همه چیز از اواخر دهه 70 و اویل دهه 80 اوج گرفت. میل به نام‌های غیرمتعارف یا به تعبیری آوانگارد نوعی پرستیژ برای نگارنده محسوب می‌شد. گویی هر چه نام عجیب‌غریب‌تر، امکان جذب مخاطب بیشتر. این سبک از انتخاب نامِ اثر همچنان ادامه دارد. اما تا چه حد این روش موثر است؟ و آیا تنها نام غیرعادی می‌تواند تضمین‌کننده توجه به یک اثر ادبی باشد؟ این گزارش نگاهی است به این موضوع از دریچه چشمان کسانی با این اتفاق روبرو بوده‌اند.

آنچه اخیرا در برنامه دست به نقد مشاهده شده نیز دست کمی از برنامه "فتیله" ندارد. استفاده از اسامی خاص مربوط به مناطق و قومیتهای معینی در این برنامه در کنار اسامی با بار طنز این تصور را ایجاد می کند که گروه اول نیز در واقع به عنوان تمسخر مورد استفاده قرار گرفته اند و گرنه چه دلیلی دارد که نام یک طایفه لر در کنار نام طنزگونه اتاجی به کار برده شود؟