سینمای کلاسیک از اوان پیدایش تا دست‌کم پایان دهه‌ی ۱۹۶۰، تنها سینمای پیشتاز روایی در جهان بود؛ سینمایی که همواره فاصله‌ی اخلاقی‌اش را با مخاطبان حفظ می‌کرد و تنها وظیفه‌اش را داستان‌گویی می‌دانست بی‌آن‌که برای این کار به عرصه‌های غیرسینمایی سرک بکشد.