چرا هزینه های تصمیم گیری در اقلیم کردستان عراق بالاست ؟

گروه بین الملل،بعد از اینکه نوری مالکی کاندید عراقیها برای نخست وزیری نشد و حیدر عبادی به عنوان نماینده عراقیها مامور تشکیل کابینه جدید عراق از سوی رئیس جمهور که یک کرد بود تعیین شد، مخالفین مالکی همه از اینکه وی نیست اظهار خوشحالی کردند و گفتند که در دولت جدید عراق حضور خواهند یافت، از جمله کردهای عراق که با تشکیل هیاتی اعلام کردند در مذاکرات با ائتلاف هم پیمانی شیعیان برای تشکیل دولت شرکت خواهند کرد.
به گزارش بولتن نیوز، کردها هوشیار زیباری وزیر امور خارجه دولت مالکی را که از حزب دمکرات کردستان عراق بود به عنوان رئیس هیات تعیین کردند و در کنار وی نمایندگان اتحادیه میهنی کردستان عراق و باقی گروههای کرد عراقی حضور داشتند .
 زمان تعیین شده برای تشکیل کابینه  زمان اندکی بود و مشخص بود که در این زمان کم همه مشکلات اربیل و بغداد حل نخواهد شد ولی هیات کردی و رهبران کرد عراقی همه خواسته های خود را بر این مذاکرات متمرکز کردند که حتما در این دوره کم باید مشکلات حل شود و تضمینهای لازم از دولت بغداد گرفته شود وگرنه در دولت آتی عراق مشارکت نخواهند کرد.
در دولتهای قبلی هر موقع مشکلات اربیل و بغداد حاد می شد رسانه های کردی چنان افکار عمومی را شکل می دادند که ایرانیها پشت مالکی هستند و دولت مالکی با اتکاء به حمایت ایران خواسته های کردی را نمی پذیرد و دستکم از این خواسته ها حمایت نمی کند.اما این بار این سازمان ملل متحد و دولت آمریکا بودند که به عنوان میانجی میان عراقیها وارد عمل شدند تا گروههای ناراضی را به مشارکت در دولت ترغیب بکنند، هر چند در چارچوب سیاست ساختار ساز خود، جمهوری اسلامی ایران حامی اصلی مشارکت همه عراقیها در ساختار قدرت باقی ماند.
به هر روی اگر کسی رسانه های کردی را در این مدت رصد می کرد این برداشت را داشت که دولت جدید عراق حالا حالا ها تشکیل نمی شود و بعید است کردها و سنی ها در دولت جدید مشارکت بکنند .اخباری که پوشش داده می شد به یکباره منفی بود و هیچ خبر مثبتی از روند مذاکرات به بیرون درز نمی کرد. از سوی دیگر این مذاکرات برای مردم کرد زبان صرفا ازمنظر خواسته های کردها پوشش داده می شد و سخنان طرف مقابل هم در مقابله با خواسته های کردی برجسته نمی شد و ماحصل اینکه عبادی مالکی دیگری در عراق است و روند مذاکرات هم بی نتیجه است .
همین رسانه ها سخنان تیم مذاکره کننده را هم چنان به خورد مخاطب می دادند که دولت مرکزی هیچ راهی جز پذیرش خواسته های کردی ندارد در حالیکه همه می دانیم ماهیت مذاکره در ابتدا و انتهاء که ختم به پایان مذاکره می شود با همدیگر فرق دارد.در چنین فضایی هم کردستان عراق با تهدید جدی داعش روبرو شده بود و در جبهه مهمتر، کردها در حال بیرون کردن تروریستها از سرزمینشان بودند، و البته همه می دانیم که در شرایط جنگ و بحران در جامعه مذاکره معنای خاص خود را دارد و بعید است که کسی بتواند در چنین شرایطی بصورت 100 درصدی برنده مذاکراتی مهم به این شکل باشد.
سرانجام دولت جدید با مشارکت کردها تشکیل شد و نه تنها شروط کردها که در رسانه ها برجسته شده بود در محور کاری قرار نگرفت بلکه براساس منطق مذاکره زمانی برای حل مشکلات تعیین شد که یک زمان 3 ماهه بود.رسانه های کردی این بار از فشار آمریکاییها بر مسعود بارزانی برای قبول شرکت در مذاکرات گفتند و برخی رسانه ها هم اتحادیه میهنی را عامل فشار برای مشارکت دانستند.
با سخنان سعدی احمد پیره عضو دفتر سیاسی اتحادیه میهنی کردستان عراق مشخص شد که این تصمیم از سوی همه رهبران کردی گرفته شده است .در چنین شرایطی بعد از این مشارکت برخی نمایندگان مجلس عراق از لیست کردها از نحوه مذاکرات تیم کردی انتقاد کردند.
با شرایط ایجاد شده در جامعه کردی رهبران کردی بازنده مذاکرات قلمداد می شوند و در سطوح اجتماعی نیز جامعه کردی خود را در مقابل جوامع بزرگتر پایین تر تصور می کند و این ماحصل بزرگ نمایی و نبود استراتژی رسانه ای در رسانه های کردی است و در سطح فرد در جامعه همین سبب می شود که فرد کردی در کردستان عراق خود را پایین تر از بقیه جوامع ببیند.
ایجاد فضای غیر واقعی از خواسته ها در رسانه ها در سایه نبود کنترل هدفمند سبب شده است که جامعه کردی در سطوح اجتماعی بسیار آسیب پذیر باشد و رهبران کردی در سطح بالا چنین نشان داده شوند که هرچه به آنها دیکته شود را پیاده می کنند در جالیکه در جریان مذاکرات بین دو طرف طبیعی است کسانی امتیاز بدهند و امتیازاتی هم بگیرند.
از این روست که تصمیم گیری در کردستان عراق برای رهبران کردی بسیار پرهزینه است و نبود سیستم های زیر ساختی برای هدایت افکار عمومی سبب شده است این جامعه یک جامعه بسیار آسیب پذیر باشد.در چنین جامعه ای همواره بین خواسته های مردم  و اقعیت های بیرونی همخوانی وجود ندارد و واقعیت ها از حقیقت وجودی خود تا غلو بیش از اندازه بسیار با همدیگر متفاوت هستند. در این میان این رهبران کردی هستند که هزینه آن را می دهند و فرقی نمی کند که چه کسی تصمیم گیرنده باشد.
در خصوص مشارکت کردها در حاکمیت نیز این مصداقیت کامل دارد .رهبران کردی با پذیرش شرایط موجود در حاکمیت پذیرفتند که در کابینه جدید حضور داشته باشند اما در مقابل یکسری برجسته نمایی غیر واقعی از سوی رسانه ها قرار گرفتند که سبب شد یک قدم دیگر بین جامعه و رهبران کردی فاصله بیافتد.