در آغاز مدح انبیا و اوصیا و اولیا بود؛ بعد، خاص‌تر شد و مدح علی بن ابی‌طالب(ع) را هم دربرگرفت و رفته رفته به مدح یا سوگواری ائمه شیعه(ع) و مخصوصاً شهادت حسین بن علی(ع) تعمیم یافت که پرآوازه‌ترین شعر این رویکرد، از محتشم کاشانی ‌ است در دوران حکومت سلسله صفویه و از آن پس تا پیروزی انقلاب اسلامی، شعر آیینی ایران دچار تحول چندانی نشد؛ انقلاب بهمن 57، شعر آیینی را وارد مسیر تازه‌ای کرد که مهم‌ترین ویژگی‌اش، مدرن شدن بود نه فقط در چگونگی سرودن که حتی در تحول نگرش شاعران به جهان، از این منظر.

محتشم کاشانی شبی در عالم رویا به خدمت حضرت امیرالمومنین علی (ع) رسید. امام به او فرمود: چرا در مصیبت برادرت مرثیه می‌گویید اما برای فرزندم حسین (ع) مرثیه نمی‌گویید؟ عرض کرد: یا امیرالمومنین! مصیبت حسین (ع) خارج از حد و حصر است.