانکه از حدود پنج سال پیش کنگره آمریکا بودجه سرمایه‌گذاری روی یک بمب هسته‌ای ضد سنگر جنجال برانگیز موسوم به روباست نوکلیر ارث‌پنتریتور را قطع کرد. با این وجود عمده پیشرفت‌ها برای تسلیحات ضد سنگر در کشورهای غربی بر روش‌های متعارف کنونی متمرکز است. در حملات کلاسیک تعداد زیادی از بمب‌های بزرگ روی یک نقطه ریخته می‌شود که البته چنین حمله‌ای نیازمند تعداد زیادی هواپیما است و واضح است که ضایعات عظیمی در نواحی اطراف برجا می‌گذارد.
مجهز کردن بمب‌ها به راکت شاید بتواند با افزایش سرعت برخورد، یک جایگزین برای روش‌های متداول باشد. موثرترین حالت ضدسنگرها زمانی است که داخل زمین نفوذ کرده‌اند. به این ترتیب با وقوع انفجار در داخل زمین، موج ناشی از آن باعث تخریب کامل‌تر سنگر می‌شود. صنایع نظامی اکنون روی راکتی مطالعه می‌کند که درست پیش از برخورد بمب روشن می‌شود تا زمین را بیش‌تر سوراخ کند. در همین حال، برخی تولیدکننده‌ها هم‌اکنون در حال تولید بمب ضد سنگری به وزن یک خودروی کوچک هستند که دامنه موج انفجارش بسیار وسیع خواهد بود.با ادامه این روند، هر چه قدرت مخرب ضدسنگرهای کنونی زیاد باشد، در مقابل نسل آینده بمب‌ها کوچک شمارده می‌شوند.
نمونه‌ای شگفت‌انگیز
دومین روز از ماه آوریل سال 2003 / 15 فروردین 1382 در جریان جنگ دوم خلیج فارس بود که بیش از صد زره‌پوش عراقی به یک واحد شناسایی بسیار کوچک‌تر آمریکایی در جنوب عراق نزدیک شدند. در پاسخ به تقاضای کمک این واحد یک
بمب‌افکن بی-52، 30 زره‌پوش اول را در همان حمله اول مورد اصابت قرار داد. این بمب‌افکن با انداختن دو بمب جدید سی.بی.یو.-105 منظره‌ای پدید آورد که سربازان دو طرف را شگفت‌زده کرد.
بمب‌های سی.بی.یو-105 در حال سقوط باز شدند. هرکدام شامل 10 بمب کوچک‌تر بود که با چتر نجات، از سرعتشان کاسته می‌شد و هر یک از اینها، از راکت‌های کوچکی برای چرخاندن و پرتاب چهار دیسک به اندازه دیسک‌های هاکی روی یخ استفاده کرد.
آن 80 دیسک پرتاب شده از دو بمب با بهره‌گیری از حسگرهای لیزری و تشخیص حرارت فروسرخ، محل زره‌پوش‌ها را مشخص کردند. آن دیسک‌ها پس از شناسایی هدف انفجاری به ارتفاع چندین متر پدید آوردند. این انفجار گلوله‌ای به اندازه نارنگی از جنس مس را به سمت اهداف پرتاب، و آن را به واسطه ضربه و انفجار منهدم کرد.
بمب‌های بشردوستانه
کارشناسان باور دارند که شاید در نگاه اول سی.بی.یو.-105 وحشت‌آور باشد ولی شاید راهی برای استفاده از سلاح‌هایی با کشندگی کمتر باشد. بمب‌های خوشه‌ای که برای بمب‌باران محدوده‌ای وسیع استفاده می‌شوند توسط کنوانسیون‌های بین‌المللی ممنوع یا محدود شده است. ولی سی.بی.یو.-105 و نمونه‌های مشابه آن که به عنوان تسلیحات مجهز به حسگر شناخته می‌شوند، قانونی به حساب می‌آیند؛ چون تعداد کمی از دیسک‌ها عمل نکرده باقی می‌مانند!
در واقع آن دیسک‌هایی که نتوانسته‌اند هدفی را شناسایی کنند خود به خود در هوا منفجر می‌شوند. باتری چاشنی‌‌ها در صورت عمل نکردن به سرعت تخلیه می‌شود به این ترتیب احتمال آسیب رساندن دیسک‌های منفجر نشده به غیرنظامیان بسیار کم است.
سازنده سی.بی.یو.-105، شرکت سیستم‌های دفاعی تکسترون در حال ساخت حسگرهای جدیدی است که امکان تشخیص علائم حرارتی اتومبیل‌ها، اتوبوس‌ها و خانه‌ها از سخت‌افزارهای نظامی را به تسلیحات می‌دهد. در واقع شاید بتوان آن را یک «بمب بشردوستانه» نامید!
از سوی دیگر نوع بشرنادوستانه تسلیحات را تصور کنید؛ «پدر تمام بمب‌ها»، اسم سلاح کوچک هسته‌ای روسیه است که بخش زیادی از یک شهر را با خاک یکسان می‌کند. به همین دلیل دولت این کشور در سال 2007 / 1386 آن را با تمام افتخار در پرمخاطب‌ترین ساعت تلویزیون به نمایش گذاشت.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
