فازهای پنج گانه جریان سبز
محمد پورغلامی
جریانی كه امروزه آن را به نام موج سبز می شناسیم از ابتدای حركت خود تا به حال پنج مرحله یا فاز را پشت سر گذاشته است. اگر چه می توان این جریان را ادامه ی جریان به اصطلاح اصلاح طلبی در ایران دانست و بسیاری از اِلمان ها و نمادهای آن مطابقت با جریان هشت ساله ی اصلاحات در ایران دارد اما ...
جریانی كه امروزه آن را به نام موج سبز می شناسیم از ابتدای حركت خود تا به حال پنج مرحله یا فاز را پشت سر گذاشته است. اگر چه می توان این جریان را ادامه ی جریان به اصطلاح اصلاح طلبی در ایران دانست و بسیاری از اِلمان ها و نمادهای آن مطابقت با جریان هشت ساله ی اصلاحات در ایران دارد اما در این مقال سعی شده است با صرف نظر از این موضوع و تنها با توجه به سیر حركت این جریان در طول هفت ماهه ی اخیر فازهای پنج گانه ی آن بیان شود.
به طور خلاصه می توان این پنج فاز را بدین گونه بر شمرد:
1- فاز اول كه می توان گفت از ابتدای سال جاری و با بالاگرفتن فضای انتخاباتی و جو تبلیغاتی در كشور شروع شد. در این مرحله كاندیداتورهای وابسته به این جریان و به طور اخص آقای میرحسین موسوی اعلام می كند كه برای رعایت و بازگشت به قاعده ی بازی وارد عرصه ی انتخاباتی شده است. وی در این مدت سعی می كند خود را فردی قانون گرا و معتقد به نظام و اصول اساسی آن چون اصل ولایت فقیه نشان دهد.
هر چند استفاده ی ستاد انتخاباتی وی از برخی نمادها و شعارهای تبلیغاتی چون رنگ سبز، و یا زیر سوال بردن تلویحی مبارزه با اسراییل، و تبدیل مناظرات تلویزیونی به نفی حریف مقابل به جای اثبات خود و... می توانست هر شخص با درایت و عاقلی را متوجه شروع یك حركت جدید نماید اما هنوز برای اظهار نظر در مورد این جریان زود بود.
2- فاز دوم قضیه درست از شب انتخابات یعنی 22خرداد آغاز شد. یعنی درست از زمانی كه سایت های حامی موج سبز، چون كلمه و قلم نیوز ادعای رای 30 میلیونی میرحسین موسوی را كردند. جالبی ماجرا در این است كه در همین روز انتخابات از طرفی كمیته ی موسوم به «صیانت از آراء» پشت سر هم بیانیه در مورد تخلف انتخاباتی صادر می كرد و از طرفی دیگر میرحسین موسوی در همان شب انتخابات و در یك كنفرانس خبری عجولانه و فرمایشی خود را رئیس جمهور منتخب مردم ایران اعلام می كند.
در روزهای بعد ستاد انتخاباتی سبزها به بهانه ی تقلب و تخلف در انتخابات از هواداران خود می خواهند كه به خیابان ها ریخته و دست به اعتراضات گسترده بزنند. كه حاصل آن ایجاد شورش ها و آشوب های چند روزه در تهران و بعضی از شهرستان ها بود. در این ایام موج سبز سعی می كند حركت اعتراضی خود را در چارچوب نظام جمهوری اسلامی معنا ببخشد و تنها هدف خود را ابطال انتخابات و انجام دوباره ی آن توسط ناظرین بین المللی بداند. اما این امر با درایت رهبر انقلاب كه اعضای 4 ستاد انتخاباتی را فرا خوانده و ادعای تقلب در انتخابات را بی اساس خوانده و در نهایت جهت اطمینان بیشتر اعضای ستادها دستور به بازشماری 10 درصد صندوق های اخذ رای به صورت تصادفی می دهند، خنثی شده و از كار می افتد. از سوی دیگر دستگیری برخی از سران این جریان و اعترافات تكان دهنده ی آنها در دادگاه ضربه ای مهلك به بدنه ی این جریان زد.
3- روز قدس و راهپیمایی آن را می توان تقطه عطفی در درك و شناخت بهتر این جریان دانست. و در حقیقت فاز سوم حركت سبزها درست در روز قدش شروع شد. تاكتیك رهبران جنبش در این مرحله این بود كه با استفاده ی از شعارهای مبنایی و اعتقادی ملت و دولت و به مرور زمان استحاله ی این شعارها از درون به اهداف خود دست یابند. به همین علت است كه می بینیم طرفداران و هواداران این جریان شروع به سر دادن شعارهایی چون «نه غزه نه لبنان، جانم فدای ایران» ، «استقلال آزادی جمهوری ایرانی» و ... می كنند. و این یعنی استفاده ی از زبان اكثریت به نفع گروه اقلیت. چرا كه تئوریسین های این جریان می دانستند هیچ حركتی مناسب تر از حركت های زیرپوستی و منافق گونه جواب گو نخواهد بود. اما این توطئه نیز با درایت مردم و عملكرد هوشمندانه ی رهبر انقلاب خنثی شد.
4- اما فاز چهارم این جریان در روز دانشجو رقم خورد. آنجا كه اعضای این جنبش پی به شكست خود برده و تلویحا اشاره به عدم كفایت رهبران جنبش داشته و معتقد بودند كه دیگر نمی توان امیدی به اشخاصی چون موسوی و كروبی داشت. به عنوان مثال ماشالله شمس الواعظین در گفت و گوی با ایرنا گفت: رهبران اصلاحات در شرایط فعلی چون برنامه ندارند و هدف مشخصی را برای خودشان ترسیم نكرده اند باید گفت كه فاقد بصیرت دولتمردی هستند. سران اصلاحات بدون ترسیم یك خط مشی صحیح و آینده نگر واقعا به دنبال چه هستند اگر قرار است كه در هر نماد مهم در تقویم كشور جریان سبز در خیابان ها حضور پیدا كند؛ آخر این حضور و راهپیمایی به چه چیزی منجر خواهد شد؟
وی هم چنین خاطرنشان كرد: سران اصلاحات باید روشن كنند كه هدف شان از حضور در خیابان ها چیست؟ و به دنبال كدام مقصود هستند؟
به علت همین بی بصیرتی و بی كفایتی رهبران سبز بود كه دیدیم عكس حضرت روح الله توسط طرفداران این جریان به آتش كشیده می شود و نیز شعارهای قبلی دوباره تكرار می شود. مضافا این كه اعضای جنبش سعی داشتند ماهیت ضدآمریكایی و استعماری این روز را تبدیل به مبارزه فرعی و كوچكی مانند مبارزه ی با روسیه بنمایند.
هر چند پس از افتضاحات به بار آمده ی سبزها در 13آبان، سران جریان سعی در جمع كردن آبروی ریخته شده خود داشتند اما راهپیمایی های چندین روزه ی مردم در سرتاسر كشور بیانگر اوج نفرت مردم از این جریان بود. آخر كدام انسان آزادی خواه و عدالت طلبی وجود دارد كه محبت روح الله را دل نداشته باشد؟ و كدام ایرانی هست كه به خاطر نداشته باشد این خمینی كبیر بود كه كشور را از چنگ استبداد و خفقان و عقب ماندگی نجات داد!
5- و بالاخره در روز عاشورا جریان نفاق، نقاب از رخ بر كشید و چهره ی اصلی خود را نشان داد. در عاشورای امسال جریان سبز نشان داد نه تنها اعتقادی به اركان اساسی انقلاب اسلامی ندارد كه شعار «مرگ بر اصل ولایت فقیه» موید این ادعا است بلكه آنان اساسا با موضوعی به نام اسلام و اسلامیت مشكل دارند. به همین علت است كه می بینیم طرفداران سبزها به دستجات عزاداری حمله می كنند، سیاه پوشان و سینه زنان ماتم حسین (ع) را مورد ضرب و شتم قرار می دهند ، و بنرها و كتیبه های عزای سالار شهیدان را پاره كرده و آتش می زنند.
عاشورای امسال اگر چه به جهت بی حرمتی ها و بی ادبی هایی كه شد شاید غم انگیزترین و تلخ ترین عاشورای بعد از انقلاب باشد اما از طرف دیگر نشان داد كه جریان سبز دارای چه ماهیت و عملكرد پلید و مزورانه ای است.
نكته ی قابل توجه این است كه در این روزها برخی از نویسندگان و سیاستمداران سعی دارند بین رهبران جنبش سبز و به طور خاص آقایان موسوی و كروبی و خاتمی، و مسببان و عاملان به وجود آورنده ی چنین ماجراهایی تفاوت قائل شده و آنان را از هم جدا بدانند. اما متاسفانه شواهد، گویای امر دیگری است. و بهترین دلیل برای اثبات این مدعی، نامه ی ساده لوحانه ی مهدی كروبی است كه در آن با تبرئه كردن عاملان چنین حوادثی، حكومت و نیروی انتظامی را مقصر به وجود آورنده ی آن می داند. و اصلا یك سوال، اگر واقعا اشخاصی چون موسوی و خاتمی و هاشمی و ... قائل به چنین حركت هایی نیستند چرا حداقل یك بیانیه و سخنرانی علیه این جریان انجام نمی دهند و اعلام تبری از این اشخاص نمی كنند؟
جریانی كه امروزه آن را به نام موج سبز می شناسیم از ابتدای حركت خود تا به حال پنج مرحله یا فاز را پشت سر گذاشته است. اگر چه می توان این جریان را ادامه ی جریان به اصطلاح اصلاح طلبی در ایران دانست و بسیاری از اِلمان ها و نمادهای آن مطابقت با جریان هشت ساله ی اصلاحات در ایران دارد اما در این مقال سعی شده است با صرف نظر از این موضوع و تنها با توجه به سیر حركت این جریان در طول هفت ماهه ی اخیر فازهای پنج گانه ی آن بیان شود.
به طور خلاصه می توان این پنج فاز را بدین گونه بر شمرد:
1- فاز اول كه می توان گفت از ابتدای سال جاری و با بالاگرفتن فضای انتخاباتی و جو تبلیغاتی در كشور شروع شد. در این مرحله كاندیداتورهای وابسته به این جریان و به طور اخص آقای میرحسین موسوی اعلام می كند كه برای رعایت و بازگشت به قاعده ی بازی وارد عرصه ی انتخاباتی شده است. وی در این مدت سعی می كند خود را فردی قانون گرا و معتقد به نظام و اصول اساسی آن چون اصل ولایت فقیه نشان دهد.
هر چند استفاده ی ستاد انتخاباتی وی از برخی نمادها و شعارهای تبلیغاتی چون رنگ سبز، و یا زیر سوال بردن تلویحی مبارزه با اسراییل، و تبدیل مناظرات تلویزیونی به نفی حریف مقابل به جای اثبات خود و... می توانست هر شخص با درایت و عاقلی را متوجه شروع یك حركت جدید نماید اما هنوز برای اظهار نظر در مورد این جریان زود بود.
2- فاز دوم قضیه درست از شب انتخابات یعنی 22خرداد آغاز شد. یعنی درست از زمانی كه سایت های حامی موج سبز، چون كلمه و قلم نیوز ادعای رای 30 میلیونی میرحسین موسوی را كردند. جالبی ماجرا در این است كه در همین روز انتخابات از طرفی كمیته ی موسوم به «صیانت از آراء» پشت سر هم بیانیه در مورد تخلف انتخاباتی صادر می كرد و از طرفی دیگر میرحسین موسوی در همان شب انتخابات و در یك كنفرانس خبری عجولانه و فرمایشی خود را رئیس جمهور منتخب مردم ایران اعلام می كند.
در روزهای بعد ستاد انتخاباتی سبزها به بهانه ی تقلب و تخلف در انتخابات از هواداران خود می خواهند كه به خیابان ها ریخته و دست به اعتراضات گسترده بزنند. كه حاصل آن ایجاد شورش ها و آشوب های چند روزه در تهران و بعضی از شهرستان ها بود. در این ایام موج سبز سعی می كند حركت اعتراضی خود را در چارچوب نظام جمهوری اسلامی معنا ببخشد و تنها هدف خود را ابطال انتخابات و انجام دوباره ی آن توسط ناظرین بین المللی بداند. اما این امر با درایت رهبر انقلاب كه اعضای 4 ستاد انتخاباتی را فرا خوانده و ادعای تقلب در انتخابات را بی اساس خوانده و در نهایت جهت اطمینان بیشتر اعضای ستادها دستور به بازشماری 10 درصد صندوق های اخذ رای به صورت تصادفی می دهند، خنثی شده و از كار می افتد. از سوی دیگر دستگیری برخی از سران این جریان و اعترافات تكان دهنده ی آنها در دادگاه ضربه ای مهلك به بدنه ی این جریان زد.
3- روز قدس و راهپیمایی آن را می توان تقطه عطفی در درك و شناخت بهتر این جریان دانست. و در حقیقت فاز سوم حركت سبزها درست در روز قدش شروع شد. تاكتیك رهبران جنبش در این مرحله این بود كه با استفاده ی از شعارهای مبنایی و اعتقادی ملت و دولت و به مرور زمان استحاله ی این شعارها از درون به اهداف خود دست یابند. به همین علت است كه می بینیم طرفداران و هواداران این جریان شروع به سر دادن شعارهایی چون «نه غزه نه لبنان، جانم فدای ایران» ، «استقلال آزادی جمهوری ایرانی» و ... می كنند. و این یعنی استفاده ی از زبان اكثریت به نفع گروه اقلیت. چرا كه تئوریسین های این جریان می دانستند هیچ حركتی مناسب تر از حركت های زیرپوستی و منافق گونه جواب گو نخواهد بود. اما این توطئه نیز با درایت مردم و عملكرد هوشمندانه ی رهبر انقلاب خنثی شد.
4- اما فاز چهارم این جریان در روز دانشجو رقم خورد. آنجا كه اعضای این جنبش پی به شكست خود برده و تلویحا اشاره به عدم كفایت رهبران جنبش داشته و معتقد بودند كه دیگر نمی توان امیدی به اشخاصی چون موسوی و كروبی داشت. به عنوان مثال ماشالله شمس الواعظین در گفت و گوی با ایرنا گفت: رهبران اصلاحات در شرایط فعلی چون برنامه ندارند و هدف مشخصی را برای خودشان ترسیم نكرده اند باید گفت كه فاقد بصیرت دولتمردی هستند. سران اصلاحات بدون ترسیم یك خط مشی صحیح و آینده نگر واقعا به دنبال چه هستند اگر قرار است كه در هر نماد مهم در تقویم كشور جریان سبز در خیابان ها حضور پیدا كند؛ آخر این حضور و راهپیمایی به چه چیزی منجر خواهد شد؟
وی هم چنین خاطرنشان كرد: سران اصلاحات باید روشن كنند كه هدف شان از حضور در خیابان ها چیست؟ و به دنبال كدام مقصود هستند؟
به علت همین بی بصیرتی و بی كفایتی رهبران سبز بود كه دیدیم عكس حضرت روح الله توسط طرفداران این جریان به آتش كشیده می شود و نیز شعارهای قبلی دوباره تكرار می شود. مضافا این كه اعضای جنبش سعی داشتند ماهیت ضدآمریكایی و استعماری این روز را تبدیل به مبارزه فرعی و كوچكی مانند مبارزه ی با روسیه بنمایند.
هر چند پس از افتضاحات به بار آمده ی سبزها در 13آبان، سران جریان سعی در جمع كردن آبروی ریخته شده خود داشتند اما راهپیمایی های چندین روزه ی مردم در سرتاسر كشور بیانگر اوج نفرت مردم از این جریان بود. آخر كدام انسان آزادی خواه و عدالت طلبی وجود دارد كه محبت روح الله را دل نداشته باشد؟ و كدام ایرانی هست كه به خاطر نداشته باشد این خمینی كبیر بود كه كشور را از چنگ استبداد و خفقان و عقب ماندگی نجات داد!
5- و بالاخره در روز عاشورا جریان نفاق، نقاب از رخ بر كشید و چهره ی اصلی خود را نشان داد. در عاشورای امسال جریان سبز نشان داد نه تنها اعتقادی به اركان اساسی انقلاب اسلامی ندارد كه شعار «مرگ بر اصل ولایت فقیه» موید این ادعا است بلكه آنان اساسا با موضوعی به نام اسلام و اسلامیت مشكل دارند. به همین علت است كه می بینیم طرفداران سبزها به دستجات عزاداری حمله می كنند، سیاه پوشان و سینه زنان ماتم حسین (ع) را مورد ضرب و شتم قرار می دهند ، و بنرها و كتیبه های عزای سالار شهیدان را پاره كرده و آتش می زنند.
عاشورای امسال اگر چه به جهت بی حرمتی ها و بی ادبی هایی كه شد شاید غم انگیزترین و تلخ ترین عاشورای بعد از انقلاب باشد اما از طرف دیگر نشان داد كه جریان سبز دارای چه ماهیت و عملكرد پلید و مزورانه ای است.
نكته ی قابل توجه این است كه در این روزها برخی از نویسندگان و سیاستمداران سعی دارند بین رهبران جنبش سبز و به طور خاص آقایان موسوی و كروبی و خاتمی، و مسببان و عاملان به وجود آورنده ی چنین ماجراهایی تفاوت قائل شده و آنان را از هم جدا بدانند. اما متاسفانه شواهد، گویای امر دیگری است. و بهترین دلیل برای اثبات این مدعی، نامه ی ساده لوحانه ی مهدی كروبی است كه در آن با تبرئه كردن عاملان چنین حوادثی، حكومت و نیروی انتظامی را مقصر به وجود آورنده ی آن می داند. و اصلا یك سوال، اگر واقعا اشخاصی چون موسوی و خاتمی و هاشمی و ... قائل به چنین حركت هایی نیستند چرا حداقل یك بیانیه و سخنرانی علیه این جریان انجام نمی دهند و اعلام تبری از این اشخاص نمی كنند؟
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
