12 سال پیش در چنین روزی، بم لرزید تا نوای «گلپونه‌ها» خاموش شود و دیگر کسی با «حال آشفته»، «موسم گل» را یادآور نشود. او «سکوت» کرد و دیگر از «خزان و آرزو» نگفت. کم‌کم داشت «بوی نوروز» در فضا می‌پیچید که «بی‌کاروان کولی» رفت که رفت.