معصومان (ع) برای تشخیص گفته های اصیل خود از گفته های دروغ و جعل و برای مصون ماندن دین داران و دین شناسان از هرگون انحراف در دین و مذهب ، حاکمیت قران و عقل استدلالی را ملاک و معیار بی شبهه ی این تشخیص قرار داده اند.

پاسخ این سوال برمی‌گردد به اینکه چه درکی از خود به عنوان انسان داریم و چه هدفی برای زندگی‌مان در نظر گرفته‌ایم. شاید به همین جهت است که حضرت امیر ع در حکمت ۹۳ نهج البلاغه می‌فرمایند: دعا نکنید که «خدایا مرا به فتنه گرفتار نکن» چرا که بی شک همه به فتنه گرفتار می‌شوند؛‌ بلکه دعاکنید «خدایا مرا از گمراهی های فتنه نجات بده».

آیا در آن شرایط باید نشست و دید که چطور به ارزش‌های دینی و انقلابی ما حمله می‌شود؟ یا اینکه شروع کنیم دست به دامن تئوری توطئه شدن و بگوییم که فلانی از اول هم مشکوک بود و ما پیش‌بینی می‌کردیم که وی عامل موساد است و … نه خیر. نیازی به این فرارهای بی‌فایده نیست. بلکه بهترین راه این است که به مردم جامعه‌مان بیاموزیم دین و اعتقادات خود را از افراد نگیرد.