بشارت به یک شهروند هزاره سوم یا بیم به مسئولان آموزش و پرورش کشور

هبت اله شیری: محمدهادی کریمی در غیبت محسوس و تاسف برانگیز مسئولان فرهنگی در عرصه آگاهی بخشی به جوانان در مورد معضلات و آسیب های اجتماعی به ویژه فرقه های انحرافی و عرفانهای کاذب، دست به تولید فیلمی زده است که شهروندان هزاره سوم بهتر است آن را ببینند،هرچند خود کریمی در یادداشتی که در پایگاه اینترنتی فیلم منتشر کرده است، فیلمش را بیشتر فلسفی می­داند تا اجتماعی اما آنچه از فیلم بشارت برای ما اهمیت دارد، هم نگاه فلسفی فیلم است و هم نگاه اجتماعی آن.فیلم بشارت به یک شهروند هزاره سوم، می خواهد با رویکردی فلسفی و آموزشی به موضوع ایمان و رواج عرفان­ها و فرقه­های انحرافی بپردازد، فرقه هایی که شیوع و گسترش آنها بر هیچ کسی (جز مسئولان فرهنگی) پوشیده نیست.

به گزارش بولتن نیوز، ماجرای فیلم در یک دبیرستان نمونه دولتی دخترانه اتفاق می افتد، جایی که مریم (نیکی کریمی) مدیر آن است و دختران یکی از کلاسها، یکی پس از دیگری جان خود را از دست میدهند. مریم آشفته از این وضع بحرانی، با دوست قدیمی­اش مینو (هنگامه قاضیانی) تماس می­گیرد و از او که در حوزه تدریس می­کند می­خواهد که به مدرسه بیاید و به وی کمک کند. کلاسهای فوق برنامه درسی تشکیل می­شود و مینو آرام آرام سعی در آگاهی­بخشی به دانش­آموزان دارد.

کریمی به خوبی توانسته است اولویتها و اقدامات نظام آموزش و پرورش را در در مواجه با بروز این دست معظلات اجتماعی به سخره بگیرد، مدیر مدرسه که در تعریف از مدرسه تنها به فلان درصد پذیرش در کنکور سراسری و آزاد اشاره می­کند وقتی با اوضاع بحرانی مواجه می­شود در ابتدا به فکر نصب حفاظ، دوربین مدار بسته و رنگ کردن شیشه­هاست، ابزارهای کنترلی که نه تنها نمی­تواند مانع بروز و گسترش این آسیبها شود که احتمالا نتیجه عکس نیز خواهد داشت.کریمی با این تصاویر به خوبی توانسته، عملکردهای اشتباه نظام آموزشی را به رخ بکشاند.

وقتی فیلم­هایی از پارتی­های این فرقه­های انحرافی توسط پلیس به مینو داده می­شود، را می بینیم، حال ما نیز همراه او خراب می­شود،مینو به سراغ صفحات اجتماعی و وبلاگهای دانش­آموزان نیز می­رود و کلمات و جملاتی را می­بیند که سراسر نشان از ناآگاهی است. کریمی به دور از شعار زدگی و تبدیل فیلم به کلاس درس،آموزه­های فیلم را نیز به مخاطب القا می کند، البته فیلم فقط نوجوانان و جوانان را مورد خطاب قرار نمی­دهد و به بزرگترها هم تعریفی از شیطان پرستی ارایه می دهد و اولویت دادن به مقام و پول را همان شیطان پرستی می­داند و به همه گوشزد می­کند که به این موضوع فکر نکنند که ما شیطان پرست نیستیم.،نقشی که برای همسر مینو نیز تعریف می­شود در همین راستاست،او به دلیل مدیر نشدن ، خود را بازخرید می کند و در برابر سخن مینو قرار می گیرد که تو از پول بیت المال درس خوانده ای و بایدخدمت کنی.

کریمی اما تعریف کامل­تری از شیطان می­خواهد منتقل کند، او در طول فیلمش بارها ناامیدی را برابر با واژه شیطان معرفی می کند، فیلمساز در اینجا به خوبی نشان می دهد که مسئله را شناسایی کرده است، ناامیدی بحرانی شایع در میان نوجوانان و جوانانی است که وارد این فرقه­های انحرافی می­شوند و همچون دیگر مسایل علی رغم تاکیدهای مکرر رهبری عزیز، مسئولان فرهنگی ما در این زمینه نیز تنها سکوت اختیار کرده اند.

فلیم کریمی با آنکه تلخ است و ممکن است مخاطب را تا ساعاتی بعد از فیلم در فضای خود نگه دارد اما همچون درد واکسنی است که برای جوانان احساس آن را گریز ناپذیر می­نماید چراکه اگر ما به سراغ آگاهی بخشی از این فرقه­ها نرویم ، کسان دیگری هستند که بخواهند آموزشهای دیگری به فرزندانمان دهند.