دولت جرأت حذف یارانه​های نقدی را ندارد

این نماینده شصت و سه ساله تا مدتی پیش بر صندلی ریاست کمیسیون برنامه و بودجه تکیه زده بود که بتازگی با تغییر در ترکیب هیات رئیسه کمیسیون ها جای خود را به غلامرضا تاجگردون داد.

به گزارش بولتن نیوز،نماینده مردم تهران در گفت وگویی که با جام جم داشت به پرسش های صریح درباره هدفمندی یارانه ها با لحنی آرام و البته خندان پاسخ داد و از این رهگذر، چه دولت قبل و چه دولت یازدهم را مورد انتقاد قرار داد و اجرای نادرست این طرح را تیری که از کمان رها شده تفسیر کرد.

به نظر شما دولت یازدهم تاکنون از نظر اقتصادی چگونه عمل کرده است؟

کمتر از یک سال است دولت یازدهم روی کار آمده است. تیمی که این دولت برای برنامه های اقتصادی خود انتخاب کرده از نظر علمی تیم باکفایتی است و از نظر اجرایی هم بعضی از اعضای این تیم تجربه این کار را دارند. از این نظر می توان گفت این تیم ذاتا تیم مناسبی است. گرچه شاید بهتر از این هم می شد این تیم تشکیل شود. به عبارت دیگر با کارآمدی بالاتر و با توانایی بیشتر، اما به هر حال آقای روحانی به صورت کلی در تشکیل این دولت در همه ابعاد مدیریت کشور معقول رفتار کرده و تیم اقتصادی هم رفتارشان متناسب با دانش اقتصاد و پیشرفت های این دانش است. از این جهت جای نگرانی وجود ندارد. این که اولین هدف را کنترل تورم قرار داده اند، تشخیص درست اعضای تیم اقتصادی را نشان می دهد. ما مهم ترین مشکلمان تورم و رکود است و برای مبارزه با چنین شرایطی باید تورم را مقدم بدانیم و همزمان برای برطرف کردن رکود اقدام کنیم که البته با مقداری تاخیر این کار در حال پیگیری است. بنده معتقدم سال گذشته هم می توانستند مبارزه با رکود را آغاز کنند، چرا که برای خروج از رکود، ما نیازمند ایجاد تحرک در بنگاه های اقتصادی هستیم و برای تحرک بنگاه های اقتصادی که امروز زیر ظرفیت کار می کنند نقدینگی لازم داریم.

اما تامین نقدینگی از کدام منبع باید صورت گیرد؟ آیا این دولت هم مانند دولت قبل باید برای تامین نیازهای مالی خود منابع بانک مرکزی را هدف قرار می دهد؟

ضرورتی ندارد این نقدینگی با استقراض از بانک مرکزی تزریق شود، بلکه این نقدینگی در دست مردم است و دولت باید تدبیری بیندیشد که این نقدینگی را از دست مردم خارج کند. با این که حرکت دولت را عقلایی و متناسب با قواعد و اصول اقتصادی می دانم، اما نقطه ضعف هایی هم دارد. یکی از نقطه ضعف ها این است که شجاعانه تصمیم نمی گیرد و بسرعت اقدام نمی کند. تصمیمات دولت همواره با تامل همراه است و اگر بخواهم با تعبیر دیگری بگویم این که تصمیمات محافظه کارانه است و اقدامات محافظه کارانه تر. هم اکنون اظهارات خوبی می کنند، اما این اظهارات بعد در مقام عمل به ظهور نمی رسد و طبعا اهدافی را هم که دنبال می کنند براحتی قابل دستیابی نیست.

مهم ترین کاری که این دولت در طول فعالیتش در بخش اقتصادی انجام داده چیست؟

سال گذشته دولت اصلاحیه بودجه 92 را به مجلس آورد و این اقدام خوبی بود، چراکه معلوم بود آن بودجه قابل تحقق نیست. با اصلاحیه، مبلغ کل بودجه عمومی دولت کاهش پیدا کرد و از این جهت کار درستی بود. در عین حال دولت می توانست اقداماتی را در بحث واگذاری های دولتی انجام دهد که درآمد خودش را افزایش داده و پروژه های عمرانی را زودتر راه اندازی کند، به این دلیل که خوابیده بود. در پایان سال 92 از یک منبعی ظاهرا همان 4.1 میلیارد دلار که هنوز هم به حساب های خارجی بانک مرکزی و صندوق توسعه ملی واریز نشده برداشتی صورت گرفت و تبدیل به نقدینگی شد و بخشی از مطالبات پیمانکاران را پاسخ دادند، اقدامی دیرهنگام و همراه با چالش و مشکل. مشکل این بود که پولی در میان نبود، بلکه این پول را ساختند و خلق کردند. در صورتی که دولت می توانست با واگذاری بخش مهمی از هلدینگ خلیج فارس بدهی های خودش را بدهد و ظرفیت بازار سرمایه هم برای فروش سهام هلدینگ خلیج فارس در سال گذشته عالی بود. شاید اگر سال گذشته از این ظرفیت استفاده می شد یک جمع آوری نقدینگی هم صورت می گرفت و بعدها بازار سرمایه هم با چالش روبه رو نمی شد.

درخصوص هدفمندی یارانه ها اقدامات دولت را چگونه ارزیابی می کنید؟ دولت توانسته عملکرد مناسبی در این خصوص ارائه دهد؟

بحث هدفمندی یارانه ها یک بحث بسیار مهم و اساسی در کشور است. درخصوص هدفمندی یارانه ها دولت یازدهم شعار خیلی خوبی دادند و گفتند ما می خواهیم کاری کنیم به جای این که دولت به مردم کمک کند، مردم به دولت کمک کنند. به جای این که دست مردم به سوی دولت دراز باشد، دست دولت به سوی مردم دراز باشد و بنا نداریم پرداخت نقدی را ادامه دهیم. این حرف خیلی عالی بود، اما در مقام عمل چه اتفاقی افتاد؟ آنچه اتفاق افتاد این بود که اجازه دادند مجدد ثبت نام صورت بگیرد و با این که مطابق قانون باید کسانی ثبت نام می کردند که نیازمند باشند آن هم نه همه نیازمندها، اما به نوعی همه ثبت نام کردند. به استثنای عددی که قابل ذکر نیست و نتیجه این که تاکنون 45 هزار و 500 تومان را تقریبا 97 درصد مردم دریافت می کنند.

مبلغی که برای پرداخت نقدی هدفمندی یارانه ها هزینه می شود چقدر است؟ با این مبلغ چه کارهایی برای بهبود شرایط کشور می توان انجام داد؟

مبلغی که از این طریق پرداخت می شود 40 هزار و 800 میلیارد تومان است. اگر نیمی از این مبلغ به بخش تولید تزریق می شد، می توانست هزاران شغل را ایجاد کند، اما اکنون به جای این که اشتغال ایجاد کنیم تقاضا را افزایش دادیم که خود این موضوع باعث رشد تورم است. با وجود این اجازه دادند همه افراد ثبت نام کنند و بعد اعلام کردند به همه کسانی که ثبت نام کردند یارانه پرداخت می کنیم. این یک رفتار محافظه کاری است که خودش را در دیگر مسائل هم نشان می دهد. اگر این مسیر ادامه پیدا کند بار سنگینی بر دوش بودجه عمومی کشور همچنان باقی خواهد ماند.

عملکرد این دولت با دولت قبل درخصوص اصلاح قیمت حامل های انرژی چه تفاوتی دارد؟

دولت قبل شعارش این بود که قیمت حامل های انرژی را اصلاح و سه هدف را دنبال می کند؛ یک اصلاح الگوی مصرف. به این دلیل که با افزایش قیمت حامل های انرژی این اتفاق می افتاد که الگوی مصرف انرژی مردم تغییر کند و مقدار کمتری مصرف کنند و همچنین الگوی مصرف تولیدکنندگان هم تغییر کند. معنای اصلاح الگوی مصرف این است که از ابزارهایی استفاده کنند که انرژی کمتری مصرف کند و بهره وری بالاتری داشته باشد. هدف دوم این گونه مطرح شد درآمدی که به دست می آید برای اصلاح ساختارهای تولیدی به کار برود. به این دلیل که اعلام کردند ساختارهای تولیدی مبتنی بر انرژی ارزان شکل گرفته است. لذا ما پولی که به دست می آوریم و پول هنگفتی خواهد بود را برای استفاده از فناوری های نو به کار خواهیم گرفت و به این وسیله کلا ساختارهای تولیدی خود را نوسازی می کنیم. به عنوان مثال، ناوگان حمل و نقل ما که فرسوده است ،عوض می شود و ناوگان با عمر کم و جوان وارد چرخه حمل و نقل می شود؛ لذا هم سریع تر حمل و نقل انجام می شود و هم اتکا به مصرف سوخت به یک سوم کاهش یافته و هزینه ها هم پایین می آید. سومین هدف نیز پرداخت بخشی از این درآمدها به خانواده ها بود؛ خانواده هایی که با رشد قیمت ها دچار مشکل می شوند. بنا نبود به خانواده های پرمصرف جامعه پرداخت نقدی صورت گیرد که همان میزان قبلی مصرف کنند و قبض هایشان را هم با همان یارانه بپردازند. پس هدف، هدف بسیار عالی بود، اما آنچه در عمل اتفاق افتاد پرداخت نقدی بود و فقط همین. تغییر دیگری رخ نداد.

چرا سهم بخش تولید از درآمد هدفمندی داده نشد؟ همان طور که می دانید بسیاری از صنایع کشور در زمان هدفمندی یارانه ها دچار مشکل شدند و هزینه آنها بالا رفت و بهره وری آنها کاهش یافت.

چون پولی برای پرداخت به تولیدکنندگان برای اصلاح ساختارها باقی نماند. پولی باقی نماند برای این که به بهداشت و درمان مردم داده شود. پولی باقی نماند به بیکاران داده شود. پولی نماند که بخواهند راهکارهایی را دنبال کنند که از این طریق نیازهای تولیدی کشور تامین شود، بلکه بیش از ظرفیتی که وجود داشت برای پرداخت یارانه نقدی هزینه کردند و نتیجه اش شد استقراض از بانک مرکزی، پول بیشتر، نقدینگی بیشتر و رکود بیشتر. بله! آنجا هم ما می بینیم هدف بسیار عالی بود، اما عملکرد بسیار بد. از این جهت جای انتقاد جدی دارد.

این دولت چه اقداماتی باید انجام دهد تا بتواند سهم بخش تولید را پرداخت کند؟

راه حل این است که سهم یارانه خانوارها کاهش یابد تا سهم بخش صنعت داده شود. ضمنا این هدفمندی یارانه ها یک بسته جامع است. نمی شود بخشی از آن را پیاده کرد و بخشی از آن را اجرا نکرد و نتیجه مطلوب را به دست آورد. همان طور که عرض کردم به عنوان مثال برای حمایت از بخش حمل و نقل ما نیازمند منابعی هستیم که ناوگان را نوسازی کنیم. اکنون کامیون هایی وجود دارد که بالای 60 لیتر در صد کیلومتر مصرف می کنند. به این دلیل که فرسوده هستند، اما کامیون های نو حدود 20 لیتر در صد کیلو مصرف دارند. بنابراین اگر هر کامیون نو جای یک کامیون قدیمی وارد سیستم حمل ونقل شود ما یک سوم مصرف انرژی مان را کاهش داده ایم.

آنچه شما و نمایندگان مجلس و کارشناسان اقتصادی از دولت یازدهم توقع داشتید به مرحله عمل رسیده است؟

ما از دولت یازدهم انتظارمان این بود که عیوب کار دولت قبلی را متوجه شود و آن را در بدنه خود اصلاح کند. بهترین اصلاح هم این بود که پرداخت یارانه ها فقط و فقط برای خانواده های کم درآمد جامعه که از افزایش قیمت حامل های انرژی دچار مشکل می شوند باشد، نه برای همه. ولی اتفاقی که الان افتاده این است که به همه پرداخت می شود.

دولت چه زمانی باید دهک های پردرآمد جامعه را حذف کند؟

سال گذشته فرصت بسیار مناسبی برای این امر بود؛ برای تغییر رفتاری که براساس آن مردم عادت کرده اند یارانه نقدی دریافت کنند. مردم سه سال به گرفتن پول عادت کرده بودند و زمانی که ثبت نام مجدد انجام شد بهترین فرصت بود برای این که از این عادت خارج شویم.

اکنون یک سال دیگر به سه سال قبلی در حال اضافه شدن است و این عادت نهادینه تر و خروج از این عادت مشکل تر می شود. من معتقدم همین الان هم دولت جرات و جسارت به خرج دهد و طبق قانون کسانی را که نیازمندند در فهرست یارانه بگیران لحاظ کند. اگر برای دولت شناسایی خانوارهای کم درآمد دشوار است، لااقل در گام اول وزیر محترم اقتصاد اعلام کرد ما ده میلیون نفر از کسانی را که پردرآمد هستند و نیاز به یارانه ندارند شناسایی کرده ایم، خب همان ها را از فهرست یارانه بگیران حذف کنند. به گمان من اگر بخواهیم به صورت مشاغلی فهرست کنیم، می توانیم بگوییم قضات، استادان دانشگاه ها، نمایندگان مجلس، وکلا، ائمه جمعه، پزشکان، صاحبان صنایع و مدیران در سطوح میانی به بالا در دستگاه های اجرایی، همان هایی که حقوق های 5 میلیون، 9 میلیون و ده میلیون تومان دریافت می کنند، از فهرست یارانه بگیران حذف شوند و به کسانی که نیازمند هستند یارانه بیشتری تعلق بگیرد. نیازمندان یعنی افرادی که تحت پوشش کمیته امداد و بهزیستی هستند یا در صف انتظار برای پذیرش هستند. به طور عمده کسانی که در روستاها زندگی می کنند و زندگی بسیار ساده ای دارند، آنها را مورد حمایت قرار دهند. اگر چنین اتفاقی بیفتد حق به حقدار رسیده است؛ زیرا این یارانه نقدی حقی نیست که برای همه باشد. یارانه یعنی کمک، کمک را به نیازمند می دهند نه به ثروتمند.

به نظر شما دولت برای شناسایی باید به بخش حساب های بانکی افراد ورود کند؟

ما نیازمند ورود به گردش مالی و حساب های مردم نیستیم. الان پایگاه های اطلاعاتی که در دست دولت است بسیار زیاد است و این پایگاه های اطلاعاتی الکترونیک اطلاعات زیادی را در اختیار قرار می دهد که دولت می تواند از این طریق افراد نیازمند را شناسایی کند. ما باید از فقرا شروع می کردیم. فقرایی که مسلما فقیر و کسانی هستند که دو نهاد حمایت کننده (کمیته امداد امام خمینی(ره) و بهزیستی) این افراد را تحت پوشش گرفته است. از سوی دیگر فقرا از طریق اطلاعات مردمی قابل شناسایی بودند. در هر محله شورای محله می داند در آن محل چه خبر است. فقیر چه کسی است یا ثروتمند کیست. اگر در این میان هر کسی از قلم افتاده بود، تقاضا می داد و به آن رسیدگی می شد و در پرداخت بعدی در لیست قرار می گرفت و ماه هایی را هم که یارانه دریافت نکرده بود می توانستند به عنوان کمک مضاعف پرداخت کنند. به نظر من اینها همه راه حل دارد. این طور نیست که ما بگوییم نمی توانیم نیازمندان را بشناسیم یا ثروتمندان را نمی توانیم بشناسیم. شناخت نیازمندان ساده است، شناخت ثروتمندان هم ساده است. در خط میانی ممکن است برخی افراد باشند که شناخت آنها دشوار باشد و آنها هم بتدریج اگر متقاضی و نیازمند بودند، می شد تقاضایشان را بدهند و بررسی شود. آن طبقه بندی که دولت در فرم انجام داد و براساس آن طبقه بندی مردم ثبت نام کردند اصل آن، خوب بود، اما دولت باید سقفی را برای درآمد اعلام می کرد که از آن سقف بالاتر را یارانه پرداخت نمی کند. اعلام نکردن سقف موجب شد همه بیایند ثبت نام کنند. حالا اگر آن سقف را اعلام می کرد، مثلاکارمند خودش را می توانست براساس فیش حقوقی شناسایی کند. همچنین حقوق کارمندان بخش های غیردولتی هم چیزی است که در دستگاه های اجرایی موجود است و بررسی آن دشوار نبود.

فکر نمی کنید در زمان آقای احمدی نژاد مجلس کوتاهی هایی درخصوص اقدامات دولت در مرحله اول هدفمندی انجام داد؟

اشکالی ندارد به مجلس انتقاد کنید، اما توجه داشته باشید مجلس ناظر است و در مقام اجرا نه مجری، نه تصمیم ساز و نه تصمیم گیر است. شما ببینید تصمیماتی که دولت در جلسات خود می گیرد هیچ یک از نمایندگان مجلس حضور ندارند. در زمان تصمیم گیری در وزارتخانه ها و کمیته هایی که تصمیم ساز هستند هیچ یک از نمایندگان ملت حضور ندارند. تصمیمات آنجا گرفته می شود، به اجرا در می آید و بعد مجلس مطلع می شود. وقتی مجلس مطلع می شود که کار از کار گذشته است. در مورد اصلاح قیمت ها و آغاز هدفمندی یارانه ها هم کسی نمی دانست قیمت حامل‎ های انرژی چقدر خواهد بود، جز شخص ر ئیس جمهور. حتی بنده از وزیر اقتصاد هم سوال کردم. او اظهار بی اطلاعی کرد و گفت من هم نمی دانم قیمت بنزین را چقدر می خواهد تعیین کند.

درخصوص این که چقدر یارانه قرار است به مردم پرداخت شود هم کسی باخبر نبود. زمانی هم که اعلام کردند، تیری بود که از کمان خارج شده بود. شما می توانستید جلوی اصابت این تیر را به هدف بگیرید؟ هیچ کسی نمی توانست. پس مجلس نمی توانست در زمان تصمیم و اجرا جلوی این اقدام را بگیرد. این اقدام باید بعد از ظهور و بروز نمایان می شد. مثلا استقراض از بانک مرکزی امروز صورت می گرفت، شش ماه یا یک سال بعد مجلس باخبر می شد. در این مدت گزارش دیوان محاسبات می آید و مجلس مطلع می شود. پس مجلس همان زمان که مطلع می شد اقدام می کرد. شما برگردید مصوبات مجلس و گزارش های مجلس در آن دوره و اتفاقاتی که بین مجلس و دولت رخ داد و چالش هایی را که مجلس و دولت با هم داشتند، بررسی کنید. کار تا جایی پیش رفت که آقای رئیس جمهور سابق به امان آمده بود و اعلام می کرد هر کاری می خواهیم بکنیم جلویمان را می گیرند، مقصودش دقیقا همین مساله ورود مجلس بود. مگر آقای احمدی نژاد نمی خواست 250 هزار تومان سرانه ماهانه به مردم بدهد؟ کی جلویش را گرفت؟ مجلس. مگر نمی خواست یکباره قیمت حامل های انرژی را آزاد کند و بنزین را از 400 تومان و 700 تومان به حدود 3000 تومان افزایش دهد؟ کی جلویش را گرفت. مجلس بود و با قانونگذاری مانع این کار شد. بنابراین مجلس واقعا هنگامی که از موضوعی باخبر شد جلویش را گرفت و تخلفاتش را هم گزارش کرد و در صحن مجلس تصویب کرد و برای رسیدگی به قوه قضاییه ارجاع شد و الان هم در دستور کار قوه قضاییه قرار دارد. پس مجلس واقعا کوتاه نیامد.

آیا دولت فعلی تراز درآمد ـ هزینه هدفمندی یارانه ها را به مجلس ارائه داده است؟

حدود دو هفته پیش از معاونت برنامه ریزی و سرپرست سازمان هدفمندی یارانه ها دعوت شد گزارش درآمد هزینه هدفمندی یارانه ها را اعلام کنند. البته آقای دکتر نوبخت نبود، اما همکاران ایشان حضور پیدا کردند و گزارش دادند. اگر یک ساله بررسی کنیم، نشان می دهد درآمد ناشی از اصلاح قیمت ها، هم بار اول و هم بار دوم روی هم رفته 40 هزار و 800 میلیارد تومان در طول یک سال مالی خواهد بود و هزینه های ناشی از پرداخت یارانه به مردم باز هم 40 هزار و 800 میلیارد تومان خواهد بود. یعنی درآمد هدفمندی فقط برای پرداخت نقدی کفایت می کند، اما برای دیگر اهداف قانون که حمایت از تولید بود، پرداخت یارانه به بیکاران و جوانان جویای کار بود و پرداخت یارانه برای بهداشت و سلامت بود از این طریق قابل تامین نیست.

در صحبت هایتان به موضوع اقدام شجاعانه دولت در بحث هدفمندی یارانه ها اشاره کردید. اگر شما جای رئیس جمهور بودید این اقدام شجاعانه را انجام می دادید؟

اگر بنده جای رئیس جمهور بودم حتما این اقدام شجاعانه را انجام می دادم و حتی چند اقدام شجاعانه دیگر هم اجرایی می کردم. اگر بنده رئیس جمهور بودم ظرفیت های بزرگی را که در کشور برای فعالیت های اقتصادی وجود دارد به کار می گرفتم. این ظرفیت ها شامل منابع طبیعی کشور که از آن بسیار کم استفاده می شود، است. من گزارشی را از یک مدیر وزارت جهاد کشاورزی دیدم مبنی بر این که از ظرفیت منابع طبیعی ما می تواند بسیار بهتر از شرایط فعلی استفاده شود. همین آب که در شرایط خشکسالی قرار دارد، همین خاک حاصلخیز و مستعد ما امکان پاسخگویی به 300 میلیون نفر را برای تامین غذا دارد، ولی متاسفانه ما نمی توانیم غذای همین 78 میلیون نفر جمعیتمان را تامین کنیم. به دلیل این که از آب و خاک درست استفاده نمی کنیم. از ظرفیت کشاورزی مان درست بهره نمی بریم. بخش مهمی از صنعت ما اکنون زیر 30 درصد کار می کند. پس از این صنعت هم درست استفاده نمی کنیم. این صنعتی است که هزینه های ثابتش انجام گرفته است، اما منابعی را برای تامین هزینه های غیرثابت می خواهد. مانند پرداخت دستمزد به کارگران، تامین مواد اولیه و امثال اینها تا جایی که بهره وری را تا نزدیک صددرصد بالا ببرد. این کار باعث می شود اشتغال زیادی هم ایجاد شود. این تسهیلات پولش در دست مردم است. این پول را باید از مردم گرفت و با مشوق های لازم این پول را جمع آوری کرد. باید با بنگاه داران اقتصادی صحبت کرد که به صورت مشارکتی این پول را به کار بگیرند و هر چه سود کردند بین خودشان و صاحبان وجوه تقسیم کنند. اگر این اتفاق بیفتد یقینا مشکل اشتغال حل می شود، مشکل کالا در داخل کشور حل می شود، واردات کاهش یافته و امکان صادرات افزایش پیدا می کند. اینها نیازمند تصمیمات شجاعانه و قوی است که ما فعلا در این دولت مشاهده نمی کنیم.

مردم از قیمت و کیفیت خودروهای داخلی ناراضی هستند. شما چرا در این باره در مجلس کاری نمی کنید؟

متاسفانه الان قیمت خودرو براساس چانه زنی تعیین می شود، نه براساس بهای تمام شده. مجلس تحقیق و تفحصی را درباره هزینه های تولید خودرو و خودروسازان انجام داده و نتیجه را گزارش کرده است. این گزارش نشان می دهد قیمت خودروها باید پایین تر از چیزی باشد که امروز در بازار به فروش می رسد. به عبارت دیگر ما هزینه های اضافی در شرکت های خودروسازی داریم یا بهتر بگویم سودهای اضافی برای تعیین قیمت خودرو شکل گرفته است. اگر دولت شجاعانه اقدام کند باید پیشگام شده و به این موضوع ورود کند و جلوی این رفتارها را بگیرد. مگر چند شرکت خودروساز در ایران داریم؟ همه این شرکت ها انحصاری هستند. منافع یکطرفه آنها را نباید دائما تامین کرد. من در دولت قبل هم شاهد بودم تسهیلات سنگین مالی به شرکت های خودرو ساز تزریق می شد.

میزان این تسهیلات چقدربود؟

تزریق رقم هزار میلیارد را شاهد بودیم و دلیلشان این بود که ما باید اینها را حمایت کنیم تا این شرکت ها سرپا بمانند. به نظر من باید به جای ارائه تسهیلات، ناکارآمدی این شرکت ها اصلاح شود، بهره وری آنها را بالا ببرید و هزینه های حاشیه ای را کاهش دهید، نه این که دائما فشارش را روی جیب مردم ببرید. این موضوعات باید در دولت دنبال شود. واقعی شدن و کاهش قیمت ها و همچنین افزایش کیفیت محصولات دارای راهکار است، اما بستگی به مدیریت بخش صنعتی دولت دارد و این که واقعا بخواهند و عزم داشته باشند این اصلاح را انجام دهند.

محمدحسین علی اکبری / گروه اقتصاد